Είναι πια αρκετά εύκολο να βρεις ένα κείμενο, ένα οπτικοακουστικό έργο ή ένα πρόγραμμα που δημιουργήθηκε στην Ελλάδα ή στην άλλη άκρη του κόσμου. Το οποίο δημιουργήθηκε το 2012 ή το 1920.
Το διαδίκτυο μας δίνει τη δυνατότητα να καταγράψουμε και να διασώσουμε τη μνήμη της ανθρωπότητας. Το κείμενο (βιβλίο, έρευνα, άρθρο), το οπτικοακουστικό υλικό και το λογισμικό πρόγραμμα που έχουμε την δυνατότητα να βρούμε στο Internet, είναι η ιστορία του πολιτισμού μας.
Ανάλογα με την εθνικότητα του δημιουργού ή την χρονολογία της γέννησης του έργου μπορούμε να καταλάβουμε πως σκεπτόταν ο κόσμος εκείνη την εποχή, πως ενεργούσε και πως εκφραζόταν.
Η Ευρωπαϊκή Ένωση έχει πάρει σημαντικές πρωτοβουλίες για την προστασία της πνευματικής ιδιοκτησίας. Τα τελευταία χρόνια έχει ακολουθήσει και η Ελλάδα, μέσω του ΟΠΙ. Είναι ένας οργανισμός που προωθεί και προστατεύει τη δημιουργικότητα και το έργο του δημιουργού.
Η λύση όμως, δεν είναι μια σειρά νόμων. Γιατί, όσους νόμους και αν ψηφίσουν οι Έλληνες βουλευτές ή οι Ευρωπαίοι βουλευτές, δεν θα υπάρξει ουσιαστική λύση και εξαφάνιση του προβλήματος αν δεν καταπολεμηθεί από την ρίζα.
Η πειρατεία στο διαδίκτυο μπορεί να καταπολεμηθεί μόνο αν ενταχθεί στην νοοτροπία του πολίτη. Ο πολίτης, αντιλαμβάνοντας ότι το έργο που διαβάζει, ακούει, βλέπει ή χρησιμοποιεί είναι η δουλειά ενός ατόμου ή μιας ομάδας και ότι για την δημιουργία αυτού του έργου έχουν ξοδευτεί αρκετές ώρες από την προσωπική ζωή του ατόμου, δύσκολα θα προβεί σε ‘κλοπή’.
Επίσης θα πρέπει να επιλυθεί μέσω της παιδείας και της κοινωνίας. Θα πρέπει να γίνει αυτονόητο, από τον κόσμο, ότι όπως αναφέρουμε την πηγή του βιβλίου στο προφορικό ή γραπτό λόγο, θα πρέπει με τον ίδιο τρόπο να γίνεται για μια ιστοσελίδα (site ή blog).
Τέλος, οι εταιρείες ( εκδοτικοί οίκοι, δισκογραφίες, παραγωγές ταινιών και εταιρείες ηλεκτρονικών προγραμμάτων) θα πρέπει να γίνουν πιο φιλικές με τους πελάτες-πολίτες. Να κατανοήσουν το κοινό στο οποίο απευθύνονται και να βοηθήσουν με αυτό τον τρόπο την νόμιμη αγορά του έργου.
Η πειρατεία της πνευματικής ιδιοκτησίας είναι σοβαρό παράπτωμα. Με αυτόν τον τρόπο κλέβουμε τα χρήματα και την εργασία ενός ανθρώπου. Αν το δημιούργημα μας αρέσει τόσο πολύ, ώστε να θέλουμε να το χρησιμοποιήσουμε, δεν έχουμε παρά να δημοσιεύσουμε την πηγή μας/ τον δημιουργό. Είναι τόσο εύκολο και δεν κοστίζει τίποτα!!
Δέσποινα Βογιατζάκη
Σύμβουλος Δημοσίων Σχέσεων