Ναι λοιπόν, τα παιδιά μας είναι αυτά που δε γουστάρουν τους ξένους και τους επιτίθενται με ξύλα και ρόπαλα. Αλλού φοβόμαστε να το πούμε αλλού κάνουμε τα στραβά μάτια. Αλλά δυστυχώς είναι τα παιδιά μας. Που έκριναν ότι κάποιοι περισσεύουν στις γειτονιές μας.
Ή που δεν τα μάθαμε να κρίνουν ποια είναι τα πραγματικά τους προβλήματα. Κι εμείς; Άραγε καμαρώνουμε πίσω από τις γρίλιες ή μήπως θα έπρεπε να αρχίσουμε και εμείς να φοβόμαστε;
Ναι, αυτά τα ίδια μας τα παιδιά….
Του Γιώργου Περότση