Η λαϊκή ψήφος είναι σεβαστή. Με το όποιο περιεχόμενό της. Με την όποια αυθεντική ερμηνεία της. Δεν την σεβάστηκαν, όμως, οι πολιτικές ηγεσίες. Τουλάχιστον η πλειοψηφία τους. Υπάρχει μια περίτρανη απόδειξη. Οι πολιτικές ηγεσίες δεν κατάφεραν να διατηρήσουν στη ζωή την Βουλή που επέλεξε ο λαός μας.
Στις εκλογές της 17ης Ιουνίου η ψήφος δεν μπορεί να είναι το ξεχείλισμα τυφλών συναισθημάτων. Στις εκλογές καλείται ο λαός να επιλέξει κυβερνήσεις. Να αποδεχθεί ή να απορρίψει προγράμματα. Να διαμορφώσει το πλαίσιο της επόμενης ημέρας. Να προσδιορίσει στόχους. Να υποδείξει πρόσωπα και στελέχη. Να ενθαρρύνει προγραμματικές συγκλίσεις. Να έχει επιτέλους η χώρα Κυβέρνηση. Αυτό προβλέπει ο θεμελιώδης νόμος της χώρας μας. Το Σύνταγμά μας. Που το έχουμε νομιμοποιήσει δημοκρατικά και ιστορικά, μέσα από αλλεπάλληλες ελεύθερες και αποτελεσματικές εκλογικές αναμετρήσεις πολλών δεκαετιών.
Δύο είναι τα κορυφαία ζητήματα της 17ης Ιουνίου 2012:
Το πρώτο. Να επανέλθουν ενεργά οι Πανέλληνες στην πιο κρίσιμη και σπουδαία ιστορικά δημοκρατική διαδικασία των τελευταίων δεκαετιών. Πάνω από μισό εκατομμύριο Έλληνες αρνήθηκαν ή απέφυγαν ή απαξίωσαν, ακόμα και περιφρόνησαν το δημοκρατικό τους καθήκον συμμετοχής τους στο σχηματισμό της συλλογικής συναπόφασης για το τώρα και για το αύριο. Τα λάθη ή και τα εγκλήματα πολιτικών φορέων ή στελεχών τους δεν μπορεί να είναι άλλοθι για μια τέτοια συμπεριφορά. Τα ελλείμματα και η παθολογία του πολιτικού συστήματος, οι ασαφείς ή ανεπαρκείς στόχοι και η καθίζηση των οραμάτων δεν αποτελούν ούτε καν ελαφρυντικές περιστάσεις για την παραβατική παράλειψη ενεργοποίησης των δημοκρατικών δικαιωμάτων μας. Το περιεχόμενο της ψήφου του εκλογέα της 17ης Ιουνίου 2012 είναι απολύτως ελεύθερο. Ο πολίτης έχει το δικαίωμα να προσδώσει στην ψήφο του εκείνο το περιεχόμενο που ανταποκρίνεται στις ιδεολογικές του αρχές και στην πολιτική του συμπεριφορά. Ακόμα και λευκό. Ακόμα και άκυρο. Αρκεί να γνωρίζει ότι το λευκό ή το άκυρο δεν προσμετράται και δεν αξιολογείται για την συγκρότηση του Ελληνικού Κοινοβουλίου.
Το δεύτερο. Κανένας μας δεν έχει το δικαίωμα να υποδείξει ασφυκτικά συγκεκριμένες επιλογές στους συμπολίτες μας. Μπορούμε, όμως, να διατυπώσουμε ορισμένες αρχές, ορισμένες αξίες και ορισμένους κανόνες στη διαμόρφωση της πολιτικής απόφασης κάθε συμπολίτη μας.
• Η χώρα έχει ανάγκη από Κυβέρνηση. Μερικά από τα πρόσωπα των τεχνοκρατικών ή υπηρεσιακών κυβερνήσεων είναι εξαιρετικά. Οι κρίσιμες, όμως, αποφάσεις αναβάλλονται. Και η διεθνής κοινότητα αναζητάει τον συνομιλητή της στο όνομα και για λογαριασμό του Ελληνικού Λαού.
• Η κρίση που βιώνουμε δεν είναι μόνο οικονομική. Έχει πολιτικές και ιδεολογικές διαστάσεις. Είναι ιστορική. Μικρές ή και κουτές σκέψεις στην αντιμετώπισή της δεν επιτρέπονται. Ούτε επίδειξη αλαζονείας με ευκαιριακά πλεονεκτήματα και συγκυρίες. Ειδικά από πολιτικά νεόπλουτους. Ο Έλληνας πολίτης οφείλει να απαιτήσει συγκεκριμένες απαντήσεις και προτάσεις στα πολύ συγκεκριμένα προβλήματα που συνιστούν το κύριο περιεχόμενο αυτής της ιστορικής κρίσης. Χρειαζόμαστε και συνθήματα. Αναμφισβήτητα. Όχι, όμως, για να συγκαλύψουμε τις αδυναμίες του πολιτικού λόγου. Τα συνθήματα διαμορφώνουν τον πολιτικό μας ορίζοντα. Και τη δυναμική στην πορεία ενός λαού.
• Κάθε νέο ξεκίνημα έχει ανάγκη και από ρήξεις. Και ανατροπές. Ακόμα και με υπερβολές. Δεν πετά, όμως, ό,τι συνιστά ιστορική και πολιτική κληρονομιά ενός λαού. Δεν ποδοπατεί την προηγούμενη πορεία ενός λαού, ακόμα και αν έχει σκιασθεί με λάθη και εγκλήματα. Η Μεταπολίτευση συνδέεται με μεγάλες θεσμικές και δημοκρατικές κατακτήσεις. Με ένα ρωμαλέο κοινωνικό κράτος. Και με τη θέση της Ελλάδας στην Ενωμένη Ευρώπη. Τα όποια αμαρτήματά της δεν την ακυρώνουν ιστορικά. Από αυτό το σημείο και από αυτή την αφετηρία ξεκινάει η επόμενη ιστορική περίοδος. Με την συναπόφαση της 17ης Ιουνίου 2012.
Αντώνης Ν. Βγόντζας
Υπ. Βουλευτής ΠΑΣΟΚ Ηρακλείου
Νομικός