Η μια ομάδα επρόκειτο να κάνει πολύ αυστηρή δίαιτα, ενώ η άλλη θα δεχόταν κάποιες διατροφικές συμβουλές χωρίς όμως αυστηρούς περιορισμούς.
Συγχρόνως η δεύτερη ομάδα επρόκειτο να δεχτεί κάποιου είδους συναισθηματική υποστήριξη μέσα από ομάδες αυτοβοήθειας.
Στις ομάδες αυτές τα άτομα βοηθήθηκαν να μειώσουν τις ενοχές τους, να γνωρίσουν τη σχέση τους με το φαγητό αλλά και να βελτιώσουν τη σχέση με το σώμα τους.
Ένα χρόνο αργότερα μέλη τόσο από την πρώτη όσο και από τη δεύτερη ομάδα είχαν μειώσει κατά πολύ το βάρος τους και είχαν βελτιώσει το μεταβολισμό τους. Ωστόσο στην πρώτη ομάδα ήταν πολύ λιγότερα τα άτομα που ολοκλήρωσαν το πρόγραμμα. Οι περισσότεροι το εγκατέλειψαν.
Αυτό εξηγείται αν αναλογιστούμε ότι είναι τρομερά δύσκολο ένα άτομο να καταφέρει να ζει για μεγάλο χρονικό διάστημα σε τέτοιο περιορισμό.
Αντιθέτως μια ισορροπημένη και σταδιακή αλλαγή που συμπεριλαμβάνει σώμα και συναίσθημα μπορεί να έχει καλύτερα και πιο μόνιμα αποτελέσματα.
Συμπερασματικά είναι σημαντικό να υπογραμμίσουμε το ρόλο της ψυχοθεραπείας, της προσωπικής ανάπτυξης ή των ομάδων αυτοβοήθειας.
Σήμερα ο ρόλος του ψυχολόγου, θεωρείται εξίσου σημαντικός με αυτό του διατροφολόγου, όταν ένα άτομο έχει να διανύσει ένα μακρύ και δύσκολο δρόμο για να μειώσει το βάρος του και να βελτιώσει τη διατροφή του.
Μανιώρου Κάλλια
Συμβουλευτικός Ψυχολόγος MC
(Βιογραφικό σημείωμα)