Το πρωί της επόμενης Τετάρτης θα ξέρουμε ποιος θα είναι ο επόμενος Πρόεδρος των Η.Π.Α. Αυτό θα έχει τετραπλή σημασία. Τα έσοδα των αμερικανών φορολογουμένων θα διοχετευτούν για την προμήθεια «βουτύρου» στις ευπαθείς κοινωνικές ομάδες ή το «βούτυρο» θα αλείφει χορταστικά και σπάταλα τις φέτες παχουλών επιχειρηματιών της πολεμικής βιομηχανίας; Θα προωθηθούν και θα εμπλουτιστούν τα προγράμματα υγείας για όλον τον πληθυσμό ή απλώς θα δοθούν και άλλες φορολογικές απαλλαγές στους πλουσίους ή στους πολύ πλουσίους; Θα ενισχυθεί η πραγματική οικονομία με τη δημιουργία νέων θέσεων εργασίας ή θα φυσήξει ούριος άνεμος στο χρηματιστηριακό – κερδοσκοπικό κεφάλαιο; Και κάτι που μας ενδιαφέρει άμεσα. Θα συνεχιστεί το ζωηρό ενδιαφέρον των Η.Π.Α. για τη θεσμικά οργανωμένη Ευρώπη ή θα επαναληφθούν οι απόπειρες της προεδρίας Μπους για τη στρατηγική υπονόμευσή της; Πρέπει να θεωρείται δεδομένο ότι ο Ομπάμα έδειξε ουσιαστικό ενδιαφέρον για την ευρωζώνη, τη μη διάρρηξή της και την παραμονή της Ελλάδας σε αυτήν.
Το βράδυ της ίδιας Τετάρτης θα ξέρουμε αν η τρικομματική Κυβέρνηση του Αντώνη Σαμαρά θα σταθεί στα πόδια της, θα χωλαίνει ή θα έχει καταρρεύσει. Είναι, σχεδόν, βέβαιο ότι τα εξοργιστικώς σκληρά μέτρα θα ψηφιστούν με κάποια τυπική πλειοψηφία. Τα διάφορα, όμως, «παρών», απουσίες, αρνητικές ψήφοι δεν αποκλείεται να έχουν τέτοια έκταση και τέτοια ένταση ώστε να αφαιρούν μεγάλο μέρος του ηθικού κύρους που έχει και πρέπει να έχει κάθε απόφαση της πλειοψηφίας.
Ο πολιτικός λόγος που αναπτύσσεται αυτές τις μέρες δεν βρίσκεται στο ιστορικά αναμενόμενο επίπεδο. Λαϊκιστές κατά λαϊκιστών. Με καταφανή την προσπάθεια και αγωνία τους για τη διανομή μιας συρρικνούμενης πίτας εφήμερου, καιροσκοπικού, αδιέξοδου, ανέξοδου έως επικίνδυνου λαϊκισμού. Κυβερνώντες κατά συνεταίρων τους στην άσκηση της εξουσίας. Σε μια ξεδιάντροπη προσπάθεια ανάκτησης μικρών λαϊκών ερεισμάτων και κατάδοσης των άλλων συμμέτοχων στην κυβερνητική ομάδα. «Μπαχαλάκηδες» των σαλονιών κατά ομογάλακτων κουκουλοφόρων στους κάθετους δρόμους των μεγάλων λεωφόρων της πρωτεύουσας. Είμαστε μια κοινωνία, που ισχυριζόμαστε ή νιώθουμε όλοι μας ανεξαιρέτως σαν θύματα της πολύπλευρης κρίσης και δείχνουμε με το δάκτυλο τους άλλους – κατά κανόνα όλους τους άλλους – ως αποκλειστικούς δράστες της δυσχερούς θέσης μας. Της προσωπικής ή της παρέας μας. Ή, έστω, της ομάδας μας. Όπως και αν αυτή ορίζεται.
Αν η έλλειψη ποιότητας τραυματίζει τον κυρίαρχο πολιτικό λόγο, η, κατά κανόνα, ανεντιμότητά του είναι αυτή που τον ακυρώνει. Στον πολιτικό δεν απαιτούνε την εντιμότητα του λογιστή. Αυτός δεν έχει οράματα, δεν έχει ορίζοντα, δεν έχει φλόγα. Ελέγχει την ακρίβεια των αριθμών που του υποδεικνύονται. Και παραμένει, μέχρι την παραμονή, ανυποψίαστος για τα υπόγεια ρεύματα που ανέρχονται στην επιφάνεια της επικαιρότητας.
Η ανεντιμότητα συνδέεται με τις αναφορές στα «μεγάλα ψέματα» του παρελθόντος. Τα οποία, δήθεν, αποκηρύσσουν. Σε οποιοδήποτε μετερίζι ή θέση και αν βρίσκονται σήμερα. Τα καταγγέλλουν, έστω και αν φέρουν τις υπογραφές τους. Τα περιγράφουν τόσο αόριστα, έστω και αν αναδείχθηκαν μέσα από ΔΕΚΟ που καταλήστευσαν. Με τις εκατοντάδες προσλήψεις ή παροχές σε «κολλητούς» ή υποψήφιους «κολλητούς». Υπερασπίζονται, δήθεν, τον αγρότη, ενώ αυτοί είναι οι καθοδηγητές και ηθικοί αυτουργοί των διαβόητων «πανωγραψιμάτων» και των ψευδών ή εικονικών τιμολογίων παραγωγής χωρίς σπορά. Δείχνουν τις «μίζες» των άλλων και δεν ανακοίνωσαν ποτέ ότι έχουν συνυπογράψει δήθεν νομότυπες παρακρατήσεις από τα ευρωπαϊκά προγράμματα. Η καταναλωτική φούσκα της τελευταίας δεκαετίας μπορεί να έχει πάμπολλους φυσικούς αυτουργούς αλλά ηθικούς αυτουργούς έχει μόνο λίγους. Γνωστούς και με ταυτότητα.
Τα μεγάλα ψέματα του παρελθόντος τα έχουν συνομολογήσει πολλοί. Η αψεγάδιαστη ιστορία μπορεί να ξεκινήσει από αυτά. Τα πιο μεγάλα ψέματα, όμως, είναι αυτά που εκστομίζονται σήμερα. Αυτά παραπλανούν. Και αυτά είναι τα πιο επικίνδυνα. Μπορούν να οδηγήσουν σε εθνικές τραγωδίες.
Εφημερίδα Πρώτο Θέμα, Κυριακή 4.11.2012