Στην έκθεση παρουσιάζονται 55 προσωπογραφίες σε σχεδόν φυσικό μέγεθος που δημιουργήθηκαν όλες εκ του φυσικού, οι μισές ως δείγματα της σχεδιαστικής διαδρομής του καλλιτέχνη και οι άλλες μισές μέσα από την πρόσφατη διαδικασία ποζαρίσματος-απόδοσης πορτραίτων Χανιωτών πολιτών.
Το εγχείρημα περιλαμβάνει προσωπογραφίες όλων των ηλικιών, με πρόθεση στη ζωγραφική ανάδειξη της ταυτότητας τους, να εγγραφεί όσο το δυνατόν πιστότερα ο ζωτικός χώρος του προσώπου, χωρίς φκιασίδια και μανιέρα και να αποδοθούν τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά τους, αναδεικνύοντας ταυτόχρονα την προσωπικότητα τους.
Η έκθεση δίνει την δυνατότητα ανάγνωσης των επιμέρους διαφοροποιήσεων στον ζωτικό «μη παγωμένο» φωτογραφικό χρόνο αφού ο ρεαλισμός δεν είναι υφολογικό ζητούμενο αλλά προϋπόθεση της διπολικής σχέσης μοντέλου και ζωγράφου. Γι αυτό και δεν χρησιμοποιήθηκαν «σταθερά» επικαλυπτικά υλικά ¨του πινέλου» και της ¨αντοχής» στο χρόνο αλλά υλικά του σχεδίου, απλά και χρωματιστά μολύβια, κάρβουνα, παστέλ, μελάνια και πυρογράφος. Ένα ένα, ή σε συνδυασμό σαν πλαστική χειρουργική ανάδειξη της μορφής, σε προαποφασισμένη σχέση ποζαρίσματος μοντέλου-ζωγράφου στην απόσταση των 180 cm περίπου, σε μια μάχη χωρίς περιθώρια λογικής-υφολογικής στρατηγικής.
«Η ζωγραφική αυτή, απαιτεί το κουράγιο ενός πολεμιστή χωρίς την ευκολία ενός αναγνωρισμένου εχθρού ενάντια στον οποίο επιτιθέμεθα. Η διαιτησία του χάους, η άρνηση να διαιτητεύσεις και να ριχτείς στη μάχη, η επινόηση της μάχης ρίχνοντας τον εαυτό σου, μέσα σ΄αυτήν. Εκεί, είδα τα μάτια της γυναίκας μου…» Από το «O ζωγράφος με το νυστέρι» του Ολιβιέ Πουργιόλ, «Κέδρος».
Σε αυτή την μάχη των λίγων ωρών, εκείνος που ποζάρει δεν απαιτεί αισθητικές διορθώσεις-ωραιοποιήσεις αλλά μόνο την αλήθεια του εκείνη των στιγμών που απαιτούνται για την ανάδειξη της αλήθειας του ζωγράφου.
Ο ζωγράφος και υποψήφιος Δόκτορας της Πειραματικής Αρχαιολογίας, Αντώνης Βλαβογυλάκης γράφει μεταξύ άλλων για τα πορτραίτα του Γ.Μ.:
“O καταξιωμένος καλλιτέχνης Γιάννης Μαρκαντωνάκης προβαίνει σε ένα εγχείρημα που διερευνά τη φύση της σχεδίασης εκ του φυσικού όπως αυτή εφαρμόζεται στο πορτραίτο…Το πορτραίτο εξ ορισμού απεικονίζει τα χαρακτηριστικά του εικονιζόμενου, παραπέμπει στην κοινωνική θέση και το επάγγελμα, ενώ παράλληλα προσπαθεί να αναδείξει το ήθος και τον χαρακτήρα του ανθρώπου τον οποίο «μιμείται».
Ο όρος μίμηση υπονοεί μια διαδικασία περιορισμένη στα πλαίσια της εμφάνισης ενός προτύπου. Το πορτραίτο όμως δεν είναι μόνο μίμηση. Με την ανακάλυψη της φωτογραφίας οι καλλιτέχνες απελευθερώθηκαν από την ρεαλιστική απεικόνιση και στο πορτραίτο, και έτσι τους δόθηκε η δυνατότητα να ξεκινήσουν μια αναζήτηση στο ύφος, στο στυλ μαζί με την παρατήρηση. Από τις αρχές του 20ου αιώνα οι καλλιτέχνες επιλέγουν συνειδητά να βασίζονται περισσότερο στη νοητική διάσταση του πορτραίτου εκ του φυσικού και τον τρόπο με τον οποίο αυτή μπορεί να εκφραστεί στιλιστικά.
Ο Γιάννης Μαρκαντωνάκης, από τη φύση του ανήσυχος (άλλωστε έχει εμπειρία στις περφόρμανς), εκτελεί μια λειτουργία σε σταθερές, ζωτικές, βιταλιστικές επαναλήψεις…»
Διάρκεια έκθεσης, 14 Μαίου-10 Ιουνίου
Ανοιχτά 11.00’- 13.00’ και 19.00΄-22.00’ τηλ. για επισκέψεις σχολείων, 28210-54629