Αναμφισβήτητα η φοροκαταιγίδα που εξαπέλυσε τον τελευταίο καιρό η κυβέρνηση έγινε κατ\’ επιταγήν της Τρόϊκας, η οποία ολισθαίνει συνεχώς στην κατηγορία της παρασκηνιακής κυβέρνησης καθότι για κάθε ευρώ που ξοδεύεται πρέπει να ζητείται η έγκρισή της. Η αποτυχία αυτή του Ελληνικού κράτους να διατηρήσει την εθνική κυριαρχία και αξιοπρέπειά του οφείλεται σε πολύπλοκους παράγοντες που δεν είναι του παρόντος να αναλυθούν.
Η στοιχειώδης όμως αρετή ενός πολιτικού δεν είναι η υπόσχεση για \”επαναδιαπραγμάτευση\” του Μνημονίου ή ο όρκος για αγώνα μέχρι εσχάτων κατά της Τρόϊκας. Εδώ πρακτικά δεν χωρούν ανοησίες και πολιτικαντισμοί. Είτε τηρούνται τα υπογεγραμμένα και συμφωνηθέντα ή οδηγούμαστε στη δραχμή με ότι αυτό συνεπάγεται.
Η πραγματική αρετή όμως ενός πολιτικού έγκειται στην ικανότητά του να καταφέρει δυο πράγματα για να υπηρετήσει το εθνικό συμφέρον. Πρώτον, να συγκρουστεί με όλους όσους έχουν πραγματικό πλούτο αλλά που δε θέλουν να θιγούν κατ\’ ελάχιστον. Σε αυτούς δεν περιλαμβάνονται οι μισθωτοί και συνταξιούχοι αλλά όσοι διαθέτουν πολλά ακίνητα, ρευστό, υπεράκτιες εταιρείες και γενικώς διαβιούν στη χλιδή. Μια διασταύρωση των περιουσιακών τους στοιχείων αρκεί για να μπουν στο \”δόκανο\” όσοι αποκρύπτουν μεγάλα εισοδήματα ή δεν δηλώνουν περιουσιακά στοιχεία. Ένας έλεγχος στα ΙΧ που οδηγούν, στις βίλες που παράνομα χτίζουν και στα λεφτά που έχουν φυγαδεύσει παρανόμως, αρκούν για να στριμωχτούν και να αναγκαστούν να πληρώσουν τους φόρους τους ακόμα και με την απειλή της άμεσης δήμευσης και κατάσχεσης της περιουσίας τους.
Η σύγκρουση λοιπόν δεν είναι αυτή καθεαυτή με το κεφάλαιο ή τους επιχειρηματίες και πλούσιους αλλά με τους διαβιούντες σε χλιδή με χρήματα που αποκτήθηκαν με διάφορους, μη νόμιμους, τρόπους και που δεν δηλώθηκαν ποτέ.
Το δεύτερο \”σκέλος\” της αρετής των πολιτικών είναι η με κάθε τρόπο προστασία των ανέργων, των χαμηλόμισθων και χαμηλοσυνταξιούχων. Η επιμήκυνση του επιδόματος ανεργίας στα 2 χρόνια, η κατάρτιση των ανέργων, η άμεση και αποφασιστική αντίδραση των κρατικών υπηρεσιών στις περιπτώσεις εργασιακού δουλεμπορίου και η σωστή διαχείρηση των Ευρωπαϊκών κονδυλίων, μπορούν να επιδράσουν ευεργετικά στην αποσάθρωση του κοινωνικού ιστού και να αποτρέψουν μελλοντικές εξεγέρσεις και περιστατικά βίας και χάους που ενδέχεται να προκύψουν από τη φτώχεια και την απελπισία.
Προφανώς, μόνο με τους φόρους εισοδήματος και ακινήτων, δεν μπορεί να επιτευχθεί κοινωνική συναίνεση και ηρεμία. Ο κόσμος αποζητά την δίκαιη κατανομή των βαρών για να αισθανθεί οτι δεν παλεύει μόνος ενάντια σε ένα παντοδύναμο τέρας που θα τον αφαιμάξει και κατόπιν θα βρεθεί μπροστά στους δήμιους της Τρόϊκα οι οποίοι με τα μπλοκάκια στο χέρι θα κάτσουν να κάνουν προσθαφαιρέσεις και θα απαιτήσουν από την κυβέρνηση να κάνει νέες επιδρομές στο λαό.
Επειδή λοιπόν τα περιθώρια στενεύουν, απαιτείται τόλμη αφενός και κοινωνική ευαισθησία από την άλλη. Κομμάτι δύσκολο, θα μου πείτε. Πιθανόν. Αλλά πολιτικός τη σήμερον δε σημαίνει παλαμάκια, δόξα, γοητεία, καλές απολαβές και χαμόγελα στα φλας των φωτογράφων. Ούτε επίσης σημαίνει ανέξοδες και \”κούφιες\” υποσχέσεις. Τουναντίον σημαίνει ιδρώτα, κόπο, αγωνία και ενίοτε και νύχτες ξάγρυπνες για να βρεθούν τρόποι να σωθεί η χώρα. Άν κάποιος πολιτικός είναι με το μέρος του δεύτερου ορισμού, η Ιστορία θα είναι μαζί του. Άν είναι με το μέρος του πρώτου, θα τον κατατάξει στην κατηγορία του Εφιάλτη.
Μανόλης Μπουχαλάκης
Εκπαιδευτικός – Δημοσιογράφος