Αυτό όμως είναι ένας ευσεβής πόθος και ένα πρίσμα υπό τον οποίο αρκετοί πολιτικοί βλέπουν τον κόσμο. Το ζήτημα είναι με ποιό τρόπο τα λεγόμενα και υποσχόμενα αυτών μπορούν να αποδειχτούν βάσιμα και εφαρμόσιμα. Συχνά η ωμή πραγματικότητα ακυρώνει σε μεγάλο βαθμό τα υποσχεθέντα. Οι λόγοι είναι προφανείς και έχουν να κάνουν με τις πραγματικές δυνατότητες μιας χώρας να παράγει πλούτο, ευημερία και ισονομία.
Πέραν λίγων φορολογικών παραδείσων και της Ελβετίας, λίγες χώρες έχουν το προνόμιο να συσσωρεύουν πλούτο χωρίς μαζικές εξαγωγές, τεχνογνωσία και καταρτισμένο εργατικό δυναμικό. Εξυπακούεται πως ο τουρισμός δεν αποτελεί το απόλυτο όπλο πλουτισμού μιας χώρας διότι τουρισμό έχει και η Ινδονησία, το Νεπάλ και η Γη του Πυρός. Η δε ναυτιλία μας αν και καμάρι της Ελλάδας πλουτίζει κατά κύριο λόγο τους εφοπλιστές και όχι τη χώρα.
Εφόσον λοιπόν τα μέσα της Ελλάδας για να παίξει ρόλο στο διεθνές γίγνεσθαι είναι περιορισμένα και με την οικονομική κρίση περιορίστηκαν ακόμη περισσότερο, θα πρέπει να αναθεωρηθούν εκ βάθρων οι στρατηγικές ανάπτυξης και γεωπολιτικής επιρροής της χώρας μας. Αυτό συνεπάγεται όχι μόνο την ανάγκη για σοβαρούς και μετρημένους πολιτικούς αλλά και την επιτακτική επιπλέον ανάγκη για επαναπροσδιορισμό του πολιτικού λόγου. Αμετροέπειες και ανοησίες του στυλ \”Ψηφίστε με για να φύγει το Μνημόνιο και η Μέρκελ\” και \”σε 2 χρονάκια, υπομονή, βγαίνουμε από το Μνημόνιο\”, απευθύνοται σε ιθαγενείς των τροπικών δασών του Αμαζονίου.
Τα διεθνή οικονομικά μεγέθη είναι συγκεκριμένα και αμείλικτα. Χώρες πολύ μεγαλύτερες από τη δική μας και με πολύ πιο πειθαρχημένη οικονομία όπως η Ισπανία και η Ιταλία κλυδωνίζονται και μαστίζονται από προγράμματα λιτότητας και πάλι δεν είναι βέβαιο οτι θα εκφύγουν τον κίνδυνο μιας παρόμοιας προσφυγής στην Τρόϊκα όπως έγινε στην Ελλάδα. Παρόλα αυτά, αρκετοί μαθητεύομενοι μάγοι στη χώρα μας θεωρούν οτι με το να κουνούν το δάκτυλο στους εταίρους θα καταφέρουν να θεωρηθούν ήρωες στο εγχώριο πολιτικό πάλκο.
Αναμφισβήτητα σηκώνει συζήτηση το γεγονός οτι η Ε.Ε. διαπνέεται από υποκρισία και τόσα χρόνια υπέμενε και ανεχόταν τις σπάταλες Ελληνικές κυβερνήσεις διότι είχε συμφέρον οι Έλληνες να καταναλώνουν και να τρέφουν τις αδηφάγες τράπεζες. Επίσης αναμφίβολα η Ελλάδα έγινε το πιο ταλαιπωρημένο πειραματόζωο λιτότητας στην Ευρωζώνη προς γνώση και συμμόρφωση άλλων \”σπάταλων\” κρατών. Όπως επίσης και οτι το ευρώ έφερε μια πλασματική ανάπτυξη.
Όλα αυτά μπορούν και πρέπει να συζητηθούν μεταξύ των εταίρων για να χαραχθεί μια νέα αναπτυξιακή γραμμή που θα έχει μεν λιγότερο δανεισμό και καλύτερη δημοσιονομική διαχείρηση αλλά που θα στηρίζει το κράτος πρόνοιας και που θα ορθώνει τείχη ενάντια στη φτώχεια και τον κοινωνικό αποκλεισμό.
Χρειάζονται όμως ηγέτες για να πάνε στις Βρυξέλλες και να θέσουν τα θεμελιώδη αυτά ζητήματα για να πετύχουν όσο γίνεται μεγαλύτερες αλλαγές. Με γραφικούς Καραϊσκάκηδες και θαυματουργούς Χουντίνι το αποτέλεσμα θα είναι το αντίθετο και αυτό θα κάνει ζημιά σε όλους μας ανεξαιρέτως. Διότι άλλο τα ταχυδακτυλουργικά κόλπα δια των λόγων στα καφενεία και άλλο στα κέντρα λήψης των αποφάσεων της Ευρώπης. Εκεί, μετράει ο ρεαλισμός. Επίσης, αν ήθελαν μάγους θα καλούσαν το Γκάνταλφ.
Μανόλης Μπουχαλάκης
Εκπαιδευτικός-Δημοσιογράφος