Όπως λέει ο ίδιος εκπληρώνει ένα όνειρο ζωής: «Είμαι απόφοιτος Δημοτικού, το μόνο Πανεπιστήμιο που τελείωσα είναι αυτό της… ζωής».
«\’Όταν τελείωσα το Δημοτικό Σχολείο Φρε ήμουν ένας από τους καλύτερους μαθητές. Η Ενοριακή Επιτροπή της Εκκλησίας και οι επίτροποι του Συμβουλίου είπαν στη συγχωρεμένη τη μάνα μου να με στείλουν με έξοδά τους στο Γυμνάσιο για να μορφωθώ. Δεν δέχτηκε, όμως, γιατί είχε πεθάνει ο πατέρας μου και αυτή δεν ήξερε γράμματα για να καταλάβει πόσο σημαντικό πράγμα είναι αυτό για έναν άνθρωπο», λέει ο κ. Κανάκης.
Μετά τη στρατιωτική του θητεία ο κ. Κανάκης έγινε επιπλοποιός και ζούσε στην Αθήνα για χρόνια. Ο στόχος της γνώσης ήταν πάντα στο μυαλό του. Ωστόσο, οι δυσκολίες της καθημερινότητας και η μάχη της επιβίωσης έριχναν αλλού το ενδιαφέρον του, στην οικογένεια, στο μεγάλωμα των παιδιών, που και τα δύο σπούδασαν. Από το 1984 που συνταξιοδοτήθηκε ασχολήθηκε με τα πολιτιστικά δρώμενα της περιοχής του στον Αποκόρωνα.
Όταν έμαθε για τα σεμινάρια του Ανοιχτού Λαϊκού Πανεπιστημίου, που πραγματοποιούνται από διακεκριμένους πανεπιστημιακούς, έσπευσε να γραφτεί και να ξεκινήσει να τα παρακολουθεί.