Έτσι πήρε ένα δεύτερο όπλο. Ο θρασύδειλος Μουσολίνι άνοιξε το παλτό του κι έδειξε το στήθος του στον οπλοφόρο: \”Πυροβόλησέ με στο στήθος!\” του φώναξε. Το όπλο αυτήν τη φορά λειτούργησε. Η πρώτη σφαίρα πέτυχε την ερωμένη του Clara Petacci που έπεσε στο έδαφος νεκρή. Ο Μουσολίνι σύρθηκε τρομαγμένος στο έδαφος. Η επόμενη σφαίρα ήταν για εκείνον. Λίγο αργότερα εκείτετο στο έδαφος νεκρός. Τα νέα κυκλοφόρησαν γρήγορα. Στην Αγγλία ο Ουίνστον Τσόρτσιλ εξέφρασε την ικανοποίησή του για τον θάνατο του δικτάτορα, ενώ ο Χίτλερ δεν σχολίασε καν την είδηση. Ο ίδιος είχε ήδη ανακοινώσει ότι δεν θα επέτρεπε ποτέ στους Ρώσους να τον πιάσουν ζωντανό, ενώ περικύκλωναν τη Γερμανία και τον εγκλώβιζαν.
Στην Ιταλία, στο λιμάνι του Ποτζουόλι, κοντά στη Νάπολη, ένα δεκάχρονο κορίτσι, η Sophia Villani έμαθε τα νέα αλλά ήταν απασχολημένη να βρει τροφή να διαβιώσει. Τα τελευταία πέντε χρόνια οι μόνες εικόνες που έβλεπαν τα μάτια της ήταν πόλεμος. Μαζί με την αδερφή της Μαρία και τη μητέρα της Ρομίλντα – ο πατέρας της τις είχε εγκαταλείψει – έβλεπαν από το μικρό διαμέρισμά τους τους Γερμανούς να κακοποιούν και να πυροβολούν ανθρώπους στον δρόμο, να μαζεύουν τους Εβραίους και να τους ρίχνουν μέσα στα φορτηγά: \”Τα νεανικά μου μάτια έβλεπαν το ένα αποτρόπαιο θέαμα μετά το άλλο!\” θα έλεγε αργότερα ανακαλώντας τις εικόνες του πολέμου.
Σε μία αεροπορική επιδρομή τραυματίστηκε καθώς ένα βλήμα διαπέρασε το πηγούνι της με αποτέλεσμα να της αφήσει ουλή και αδυνάτισε τόσο πολύ ώστε όλοι να την αποκαλούν \’οδοντογλυφίδα\’. Όταν οι Σύμμαχοι μπήκαν στην Ιταλία λυπήθηκαν το αδύνατο κορίτσι αλλά και την όμορφη μητέρα της και μοιράζονταν το φαγητό τους μαζί τους. Κανείς δεν μπορούσε να φανταστεί ότι λίγα χρόνια αργότερα θα γινόταν κινηματογραφικός αστέρας καθώς θα αιχμαλώτιζε το βλέμμα του κινηματογραφικού παραγωγού Κάρλο Πόντι όταν θα συμμετείχε σε διαγωνισμό μορφιάς στην ηλικία των 14 ετών. Έγινε ο μέντοράς της και στη συνέχεια ο σύζυγός της. Αλλά στο τέλος του πολέμου ήταν απλώς ένα πεινασμένο παιδί, άλλο ένα αθώο θύμα του πολέμου, ο οποίος είχε φέρει πείνα, εξευτελισμό και θάνατο για χιλιάδες σε ολόκληρη την Ευρώπη.
Ένα νέο βιβλίο που πρόκειται να κυκλοφορήσει, πραγματεύεται τη ζωή διασημοτήτων που είδαν τη φρίκη του πολέμου και επεβίωσαν. Κι ενώ στην Ιταλία η Σοφία Λόρεν έψαχνε να βρει φαγητό να χορτάσει την πείνα της μετά τον θάνατο του Μουσολίνι, στο Άαρχεμ της Ολλανδίας άλλο ένα νεαρό κορίτσι βρισκόταν στα όρια της εξαθλίωσης. Οι Σύμμαχοι είχαν προσπαθήσει να επανακαταλάβουν την πόλη τον Σεπτέμβριο του 1944.
