Και έτσι, μέσα σε λίγα χρόνια, από τα Φιατάκια 127, τα Ζάσταβα Γιούγκο και τα Όπελ Καντέτ φτάσαμε σε αξιοπρεπή για την εποχή αυτοκίνητα τα οποία βέβαια διέθεταν σαν βασικό εξοπλισμό το…τιμόνι και τα φιμέ τζάμια. Αξέχαστη θα μείνει και η πολιτική μιας Γερμανικής φίρμας (ή τουλάχιστον της αντιπροσωπείας της) να χρεώνει έξτρα ακόμη και τα…πατάκια του αυτοκινήτου (το οποίο αυτοκίνητο τότε έβγαζε δεν έβγαζε 60 ίππους).
Μπρος στα κάλλη τι είν\’ ο πόνος όμως για το μέσο Έλληνα που στη θωριά ενός ΙΧ ολόδικού του, ήταν πρόθυμος να πληρώσει ληστρικούς τόκους στην τράπεζα με επιτόκια από…άλλο γαλαξία, της τάξης του 20 και βάλε τοις εκατό.
Στα τέλη της δεκαετίας του \’90 και με την επικείμενη άφιξη του Ευρώ, τα επιτόκια έπεσαν αισθητά, τα δάνεια δίνονταν απλόχερα και μέσα σε μια δεκαετία η Ελλάδα ολόκληρη μεταμορφώθηκε από χώρα γιωταχήδων σε χώρα κοσμοπολίτικων \”πιλότων\” που οδηγούσαν αυτοκίνητα με εξοπλισμό και ιπποδύναμη που ως παιδιά δεν θα έβλεπαν ούτε σε ταινίες επιστημονικής φαντασίας.
Το ζητούμενο κατόπιν δεν ήταν να έχεις αυτοκίνητο αλλά τι αυτοκίνητο είχες. Ορισμένοι μάλιστα δε δίσταζαν να μοστράρουν ακόμη και Χάμερ σε πόλεις όπως το Ηράκλειο στο οποίο λίγα μόλις χρόνια πριν το πιο θηριώδες αυτοκίνητο ήταν το αγροτικό Ντάτσουν.
Η επιθυμία αυτή για επίδειξη κόπηκε όμως από την οικονομική κρίση η οποία έκανε εντελώς ασύμφορη την κατοχή και συντήρηση ενός SUV. \”Καπάκι\” ήρθε και η χαιρέκακη και εκδικητική \”ρεβάνς\” του κράτους που έβαλε νέο βαρύ φόρο στα καύσιμα ενώ τα τέλη κυκλοφορίας πλέον μοιάζουν με παγόβουνο το οποίο οι κάτοχοι αυτοκινήτων αδυνατούν να αποφύγουν.
Ελπίζοντας όμως το κράτος σε γρήγορο και ζεστό χρήμα, έπεσε στο κενό διότι πολλοί έσπευσαν να πουλήσουν και να ξεφορτωθούν άρον άρον ένα αυτοκίνητο που τους επιβάρυνε τόσο πολύ. Και όχι μόνον αυτό αλλά και οι πωλήσεις νέων αυτοκινήτων έχουν μειωθεί τουλάχιστον κατά 40% με ότι αυτό συνεπάγεται για τους εργαζόμενους σε αντιπροσωπείες, σέρβις, ασφάλειες, κλπ.
Αυτό που μπορεί πλέον να παρατηρήσει κανείς είναι οτι ο μέσος Έλληνας βρέθηκε να έχει ένα αυτοκίνητο με εξαιρετικό εξοπλισμό και ασφάλεια σε σχέση με το παρελθόν, που όμως λόγω της κρίσης και της φοροεπιδρομής του κράτους έχει καταντήσει να του βγει \”ξινό\”. Επιπλέον, αν η ύφεση στις πωλήσεις συνεχιστεί για 5-6 χρόνια ακόμη, τότε ο υπάρχων στόλος θα αρχίσει να \”γερνά\” και τα αυτοκίνητα θα γίνονται λιγότερο ασφαλή και πιο επιρρεπή σε βλάβες, κάτι το οποίο θα θέσει σε κίνδυνο ανθρώπινες ζωές αλλά και θα επιβαρύνει \”δια της πλαγίας οδού\” τους ιδιοκτήτες τους.
Η λύση στο σημαντικό αυτό ζήτημα είναι να δοθούν κίνητρα σε όσους έχουν αυτοκίνητο άνω της δεκαετίας να αγοράσουν καινούργιο με απόσυρση και τραπεζικό δανεισμό. Είναι προφανές οτι τα λεφτά που θα αρνηθούν να δώσουν οι τράπεζες θα τα πληρώσουν αργότερα οι ασφαλιστικές εταιρείες σε δυστυχήματα, οπότε καλύτερα να το ξανασκεφτούν οι τράπεζες.
Τέλος, πρέπει άμεσα να μειωθεί ο φόρος στα καύσιμα διότι δεν νοείται σε χώρα με αρχικό μισθό 500 ευρώ να τιμάται η βενζίνη προς 2 ευρώ το λίτρο. Εξάλλου η μείωση θα φέρει και κατανάλωση. Ας το σκεφτεί και το κράτος. Με το ζόρι δε γίνεται να πληρώνει \”χρυσό\” κανείς το αυτοκίνητό του. Όσο δε για τη βενζίνη, σε λίγο θα την ανταλλάσουν κι αυτή στα δεκάδες ενεχυροδανειστήρια που φύτρωσαν ως \”ιλαρά\” της οικονομικής κρίσης.
Μανόλης Μπουχαλάκης
Εκπαιδευτικός-Δημοσιογράφος