Οι φαλαινοθήρες πλησίασαν τελικά το θαλάσσιο κήτος και του κατάφεραν διαδοχικά χτυπήματα με τα καμάκια τους. Παρόλα αυτά, πολεμώντας για την επιβίωσή της, η όρκα αναποδογύρισε το σκάφος και οι φαλαινοθήρες βρέθηκαν να πολεμούν για τη δική τους ζωή.
Όπως αναφέρει η Jakarta Globe, η πληγωμένη φάλαινα κατάφερε να βυθίσει το σκάφος αφήνοντας τους φαλαινοθήρες στο έλεος του θεού, πολλά μίλια μακρυά από την ακτή.
Το απόγευμα τέσσερις φαλαινοθήρες μπόρεσαν να επιστρέψουν στην ακτή και να ειδοποιήσουν τις Αρχές για το περιστατικό. Παρότι οι υπόλοιποι οκτώ θεωρούντο νεκροί, βρέθηκαν σώοι και αβλαβείς στη γειτονική νήσο Ανατολική Νούσα Τενγκάρα.
Παρά τα τραύματα που δέχτηκαν, ορισμένοι από τους φαλαινοθήρες μπόρεσαν να επιπλεύσουν και να κολυμπήσουν για 16 ώρες μέχρι τη στεριά.
Η νήσος Λεμπάτα φιλοξενεί δύο από τις εναπομείνασες φαλαινοθηρικές κοινότητες της Ινδονησίας, που εφαρμόζουν “παραδοσιακές” πρακτικές στο κυνήγι της φάλαινας.
Στην περιοχή θανατώνονται μόλις δώδεκα φάλαινες φυσητήρες κάθε χρόνο. Ωστόσο, ο συρρικνούμενος πληθυσμός του είδους αυτού στρέφει τα καμάκια των φαλαινοθήρων στις φάλαινες δολοφόνους, οι οποίες είναι πολύ πιο επιθετικές.
Η παραδοσιακή φαλαινοθηρία που διεξάγεται σε μικρή κλίμακα έχει πολύ μικρότερο περιβαλλοντικό αντίκτυπο από τις βιομηχανικές μεθόδους που εφαρμόζουν Ιάπωνες και Νορβηγοί.
Ωστόσο, δεδομένων των κινδύνων που συνεπάγεται το κυνήγι της φάλαινας, ίσως είναι σοφότερο για τους Ινδονήσιους φαλαινοθήρες να στραφούν σε ασφαλέστερες επαγγελματικές επιλογές: για παράδειγμα στην παρατήρηση φαλαινών.
econews.gr