Αναλυτικότερα:
Α) Εκτελεστική εξουσία: Μετά και την υπογραφή των μνημονίων, έχει απολέσει τη δυνατότητα καθορισμού και άσκησης κυρίαρχης εθνικής πολιτικής. Αδυνατεί ακόμα και να επιτελέσει τον άχαρο ρόλο του εντολοδόχου της τρόικας, καθώς δεν έχει τη διαχειριστική, έστω, ικανότητα ούτε καν τις δοτές στρατηγικές και πολιτικές να υλοποιήσει, ούτε καν τα μνημονιακά μέτρα να εκτελέσει.
Επιπρόσθετα, έχει πρακτικά καταργήσει τις υπόλοιπες δύο μορφές εξουσίας• είτε στερώντας από το Κοινοβούλιο τη δυνατότητα του νομοθετείν και του ελέγχειν, είτε αδυνατώντας (ηθελημένα ή από ανικανότητα) να εφαρμόσει τους ισχύοντες νόμους, ή έχοντας τη δικαστική εξουσία σε ομηρία, μη εκσυγχρονίζοντας τις δομές της και αδιαφορώντας, επιδεικτικά και για δεκαετίες, για την εύρυθμη λειτουργία της.
Β) Νομοθετική εξουσία: Δεν αρκούσε ο ευτελισμός του Κοινοβουλίου από τον άκρατο κομματισμό και την κατακόρυφη πτώση του πνευματικού και πολιτικού επιπέδου των εκλεγμένων λαϊκών εκπροσώπων εδώ και πολλά χρόνια, ήρθε να προστεθεί και η πρακτική των Προεδρικών Διαταγμάτων, όπως επίσης και των Πράξεων Νομοθετικού Περιεχομένου, για να ακυρωθεί εντελώς ο θεσμός.
Η εκτελεστική εξουσία απέκτησε τη δυνατότητα να νομοθετεί παρακάμπτοντας το Κοινοβούλιο, το οποίο λειτουργεί πλέον μόνο ως επικοινωνιακή κολυμβήθρα του Σιλωάμ για τους εκάστοτε κυβερνώντες, ώστε να αποκτούν εκ των υστέρων μια επίφαση λαϊκής νομιμοποίησης μέτρα που έχουν ήδη εφαρμοστεί από καιρό.
Βουλευτές που δεν ξέρουν τι ψηφίζουν• που ξοδεύουν τον χρόνο τους σε τηλεοπτικά παράθυρα, σε ραδιοφωνικές εκπομπές ή σε διαδρόμους υπουργείων προωθώντας την επικοινωνιακή τους εικόνα ή τα συμφέροντα ψηφοφόρων-πελατών, αδιαφορώντας για τα κοινοβουλευτικά έδρανα και τις νομοθετικές διαδικασίες, δηλαδή για το σκοπό για τον οποίο εκλέχτηκαν.
Βουλευτές έρμαια της κομματικής πειθαρχίας, με μοναδικό στόχο την προσωπική και κομματική επιβίωση και καταξίωση, χωρίς αυτενέργεια, όραμα, σθένος και εύρος.
Γ) Δικαστική εξουσία: Εγκλωβισμένη από καιρό σε δομές απαρχαιωμένες και δαιδαλώδεις, παραφορτωμένη με πληθώρα υποθέσεων, αδυνατεί να αποδώσει καλής ποιότητας δικαιοσύνη σε εύλογο χρονικό διάστημα. Καθυστερήσεις, παραγραφές, πολύπλοκο και ασαφές νομικό πλαίσιο και πολυνομία, γραφειοκρατικές αγκυλώσεις, χωρίς μεγάλες δυνατότητες παρέμβασης και ουσιαστικού ελέγχου, εν μέρει πολιτικά εξαρτώμενη, δείχνει ανίκανη να επιτελέσει τον ρόλο της, αν και διατηρεί μεγαλύτερο απόθεμα εμπιστοσύνης από τους πολίτες σε σχέση με τις άλλες δύο εξουσίες. Ειδικά στον τομέα του ελέγχου των παρεκτροπών της εκτελεστικής εξουσίας, οι επιδόσεις της είναι τουλάχιστον ισχνές.
Πολλάκις πολιτικές υποθέσεις δεν έφτασαν ποτέ σε αυτήν, λόγω της \”αυτοπροστασίας\” του πολιτικού συστήματος μέσω των δομών της εκτελεστικής και νομοθετικής εξουσίας (νόμοι περί βουλευτικής ασυλίας, ευθύνης υπουργών, εξεταστικές και προανακριτικές κοινοβουλευτικές διαδικασίες κ.ά).
Η μοναδική εξουσία που επιτελεί το ρόλο για τον οποίο δημιουργήθηκε είναι η τέταρτη, των Μέσων Μαζικής Επικοινωνίας.
Εξωθεσμική και άτυπη, στα όρια της νομιμότητας (χαρακτηριστικά οι μεγάλοι τηλεοπτικοί σταθμοί λειτουργούν με προσωρινές άδειες και κραυγαλέες παρατυπίες), διαπλεκόμενη και διεφθαρμένη, χωρίς τον παραμικρό λαϊκό έλεγχο, προσφέρει διαχρονικά ομπρέλα προστασίας στο πολιτικό σύστημα, διαμορφώνοντας κατά το δοκούν την \”κοινή γνώμη\” και κρατώντας σε ομηρία μια κοινωνία τηλεθεάτρια, προσδοκώντας ασφαλώς ανταποδοτικά οφέλη προς τους ιδιοκτήτες και διαχειριστές της για τις υπηρεσίες της αυτές.
Ένα πολιτικό σύστημα που, με τη σειρά του, απέφυγε επιμελώς να οριοθετήσει αυστηρό, ξεκάθαρο και συγκεκριμένο νομικό πλαίσιο λειτουργίας των ΜΜΕ.
Το πολίτευμα της Ελλάδας, όπως τουλάχιστον περιγράφεται στο Σύνταγμα, προφανώς δε λειτουργεί. Όχι ως συνέπεια της κρίσης, αλλά μάλλον ως γενεσιουργός της αιτία• απλώς με την κρίση τα συμπτώματα έγιναν κραυγαλέα.
Ήδη από δεκαετίες η Ελλάδα βιώνει μια συνταγματική εκτροπή• η επίπλαστη κοινωνική ευδαιμονία ήταν αυτή που οδήγησε στην ανοχή και την αδιαφορία και, εν τέλει, στην κατάθλιψη του σήμερα. Όσο η κατάσταση αυτή δε θεραπεύεται, κακοφορμίζει και γεννά μεγαλύτερες παθογένειες, με μέγιστη όλων τον ευρύτατο κοινωνικό εκφασισμό.
Η ικανοποίηση της ανάγκης για ένα νέο κοινωνικό συμβόλαιο, για ένα Σύνταγμα που θα λειτουργήσει, που θα εξυπηρετήσει το κοινωνικό συμφέρον υπό νέους όρους και διαφορετική νοοτροπία και θα γίνει σεβαστό απ\’ όλο το κοινωνικό φάσμα είναι όχι απλά επιτακτική, αλλά θεμελιώδης.
Ο άλλος δρόμος, της διατήρησης της υπάρχουσας κατάστασης και της εκτροπής, δεν είναι καθόλου αδιέξοδος, όπως αναφέρεται συχνά• οδηγεί σε βέβαιη καταστροφή.
Λευτέρης Κουγιουμουτζής / Μαθηματικός