Τον τόνο της σημερινής ημέρας δίνει η δήλωση του αντισυστημικού επικεφαλής του Κινήματος Πέντε Αστέρων (M5S), Μπέπε Γκρίλο, πως «δε θα δώσει ψήφο εμπιστοσύνης στο Δημοκρατικό Κόμμα του Μπερσάνι».
Στο ίδιο ύφος μάλιστα, χαρακτήρισε τον γραμματέα του Pd «νεκρό άνθρωπο που μιλάει», προτείνοντάς του να παραιτηθεί… Όλα αυτά μετά τις χθεσινές δηλώσεις του Μπερσάνι, που τόνισε πως «ο Γκρίλο πρέπει να μας πει τι θέλει να κάνει και ας αναλάβει ο καθένας τις ευθύνες του».
Ο Γενοβέζος κωμικός αποφάσισε να δείξει το δυναμικό του πρόσωπο, κάνοντας επίθεση στον 62χρονο Πιατσεντίνο, παρά το «άνοιγμα» του τελευταίου στο πεντάστερο κίνημα.
Μέσω του προσωπικού του προφίλ στο Twitter, λοιπόν, τόνισε πως δεν πρόκειται να κάνει κανενός είδους συμφωνία γράφοντας χαρακτηριστικά: «Το M5S δε θα δώσει καμία ψήφο εμπιστοσύνης στο Pd (ούτε σε άλλους). Θα ψηφίσει όλους τους νόμους που αντιπροσωπεύουν το πρόγραμμά του, όποιος και αν τους προτείνει».
Μέσα από το δημοφιλές μπλογκ του μάλιστα, συνέχισε την επίθεση, γράφοντας: «Εδώ και ημέρες βομβαρδίζει το M5S με ανήθικες προτάσεις, ενώ θα έπρεπε να παραιτηθεί, όπως θα έκανε ο οποιοσδήποτε στη θέση του. Κατάφερε ακόμα και να νικήσει, χάνοντας! Ξεπέρασε και το Βατερλό του Βάλτερ Βελτρόνι».
Την ίδια ώρα έθεσε ως μοναδική προοπτική να ψηφίσει δυναμικά την κατάργηση της κρατικής επιχορήγησης των κομμάτων, εάν την προτείνει ο Μπερσάνι.
Η απάντηση βέβαια του επικεφαλής του Δημοκρατικού Κόμματος δεν άργησε να φτάσει. Έτσι, σε έντονο ύφος απάντησε στον Γκρίλο πως «ό,τι έχει να μου πει, ακόμα και τις προσβολές, θέλω να τα ακούσω στη Βουλή. Εκεί, ο καθένας θα αναλάβει την ευθύνη του».
Πέρα από τις αιχμές του Γκρίλο και το περίεργο κάλεσμα του Μπερσάνι σε συνομιλίες μαζί του, αυτό που ξεχωρίζει είναι ένα και το αποτυπώνει σε μια φράση ο Ιταλός κοινωνιολόγος, πολιτικός επιστήμονας και συγγραφέας, Ίλβο Ντιαμάντι. «Δεν γνωρίζουμε ποια θα είναι η επόμενη ιστορία της Ιταλίας» είπε, περιγράφοντας το χάος που επικρατεί στη γειτονική χώρα, έπειτα από την ανατροπή της εκλογικής αναμέτρησης.
Κάποιοι άλλοι βέβαια προτιμούν να βλέπουν αυτή τη ρευστή κατάσταση, η οποία τρομοκρατεί τις ευρωπαϊκές αγορές, ως μια ευκαιρία για πραγματική αλλαγή, για μια αποστασιοποίηση από την «παλιά» πολιτική που, με την αποστειρωμένη της προσέγγιση, δεν ευνόησε την πορεία της χώρας.
Σε κάθε περίπτωση, το γεγονός είναι ένα: νικητής των εκλογών αυτών ήταν ο «Γκριλουσκόνι», προς έκπληξη πολλών -ακόμα και των πιο έμπειρων δημοσκόπων και αναλυτών.
