Το Hurricane ακόμα και σήμερα προκαλεί δέος, λόγω της τολμηρής του έμπνευσης. Φανταστείτε λοιπόν τα «ΑΟΥ!» που απέσπασε προερχόμενο όχι μόνο από την χωρίς παράδοση Αυστραλία, αλλά και λόγω του ότι ήταν μόλις η πρώτη πρόταση της σχεδόν άγνωστης Holden, η οποία ακόμα τότε δεν είχε ενηλικιωθεί μετρώντας μόλις είκοσι ένα χρόνια ζωής.

Φυσικά ποτέ κανείς δεν υπαινίχθηκε ότι η «καταιγίδα» θα έφτανε στην παραγωγή, όμως το αυτοκίνητο αποδείχτηκε σχεδόν προφητικό σαν σχεδίαση και είναι κρίμα που και το εργοστάσιο δεν άρπαξε την ευκαιρία.

Όμως θα πρέπει να βάλουμε τα πράγματα στη θέση τους, ο στόχος της «καταιγίδας» δεν ήταν μια άσκηση σχεδιαστής επίδειξης, γιατί το «σώμα» του αυτοκινήτου δεν ήταν ο στόχος, ήταν απλά το μέσον για να εστιάσει κανείς το ενδιαφέρον στον νέο V8 κινητήρα των 4,2 λίτρων της εταιρείας (αν και εισαγωγής) που θα κινούσε τα Kingswood και Premier. Μοντέλα φυσικά παντελώς άγνωστα στη χώρα μας, όπως άλλωστε και η ίδια η Holden.

Όμως φαίνεται ότι όταν αφήσεις ελεύθερους τους σχεδιαστές, αυτοί δεν γνωρίζουν όρια.

Χωρίς όρια

Έτσι τα παιδιά του σχεδιαστικού τμήματος, μάλλον επειδή κατάλαβαν ότι δεν θα τους ξαναδινόταν μια τέτοια ευκαιρία τα έδωσαν όλα για όλα. Θα μπορούσε λοιπόν κανείς να βρει στο αυτοκίνητο εκτός των άλλων και ιδέες που θα αργούσαν πολύ να εμφανιστούν, όπως σύστημα πλοήγησης, καθώς και κάμερα οπισθοπορείας, γιατί φυσικά η ορατότητα πίσω ήταν στον μηδέν.

Όμως σαν ιδέα το πιο εντυπωσιακό σημείο του αυτοκινήτου ήταν οι πόρτες… που δεν υπήρχαν. Αντίθετα για την είσοδο και έξοδο ανοιγόκλεινε ολόκληρη η οροφή που κινούνταν παράλληλα χάρη σε τέσσερις βραχίονες, που φυσικά κινούνταν υδραυλικά. Ο λόγος και εδώ απλός, το αυτοκίνητο μετά βίας έφτανε σε ύψος τα 90 εκατοστά, ήταν χαμηλότερο ακόμα και από το GT40 της Ford! Δεν υπήρχε λοιπόν τρόπος να φτάνεις το κάθισμα, από το να… κατεβαίνεις σε αυτό. Τώρα το πώς… ανέβαινες, αυτό ήταν μια άλλη υπόθεση.

Έγινε πραγματικότητα από το κέντρο σχεδιασμού της Holden (Research & Development) και όπως το περιμένατε ονομάστηκε RD-001. Το σχεδιαστικό κέντρο ήταν παιδί του Bill Steinhagen, ο οποίος είχε σταλεί από τις Η.Π.Α. για να βοηθήσει την ανάπτυξη της εικόνας της Holden, ειδικά μετά την είσοδο της Ford στην αγορά της Αυστραλίας. Αλλά ήταν η εξέλιξη του V8 κινητήρα που έκανε επιβεβλημένη την παρουσίαση ενός concept car.

Όμως ακόμα και σήμερα, αν και η σχεδίαση άρχισε στο όχι πολύ μακρινό 1968, κανείς δεν ξέρει ποιος ήταν υπεύθυνος για το τελικό αποτέλεσμα. Ήταν οι τοπικοί σχεδιαστές, ήταν κάποιοι οι οποίοι έφτασαν από τα κεντρικά της GM, ή ήταν το Warren Design Center που έκανε τη δουλειά; Κανείς δεν ξέρει, ή τουλάχιστον δεν λέει.

