Με αφορμή την ανθρωπιστική καταστροφή στο Νότιο Σουδάν, όπου τον περασμένο Αύγουστο πέθαιναν καθημερινά πέντε παιδιά κάτω των πέντε ετών με το επιτελείο των Γιατρών χωρίς Σύνορα να δίνει μάχη και να έρχεται αντιμέτωπη με μια άνευ προηγουμένου κατάσταση, ο κύριος Μοσχοχωρίτης μέσω της ιστοσελίδας της Huffington Post περιγράφει τις δραματικές στιγμές που βιώνουν άνθρωποι ανά τον κόσμο.
«Θυμάμαι τους συναδέλφους κατά την επιστροφή τους από περιοχές (όπως το Σουδάν) να περιγράφουν ιστορίες ανθρώπων που είχαν περπατήσει για εβδομάδες χωρίς σχεδόν φαγητό και εντελώς αφυδατωμένοι. Σε μια προσπάθεια να τραβήξουμε την προσοχή σε αυτή την ανθρωπιστική κρίση, απευθυνθήκαμε δεκάδες φορές στον Τύπο, ως επί το πλείστον όμως δεν υπήρχαν ευήκοα ώτα. Οι ειδήσεις ήταν άλλες, άλλωστε τότε υπήρχαν οι Ολυμπιακοί Αγώνες. Δεν είμαστε σίγουροι αν οι λέξεις είναι ικανές να σώσουν ζωές, όμως γνωρίζουμε με βεβαιότητα ότι η σιωπή μπορεί να σκοτώσει», γράφει χαρακτηριστικά στο άρθρο του.
Μάλιστα σχετικά με την τάση των ΜΜΕ να ξεχνούν ζητήματα ανθρωπιστικής φύσης έπειτα από λίγο έκανε λόγο για έρευνα που διεξήχθη σε συνεργασία με το Παρατηρητήριο της Παβίας από όπου εκδίδεται η «Ετήσια έκθεση των ξεχασμένων κρίσεων», για να ελεγχθεί πόσος χώρος δίνεται στην ανθρωπιστική κρίση από τα δελτία ειδήσεων των κύριων τηλεοπτικών σταθμών όπως η Rai, η Mediaset και το La7. Έτσι «το 2001 ο γάμος του πρίγκιπα Ουίλιαμ και τις Κέιτ έγινε θέμα 413 φορές, η εποχιακή γρίπη 92 φορές ενώ η πανδημία του AIDS μόνο 14»!
Σε μια προσπάθεια να ευαισθητοποιηθεί το κοινό ο κύριος Μοσχοχωρίτης ανάφερε τις δραστηριότητες που πραγματοποιούνται όπως πρότζεκτς με σχολεία, βιβλία, συζητήσεις και καμπάνιες συμπληρώνοντας ότι «και αυτό τον χρόνο θα δώσουμε το παρών στο Διεθνές Φεστιβάλ στη Φεράρα με μια σειρά πρωτοβουλιών, εκ των οποίων κι η συζήτηση για τις κρίσεις που έχουν ξεχαστεί».
Δεν παρέλειψε πάντως να μεταφέρει τις αντιδράσεις του κόσμου που συμμετέχει σε διοργανώσεις καθώς όπως έγραψε «διαπιστώσαμε ότι το κοινό ήταν ενθουσιασμένο και ενεργό, όμως η ερώτηση που έκαναν πολύ συχνά ήταν “γιατί τα μέσα ενημέρωσης δεν μιλούν για την ανθρωπιστική κρίση;”, και αντιμετωπίζουμε δυσκολία στο να απαντήσουμε. Δεν πιστεύουμε ότι “η κρίση δεν κάνει τηλεθέαση”, ή ότι “την ώρα του βραδινού φαγητού δε μπορούμε να παρουσιάζουμε δυσάρεστες εικόνες”. Εμείς θα συνεχίσουμε να μιλάμε για τις ιστορίες που έχουν ξεχαστεί. Γιατί όταν οι τηλεοπτικοί προβολείς σβήνουν, εκατομμύρια άνθρωποι γίνονται αόρατοι».
protothema.gr