Η επιχείρηση είχε αποτύχει κι έτσι ως τον Απρίλιο του 1945 οι Ολλανδοί πέθαιναν από την πείνα, είχαν φτάσει στο σημείο να τηγανίζουν βολβούς τουλίπας ενώ τα ρούχα τους είχαν τριφτεί κι έπλεαν στα αδύνατα κορμιά τους. Εκείνη την άνοιξη πέθαναν τόσο πολλοί άνθρωποι που ξέμειναν από φέρετρα ώστε να ταφούν σωστά. Η δεκαπεντάχρονη Audrey Hepburn-Ruston ακροβατούσε επί μήνες στον θάνατο, ήταν άρρωστη με ίκτερο και τα άκρα της ήταν πρησμένα από οίδημα το οποίο είχε προκαλέσει ο υποσιτισμός…
Ήταν τόσο αδύναμη από την πείνα που δεν μπορούσε να ανέβει καν τις σκάλες για το σπίτι του παππού της. Η μητέρα της ήταν Ολλανδή αριστοκράτισσα, ενώ ο πατέρας της Βρετανός. Πριν από τον πόλεμο ζούσαν στη Βρετανία, αλλά με τά το διαζύγιο των γονιών της, όταν ο πόλεμος ξεκίνησε, η μητέρα της αποφάσισε να πάρει την κόρη της στην Ολλανδία που τηρούσε ουδέτερη στάση. Όμως οι Γερμανοί εισέβαλαν στη χώρα το 1940. Η μικρή Audrey παρακολουθούσε τους Εβραίους γείτονές της να στοιβάζονται στα φορτηγά, οι άνδρες σ\’ ένα, οι γυναίκες σε δεύτερο και τα παιδιά σ\’ άλλο: \”Δεν ξέραμε ότι οδηγούνταν στον θάνατό τους\” έλεγε χρόνια αργότερα. Ζούσε μέσα στον φόβο μήπως την απαγάγουν και περάσει την υπόλοιπη ζωή της σε στρατιωτικό οίκο ανοχής όπως και τόσες άλλες νεαρές γυναίκες. Κάποια στιγμή την ανάγκασαν να εργαστεί στα μαγειρεία των Γερμανών, αλλά κατάφερε να γλυτώσει.
Άρχισε να συνεργάζεται με την Αντίσταση κρύβοντας ραβασάκια στα παπούτσια της. Όμως τον Απρίλιο του 1945 και καθώς ο πόλεμος έφθανε στο τέλος του, η ίδια και η οικογένειά της βρήκαν καταφύγιο στο κελάρι ενώ Γερμανοί και Σύμμαχοι σκοτώνονταν από σπίτι σε σπίτι. \”Κάθε λίγο και λιγάκι ανεβαίναμε να δούμε αν έχει μείνει κάποιο μέρος από το σπίτι μας και μετά ξανακατεβαίναμε\” ανακαλούσε στη μνήμη της. Στις 29 Απριλίου, οι πυροβολισμοί σταμάτησαν. Η Audrey άκουσε φωνές και τραγούδια και μύρισε βρετανικά τσιγάρα. Ανέβηκαν στο σπίτι τους και άνοιξαν την μπροστινή πόρτα. Βρετανοί στρατιώτες τους σημάδευαν με τα όπλα τους.
Με το τέλος του πολέμου επέστρεψε στο Λονδίνο κι άρχισε να παίρνει μαθήματα μπαλαρίνας, ωστόσο η λεπτοκαμωμένη εύθραυστη φιγούρα της δεν ήταν προσόν για να φθάσει στην κορυφή. Συμμετείχε σε χορωδίες κι αργότερα πήρε μικρούς ρόλους σε βρετανικές ταινίες. Επιλέχθηκε να πρωταγωνιστήσει στο Gigi στο Μπρόντγουεϊ στα 22 της χρόνια και τότε ξεκίνησε το ταξίδι της στην κορυφή.