Ήταν τον Μάιο του 2011 όταν άνθρωποι κάθε ηλικίας, αφήνοντας πίσω τις κομματικές ομπρέλες και ταυτότητες διαφόρων αποχρώσεων, στάθηκαν ο ένας δίπλα στον άλλο, ξεχνώντας όσα χωρίζουν τον καθένα, αντιλαμβανόμενοι ότι η χώρα και ο λαός μας ήταν σε κίνδυνο. Στις πλατείες δεν βρέθηκε ο κόσμος για να πιει έναν ακόμη καφέ ή μια ακόμη μπίρα. Η αυθόρμητη αντίδραση όσων κατέβηκαν, γρήγορα πήρε διαστάσεις και μορφοποιήθηκε ως ένα κίνημα που όμοιό του δεν έχει γίνει στα ελληνικά χρονικά. Ζυμώθηκαν πολιτικά ακόμη κι εκείνοι που διαδήλωναν για πρώτη φορά, αφού είχαν μάθει να απολαμβάνουν τον καναπέ τους χωρίς προβληματισμούς και ανησυχίες.
Μπορεί οι πιέσεις του συστήματος, η καταστολή της Αστυνομίας, η πρωτόγνωρη βία που εξαπολύθηκε εναντίων των διαδηλωτών και μετέτρεψε την πλατεία σε πεδίο μάχης να διέλυσαν το κίνημα, η πλατεία Συντάγματος όμως «κρατήθηκε» και άφησε παρακαταθήκες: κοινωνική αλληλεγγύη, κινήματα κατά των χαρατσιών, πολλές νέες συνελεύσεις γειτονιών.
Ουσιαστικά, ο κόσμος συσπειρώθηκε εκ νέου και μετά τα κινήματα των πλατειών, δημιουργώντας κάποια νέα πρότυπα ζωής, εφαρμόζοντάς τα στην πράξη, όπως οι κοινωνικές κουζίνες, τα ανταλλακτικά παζάρια, τα Δίκτυα Κοινωνικής Αλληλεγγύης, το υπαίθριο ιατρείο πρώτων βοηθειών με εθελοντές γιατρούς και διασώστες της πλατείας Συντάγματος κ.ά.
Σήμερα, μέσω Facebook και Τwitter, καλούνται εκ νέου όλοι οι Έλληνες πολίτες να καταγγείλουν τις πολιτικές των μνημονίων, αποδεικνύοντας πως οι Αγανακτισμένοι είναι αποφασισμένοι…
protothema.gr