Κάποια από αυτά ξεκίνησαν για να περιορίσουν τις τιμές ορισμένων αγαθών όπως τα \”κινήματα της πατάτας\” και άλλων προϊόντων ενώ άλλες προσπάθειες έγιναν για να μαζευτούν τρόφιμα και είδη πρώτης ανάγκης για τους απόρους. Σε αυτές τις ενέργειες συμμετείχαν διάφορα σωματεία, η Εκκλησία αλλά και απλοί πολίτες.
Ο χώρος των επιχειρήσεων προσπάθησε κι αυτός να παρουσιάσει ένα πιο ανθρώπινο πρόσωπο με ορισμένες καμπάνιες φιλικές προς την κοινωνία, οι οποίες όμως με μια ψύχραιμη ματιά θεωρούνται μάλλον επιφανειακές και σε ορισμένες περιπτώσεις σχεδόν εμπαικτικές προς τους αληθινά απόρους αφού, όπως κάνει μια αλυσίδα σούπερ μάρκετ, με μειώσεις 10% στα \”φρέσκα προϊόντα\” αντί σε όλα τα ψώνια ουσιαστικά δεν βοηθάς τον άπορο ή τον φτωχό αλλά κάνεις διαφήμιση της επιχείρησής σου χωρίς ουσιαστικό περιεχόμενο.
Επειδή λοιπόν ο χώρος του επιχειρείν και του μάρκετινγκ δεν αποτελεί παραδοσιακά πεδίο κοινωνικής ευεργεσίας, οι μόνες ως τώρα αξιόλογες προσπάθειες είναι οι αφανείς από πολίτες και οι αυθόρμητες ενέργειες για την ανακούφιση των αναξιοπαθούντων της χώρας μας.
Υπάρχει όμως και ένα βαθύτερο συνειδησιακό ζήτημα που δυστυχώς ακόμα δεν το έχει αγγίξει το αίσθημα αλληλεγγύης των Ελλήνων. Κι αυτό είναι η ταξική – κλαδική ακαμψία. Μέχρι σήμερα, ελάχιστοι κλάδοι σκέφτονται συλλογικά ως Έλληνες. Ουσιαστικά δείχνουν να ενδιαφέρονται αποκλειστικά και μόνο για τα κεκτημένα και τα συμφέροντα του κλάδου τους.
Εφόσον φτάσαμε στο σημείο ο αρχηγός ΓΕΝ να διαμαρτύρεται για μισθολογικά ζητήματα στο Υπουργείο Εθνικής Άμυνας και να σχετίζει τα χρήματα με το ηθικό των στρατευμένων, κατανοεί κανείς πόσο αποξενωμένη μπορεί να γίνει η εθνική συνείδηση από κάθε έννοια αλτρουϊσμού και προσφοράς στην πατρίδα.
Κάποιος θα μπορούσε να αντιτείνει οτι δε γίνεται να δουλεύει ο γιατρός, ο δάσκαλος, ο στρατιωτικός και ο επιστήμονας για κομμάτι ψωμί ιδιαίτερα αν βάζει τη ζωή και την υγεία του στη δουλειά του. Ναι μεν αυτό είναι σωστό αλλά αυτό που δεν είναι κατανοητό είναι γιατί θα πρέπει ο δικαστικός, ο αστυνομικός και ο πυροσβέστης να διατηρήσουν ακέραια τη μισθολογική τους κατάσταση όταν η Ελλάδα καλείται, με το πιστόλι στον κρόταφο, να κόψει μισθούς αλλιώς χρεωκοπεί αφού οι δανειστές της δεν θα της καταβάλλουν άλλα λεφτά για ελλειμματικούς προϋπολογισμούς.
Είναι μια άλλη ιστορία το πως φτάσαμε να είμαστε με το πιστόλι στον κρόταφο. Αφού όμως φτάσαμε, οφείλουμε όλοι ως χώρα να ζήσουμε με λιγότερα χρήματα. Αρκεί να σκεφτούμε τους ενάμισι εκατομμύριο ανέργους που έχει η χώρα για να σκεφτούμε ότι αυτή τη στιγμή υπάρχουν οικογένειες που καλούνται να επιβιώσουν μετρώντας κέρματα ή να πουλήσουν ακόμα και τα λιγοστά τους τιμαλφή. Για αυτό, είτε αρέσει σε μερικούς είτε όχι, η αναπροσαρμογή και η αναδιανομή των χρημάτων του κράτους κρίνεται πλέον επιτακτική. Άν είναι να μειωθεί το εφάπαξ ορισμένων υψηλόμισθων για να δοθούν χρήματα στους ανέργους, αυτό ας γίνει. Άν χρειαστεί να περιοριστούν οι μισθοί δικαστικών και στρατηγών για να αγοραστούν αναλώσιμα στα νοσοκομεία, δε χρειάζεται δεύτερη σκέψη.
Είναι όμως βέβαιο πως οι διάφορες κοινωνικές τάξεις δεν καλοβλέπουν την προσπάθεια εξορθολογισμού του δημόσιου πλούτου και προβάλλουν διχαστικές και εμφυλιοπολεμικές ακόμα αντιδράσεις για να μη χάσουν τα κεκτημένα τους. Προφανώς και το κράτος δεν μπορεί να υποκύψει σε αυτούς.
Από την άλλη, πρέπει να γίνουν προσπάθειες να μην ευτελιστεί συνολικά η μόρφωση και η επιστήμη στην Ελλάδα διότι αυτές κρατούν τη χώρα ανταγωνιστική. Η επένδυση στις νέες τεχνολογίες, την έρευνα και την επιστήμη σε συνδυασμό με τη συνεχή κατάρτιση του εργατικού δυναμικού σε νέα επαγγέλματα με μέλλον, θα δώσουν τη δυνατότητα να εξασφαλιστεί μια καλύτερη μισθολογική ισορροπία που θα αποτρέψει τα \”μυαλά\” της Ελλάδος, τους νέους επιστήμονες, να φύγουν στο εξωτερικό.
Εν τω μεταξύ όμως αξίζει κανείς να σκεφτεί εθνικά κι όχι προσωπικά. Και η προσπάθεια για αλληλεγγύη πρέπει να ενταθεί με τη συνεισφορά και των εχόντων και κατεχόντων της χώρας διότι προφανώς δε γίνεται ένας λαός να υπομένει εσαεί μειώσεις του βιοτικού του επιπέδου ενώ σκανδαλωδώς να βλέπει ορισμένους να κολυμπούν στα πλούτη και στην εκμετάλλευση των εργαζομένων.
Η έκτακτη εισφορά των πλουσίων που επιχειρείται στη Γαλλία πρέπει να εφαρμοστεί κι εδώ, ανεξάρτητα των απειλών ορισμένων ότι θα πάρουν τις επιχειρήσεις τους στο εξωτερικό. Αυτού του είδους οι απειλές μπορούν να εκμηδενιστούν με μαζικό μποϋκοτάζ των προϊόντων τους, οπότε δεν τους συμφέρει να πειραματιστούν με τέτοια σενάρια.
Με σωστές, καθαρές και δίκαιες κινήσεις εκ μέρους της κυβέρνησης και με αυξημένο το ευγενές αίσθημα της αλληλεγγύης, μπορούμε μια ώρα αρχύτερα να ανακάμψουμε ως χώρα και να δείξουμε σε όλο τον κόσμο ότι δε σκεφτόμαστε και δεν αναπνέουμε μόνο με τα λεφτά.
Μανόλης Μπουχαλάκης
Εκπαιδευτικός – Δημοσιογράφος