Ο μόνος που έχει αναφερθεί στο θέμα είναι ο Leo Pruneau (ένας πραγματικός σχεδιαστικός μύθος) που έφτασε από τις Η.Π.Α. στα μέσα του 1969 για να βοηθήσει τον Joe Schemansky και που ήταν επικεφαλής του σχεδιασμού από το 1974 έως το 1983. Αυτός ανέφερε ότι ο Bill Mitchell, που ήταν τότε αντιπρόεδρος της GM, είχε στείλει ένα πρωτότυπο υπό κλίμακα το 1968 και το οποίο προσωπικά είχε μεταφέρει ο Chuck Jordan, που αργότερα θα αναρριχούταν στη θέση του επικεφαλής της σχεδίασης, από το 1986 έως το 1992.

Όμως αυτό κάθε άλλο παρά λύνει το πρόβλημα της πατρότητας, γιατί κανείς δεν μπορεί να επιβεβαιώσει αν αυτό το μοντέλο είχε καμία σχέση με το τελικό Hurricane. Κανείς δεν μπορεί να επιβεβαιώσει αν ο Don DaHarsh, που ήταν επικεφαλής του project Hurricane εκείνες τις ημέρες, γνώριζε ακόμα και την ύπαρξη της αμερικάνικης πρότασης. Αλλά μάλλον αυτό δεν είναι και τόσο πιθανό, γιατί οι φωτογραφίες του αρχείου στο Warren Center, που φέρουν ημερομηνία -14 Ιουλίου 1968-, καθαρά δείχνουν ένα αυτοκίνητο που πολύ μοιάζει με το τελικό Hurricane.

Ας πούμε λοιπόν ότι το πρόβλημα λύθηκε, αν και ακόμα μας λείπει το όνομα του σχεδιαστή, ή μήπως όχι. Γιατί στην άκρη των φωτογραφιών και μόνο με μεγεθυντικό φακό διακρινονται τα αρχικά Genest 5-14-68, τα οποία μας παραπέμπουν στον Ken Genest, ο οποίος μπορεί μεν να πιστοποιεί την πατρότητα των φωτογραφιών, αλλά όμως αγνοεί την ύπαρξη του πρωτότυπου που έφτασε τελικά στην Holden. Μπέρδεμα!

Ιστορία

Ξεπερνώντας το πρόβλημα της πατρότητας πάντως θα πρέπει να παραδεχτούμε ότι τελικά ο DaHarsh (με ή χωρίς βοήθεια) «το είχε» και σχεδίασε ένα τετράτροχο που ακόμα και σήμερα δεν θα ενοχλούσε κανένα, αν κυκλοφορούσε ανάμεσα στα supercar των ημερών μας.

Και πρώτα από όλα να πούμε ότι ο κινητήρας βρισκόταν στο κέντρο, κάτι που δεν ήταν δεδομένο για τα υπεραυτοκίνητα το 1969. Αλλά και όχι μόνο αυτό, γιατί δεδομένο δεν ήταν ούτε το μεγάλο τζάμι (plexiglas) που αντέγραφε cockpit αεροπλάνου!

Ο κινητήρας, όπως είπαμε ήταν ο νέος V8 τοποθετημένος κατά τον διαμήκη άξονα, ακριβώς εμπρός από τους πίσω τροχούς και απέδιδε 260 ίππους στις 6.000 σ.α.λ.

Η εμπρός ανάρτηση αποτελούνταν από χειροποίητα διπλά ψαλίδια και η πίσω προέρχονταν από την Corvette C2 μαζί με κιβώτιο ταχυτήτων που ήταν δανεισμένο από την Pontiac Tempest.

Μετά την παρουσίαση του πάντως σε αρκετές εκθέσεις όλο το 1969 το Hurricane μεταφέρονταν από dealer σε dealer σαν έκθεμα, μέχρι που κάποια μέρα έσπασε το τζάμι και κατέληξε σε αποθήκη. Το 1985 έγινε μια προσπάθεια επισκευής, αλλά το αυτοκίνητο αναπαλαιώθηκε μόλις το 2005. Σήμερα βρίσκεται στο Holden National Motor Museum στη Victoria της Αυστραλίας.