Θυμάμαι σχεδόν σε κάθε εκλογική αναμέτρηση να τυχαίνει να συναντώ κάποιον υποψήφιο βουλευτή ο οποίος κάνει την τσάρκα του για να γνωρίσει από κοντά τον κόσμο και να βρεθεί με τους απλούς πολίτες.

Πριν λίγα χρόνια, ενδεικτικά, βρισκόμουν σε μια δημόσια υπηρεσία την οποία κατά σύμπτωση εκείνη τη στιγμή επισκεπτόταν υποψήφιος βουλευτής του ΠΑΣΟΚ, νέος στην πολιτική και με αέρα γόη και κοσμοπολίτη.

Ο εν λόγω κύριος χαιρέτησε βιαστικά με φασόν χαμόγελο και μου έσφιξε το χέρι. Δεν με ρώτησε βέβαια τι κάνω και πως περνάω σαν άνθρωπος. Όχι οτι περίμενα από τον κύριο αυτό να κάτσει να παίξουμε μια πρέφα μαζί αλλά σίγουρα μια ζεστή κουβέντα δεν θα ήταν κι άσχημη.

Μετά όμως κατάλαβα οτι η βιασύνη και η τυπικότητα, πέραν του χαρακτήρα του εν λόγω υποψήφιου, είχε να κάνει και με το οτι ο σύμβουλός του των δημοσίων σχέσεων του υπενθύμισε οτι πρέπει να πάνε κι αλλού, διότι προφανώς η ατζέντα της ημέρας είχε κι άλλες επισκέψεις. Οι οποίες φαντάζομαι θα είχαν την ίδια ανθρώπινη και ζεστή προσέγγιση. Υπό αυτό το πρίσμα της παγερής δημόσιας εμφάνισης και της επικοινωνιακής τακτικής που να περισσέψει χρόνος για ανθρώπινη συμπεριφορά.

Κανείς βεβαίως δε λέει οτι οι υποψήφιοι βουλευτές πρέπει να γίνονται καθημερινά τύφλα στο μεθύσι ή να ανεβάσουν τη χοληστερίνη τους στο 400 από τα οφτά αρνιά που θα φάνε με τους ψηφοφόρους. Πρωτίστως όμως, έχω την εντύπωση οτι ένας υποψήφιος βουλευτής πρέπει να πιάσει το σφυγμό της κοινωνίας.

Να δει πόσοι θα του μιλήσουν για ανεργία, για εργασιακό Μεσαίωνα, για φτώχεια και έλλειψη ελπίδας. Να ζυγίσει τις γνώμες και να ξεχωρίσει αυτούς που έχουν λογικούς προβληματισμούς από αυτούς που θέλουν απλά ρουσφέτια ή που καταφέρονται προς τους πάντες επειδή η σύνταξή τους μειώθηκε λίγο.

Αφού λοιπόν ζυγίσει το πόσο η τρέχουσα κρίση έχει επηρεάσει την κοινωνία, ας πάρει τις αποφάσεις του. Μπορεί να κάνει κάτι για τον τόπο του και για την πατρίδα του; Πιστεύει οτι έχει τη δυνατότητα να συνεισφέρει εποικοδομητικά μαζί με τους άλλους βουλευτές ώστε η χώρα να μείνει στο ευρώ με κυβέρνηση σταθερή την οποία θα υπηρετήσει χωρίς παραιτήσεις, κακοφωνία και καπετανάτα;

Άν νομίζει οτι μπορεί να παλέψει και να κάνει καλό στη χώρα, θα έχει προσφέρει ανεκτίμητες υπηρεσίες. Άν η βουλευτική έδρα για αυτόν ή αυτήν είναι δημόσιες σχέσεις, διαπλοκή, μοίρασμα ρουσφετιών και προσωπική προβολή, θα έλεγα να αφήσει την έδρα σε κάποιον άλλο. Άλλωστε οι εποχές που οι ζεν πρεμιέ κύριοι και οι ντεμπιτάντ κυρίες παρίσταντο σε δεξιώσεις, εγκαίνια και γκαλά για τα φλας των φωτογράφων μάλλον έχουν παρέλθει ανεπιστρεπτί.

Όσοι, δε, νομίζουν οτι το παλαιοκομματικό σύστημα θα συνεχίσει να τους στηρίζει, ας το ξανασκεφτούν. Ο κόσμος δε νοιάζεται πια για κόμματα αλλά για ανθρώπους που λίγο θα μιλούν, ελάχιστα θα χαμογελούν αλλά πολλά θα κάνουν στην πράξη.

Άν εξάλλου το βουλευτιλίκι ήταν συνώνυμο του γκλάμουρ και της \”μούρης\”, τη χώρα θα έπρεπε να την κυβερνά ο Ντέϊβιντ και η Βικτόρια Μπέκαμ.

Μανόλης Μπουχαλάκης
Εκπαιδευτικός-Δημοσιογράφος

Ακολουθήστε το flashnews.gr στο Google News και την σελίδα μας στο Facebook