Το αποτέλεσμα αυτό, όσο και αν φαντάζει αναπάντεχο, έχει πολλές εξηγήσεις και ίσως με μια πιο προσεκτική ματιά στις ανάγκες του ιταλικού λαού ο μεγάλος χαμένος, ο γραμματέας του Δημοκρατικού Κόμματος (Pd) Πιερ Λουίτζι Μπερσάνι, να το είχε προβλέψει.
Ο Μπερσάνι, καθόλη τη διάρκεια της προεκλογικής του καμπάνιας, δεν κατάφερε να περάσει ένα δυναμικό πρόγραμμα ούτε να ακούσει τις αγωνίες και το φόβο των Ιταλών που, τρομοκρατημένοι από το γοργό βηματισμό της οικονομικής κρίσης, αναζητούσαν σε εκείνον μια σανίδα σωτηρίας.
Αντιθέτως, με το άχρωμο ύφος του, την ψυχρότητα που τον διακρίνει και την έλλειψη επικοινωνιακού ταλέντου, προτίμησε να υποτιμήσει τον αντίπαλό του, Σίλβιο Μπερλουσκόνι, ο οποίος δυναμικά μπήκε στον αγώνα, υποσχόμενος την επιστροφή του φόρου ακινήτων, αλλά και τον επόμενο ισχυρότερο αντίπαλό του, Μπέπε Γκρίλο, που έπιασε το λαϊκό παλμό περισσότερο από τον καθένα.
Αντιθέτως, επέλεξε να ακολουθήσει το μοτίβο Ολάντ και να απειλήσει με υψηλή φορολόγηση όσους έχουν περιουσία πάνω από 1,3 εκατ. ευρώ, τρομοκρατώντας με αυτό τον τρόπο τη μεσαία τάξη και τους πραγματικούς πλούσιους, ενώ θέλησε να απαγορεύσει τις πληρωμές σε μετρητά άνω των 300 ευρώ.
Με λίγα λόγια, απέτυχε. Και αυτό φάνηκε στο αποτέλεσμα, το οποίο ανέτρεψε όλες τις προβλέψεις που τον ήθελαν νικητή με μεγάλη διαφορά από το δεύτερο, τον Σίλβιο Μπερλουσκόνι δηλαδή.
Ο τελευταίος προτίμησε να κάνει τα καθιερωμένα σόου του, να υπόσχεται χρήματα που θα δώσει στους ψηφοφόρους από την τσέπη του και να προτείνει αλλαγές, που ούτε στις υπόλοιπες θητείες του είχε εφαρμόσει.
Παρότι οι περισσότεροι Ιταλοί εμφανίζονταν αντίθετοι στο να υποστηρίξουν τον Καβαλιέρε, τονίζοντας πως κατέστρεψε την Ιταλία και ευνόησε μόνο τους φίλους του, τελικά ήταν εκείνοι που τον ανέδειξαν δεύτερη δύναμη και μάλιστα με ελάχιστη διαφορά από το Δημοκρατικό Κόμμα.
Όσο για τον Μάριο Μόντι, ήταν προβλέψιμη η πορεία του, καθώς ποτέ δεν ήταν αποδεκτός από τον ιταλικό λαό μια και πάντα πίστευαν πως η Ευρώπη τους τον επέβαλε.
Όλα αυτά βέβαια συνέβαλαν στο να προκληθεί μια πολιτική κατάσταση χάους, που αφήνει ανοιχτά πολλά σενάρια. Έτσι, λοιπόν, τα ερωτήματα είναι τα εξής: θα υπάρχει συνεργασία ανάμεσα στο Δημοκρατικό Κόμμα του Μπερσάνι και τον μπερλουσκονικό Λαό της Ελευθερίας, κάτι που φαντάζει πιο πιθανό;
Θα ενδώσει στα καλέσματα του Μπερσάνι ο Γκρίλο, που όμως από τη στάση του δεν δείχνει διατεθειμένος για κάτι τέτοιο; Αυτό ωστόσο, που φαίνεται να απασχολεί περισσότερο τους Ιταλούς είναι πότε θα δοθεί ένα τέλος στο πολιτικό αδιέξοδο, ενώ τρέμουν στην ιδέα «μη γίνουμε Ελλάδα».
protothema.gr