Την έξοδο της Ελλάδας από το ευρώ μέσα στους επόμενους 12 μήνες «προεξοφλεί» σε συνέντευξή του στην βρετανική εφημερίδα «Independent», ο νομπελίστας οικονομολόγος Πολ Κρούγκμαν, λέγοντας πως «θα του προκαλούσε έκπληξη» αν η Ελλάδα κατάφερνε να παραμείνει στην ευρωζώνη για περισσότερο από ένα χρόνο ακόμα.
Σε ερώτηση για την πιθανότητα ελληνικής εξόδου, ο Κρούγκμαν απαντά: «Κάτι θα πρέπει να συμβεί και στο τέλος νομίζω πως θα είναι η έξοδος της Ελλάδας από το ευρώ. Θα μου προξενούσε έκπληξη αν οι Ελληνες μπορούσαν να αντέξουν όχι για δυο, αλλά για έναν χρόνο ακόμη».
Το γεγονός που θα προκαλέσει την έξοδο, ετκιμά, θα είναι «ο τερματισμός της χρηματοδότησης των ελληνικών τραπεζών από την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα (ΕΚΤ). Κανείς δεν το επιθυμεί, αλλά αυτό θα καταστεί αναπόφευκτο κάποια στιγμή λόγω των αριθμών. Αν ήμουν έλληνας καταθέτης θα προσπαθούσα να τραβήξω τα χρήματά μου από τις τράπεζες καθώς υπάρχει φόβος ότι, μετά από ένα μακρύ σαββατοκύριακο, αυτές θα μπορούσαν να μετατραπούν σε νέες δραχμές, με αξία μειωμένη κατά 30-50%».
Σε ερώτηση για τις επιπτώσεις τέτοιας έξέλιξης στην Ελλάδα, ο Κρούμαν αναφέρει: «Σίγουρα υπάρχουν πιθανότητες ανάκαμψης της ελληνικής οικονομίας στην περίπτωση εξόδου από την ευρωζώνη. Μια από τις σημαντικότερες εξαγωγές της Ελλάδας είναι ο τουρισμός της. Η έξοδος από το ευρώ θα οδηγούσε σε μία δυσάρεστη περίοδο έξι μηνών ή ενός έτους, αλλά μετά από το διάστημα αυτό οι ξένοι τουρίστες θα αρχίσουν να συρρέουν στα νησιά με πακέτα διακοπών».
«Το ξέρω πως ακούγεται άσχημο» συνέχισε, «αλλά συγκρινόμενο με 50% ανεργία στους νέους, δεν είναι τόσο άσχημο. Πάντως τίποτα δεν είναι βέβαιο. Δεν μπορεί κανείς να πει ότι η Ελλάδα θα ειναι σε καλύτερη θέση τρία χρόνια μετά την υποτίμηση του νομίσματος. Ούτε τώρα η Ελλάδα πορεύεται σε μια βιώσιμη οδό».
Στην ερώτηση για το εάν η υπόλοιπη Ευρώπη θα έπρεπε να φοβάται κάτι τέτοιο, ο οικονομολόγος σημειώνει πως «αν η Ελλάδα βγει από το ευρώ, τότε θα γνωρίζουμε πως η συμμετοχή στην ευρωζώνη δεν ειμαι μια μη-αναστρέψιμη κατάσταση. Μετά όλοι θα σπεύσουν να σηκώσουν τα χρήματά τους από τις ιταλικές και τις ισπανικές τράπεζες, κάτι όμως που δεν είναι απαραίτητο να σημάνει την αρχή μιας κρίσης, αν η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα φανεί πρόθυμη να τις προμηθεύσει με ευρώ».
«Αυτό όμως εγείρει ένα ερώτημα» συνεχίζει, λέγοντας «Πού βρίσκεται η ελπίδα ανάκαμψης γι’ αυτές τις χώρες; Κι αυτές επίσης είναι σε μια μη-βιώσιμη κατάσταση, εκτός αν αλλάξει κάτι στην πολιτικές τακτικές που θα τους επιτρέψει να ατενίσουν το μέλλον με μεγαλύτερη αισιοδοξία, μετά από μία πενταετία. Οπότε τι θα γίνει: είτε η ΕΚΤ θα συνεχίσει να δανείζει περισσότερα χρήματα, με ταυτόχρονη σφιχτότερη δημοσιονομική πολιτική που θα επεκταθεί σε πολλά κράτη της ευρωζώνης, είτε θα έχουμε τη διάλυση της ευρωζώνης».
«Αμφότερες οι εναλλακτικές λύσεις μοιάζουν αδύνατες, αλλά μια εξ αυτών θα πρέπει να συμβεί, αργά ή γρήγορα» υποστηρίζει, λέγοντας πως εξαρτάται από την επιλογή που θα κάνει η Γερμανία.
Τέλος, στην ερώτηση ποιος ευθύνεται για την κρίση στην ευρωζώνη, ο Κρούγκμαν λέει: «Νομίζω πως η ζαριά κρίθηκε και η μοίρα προδιαγράφηκε από τη στιγμή που υπογράφηκε η Συνθήκη του Μάαστριχτ το 1992, που άνοιξε τον δρόμο για την θέσπιση του ενιαίου νομίσματος. Είναι κάτι που το ήθελε όλη η ευρωπαϊκή ελίτ. Ούτε ένας δεν βρέθηκε να πει: \”Ας πάμε ολοταχώς να κάνουμε κάτι άλλο\”».
«Ισως μάλιστα το προπατορικό αμάρτημα του ευρώ να πηγαίνει 60 χρόνια πίσω, στην ίδρυση της Ευρωπαϊκής Κοινότητας Ανθρακα και Χάλυβα, το 1952, μάλλον είναι κάτι που αναπόφευκτα θα συνέβαινε» λέει ο