Φέτος η Κρήτη γιορτάζει τα 100 χρόνια από την ένωσή της με την Ελλάδα και το Μουσείο τιμά την επέτειο φιλοξενώντας την έκθεση της Αποστολής Πηνελόπη Gandhi.

Η υφαντική ήταν το δεύτερο προϊόν που εξήγαγε η Κρήτη από την εποχή του Μίνωα, μετά το λάδι.

Αυτόν τον πανάρχαιο πολιτισμό οι Κρητικοί τον τιμούν όσο λίγες περιοχές της Ελλάδας και προσπαθούν να τον μεταλαμπαδεύουν πάντα στις επόμενες γενιές.

Το lifo.gr μίλησε με την εμπνεύστρια και συντονίστρια της Αποστολής, Βαρβάρα Τερζάκη-Παλλήκαρη και τις Τίνα Δασκαλαντωνάκη και Λίτσα Λαζοπούλου που συμμετέχουν ενεργά στα δρώμενα.

Διαβάζω στα φυλλάδια ότι η Αποστολή Πηνελόπη Gandhi είναι εθελοντική, μη επιχορηγούμενη πρωτοβουλία του Πανεπιστημίου των Ορέων. Περί τίνος πρόκειται;

Β.Τ.: Το Πανεπιστήμιο των Ορέων προσπαθεί να συνδέσει τη συμβιωματική με την επιστημονική γνώση.

Οι επιστήμονες του Πανεπιστημίου Κρήτης βγαίνουν έξω από τα γραφεία και τα εργαστήριά τους και επιχειρούν να επικοινωνήσουν με τους ανθρώπους της υπαίθρου και των πόλεων, ώστε να μην υπάρχει κενό ανάμεσα στον κόσμο της επιστήμης και στον κόσμο του βιώματος.

Συνεργάζονται Πανεπιστήμια και από διάφορα μέρη του κόσμου, με οραματιστή τον καθηγητή οφθαλμολογίας Γιάννη Παλλήκαρη.

Πώς προέκυψε η Πηνελόπη Gandhi;

B.T.: Το όνομα της Αποστολής είναι ένα «πάντρεμα» της ομηρικής Πηνελόπης και του Μαχάτμα Γκάντι.

Η Πηνελόπη ήταν το υψηλότερο γυναικείο πρότυπο ηθικής και αξιών. Ο Μαχάτμα Γκάντι δίδαξε την αξία των κινήσεων του ανθρώπινου σώματος, τη σημασία του να παράγεις μόνος σου το φαγητό που τρως και το ρούχο που ντύνεσαι.

Η Κρήτη κάποτε ήταν χειροποίητη και έτσι πρέπει να ξαναγίνει. Θέλουμε να ντύσουμε την οικουμένη με τα μινωικά σχέδια και μοτίβα.

Ήδη πολλά μουσεία του εξωτερικού έχουν εκδηλώσει ενδιαφέρον για τη δουλειά της Πηνελόπης, στην οποία μετέχουν καθηγητές από διάφορες σχολές του Πανεπιστημίου Κρήτης, από μεγάλα Πανεπιστήμια του εξωτερικού, καθώς και πολλοί δεξιοτέχνες και παλαιοί μαστόροι από κάθε γωνιά της Κρήτης.

Τ.Δ.: Η Αποστολή είναι καρπός του έρωτα ανάμεσα στα Χανιά και στο Ρέθυμνο, ή αλλιώς ανάμεσα στον κ. Παλλήκαρη και την κ. Τερζάκη.

Είναι ένα στοίχημα επί προσωπικού γι\’ αυτό και η πρωτοβουλία έχει καταφέρει τόσα πολλά. Αυτή η φλόγα, αυτός ο έρωτας, το πάθος, η εμμονή για την Κρήτη μεταδίδεται από εκείνους σε όλους εμάς που συμμετέχουμε στην πρωτοβουλία, η οποία πλαισιώνεται από πρόσωπα διεθνούς κύρους, με επικεφαλής την Ελένη Γλύκατζη-Αρβελέρ.

Τα μέλη της Αποστολής πηγαίνουν σε όλα τα χωριά, μαζεύουν τις υφάντρες, συλλέγουν τη γνώση και τη μεταφέρουν.

Ο βαθμός δυσκολίας του εγχειρήματος είναι πολύ μεγάλος. Οι γυναίκες αυτές δεν είναι συνηθισμένες να αναλύουν την τέχνη τους με αυτό τον τρόπο.

Β.Τ.: Είναι γυναίκες μυημένες στην υφαντική, έχουν διακριθεί στην τέχνη τους. Εμείς θέλουμε να προβάλουμε και να διαδώσουμε τη φιλοσοφία και την ηθική του «αργαστηριού», εκείνης της Κρήτης που σταδιακά χάσαμε και κάνουμε αγώνα να διατηρήσουμε.

Περί της φιλοσοφίας, μου είναι σαφές. Για την ηθική όμως;

Β.Τ.: Τι εννοώ με την «ηθική του αργαστηριού». Το αργαστήρι ήταν η προέκταση του σώματος της γυναίκας.

Η γυναίκα πριν από 50 χρόνια, το πρώτο πράγμα που έπαιρνε στο σπίτι της όταν παντρευόταν ήταν το αργαστήρι, ο αργαλειός, όπου θα ύφαινε τα ρούχα του άντρα της, των παιδιών της, τα δικά της και εκείνα που χάριζε.

Ήταν το ένα κομμάτι της ζωής της, η «βιομηχανία» του σπιτικού της. Το άλλο ήταν οι γεωργικές ή κτηνοτροφικές εργασίες και με ό,τι καταπιανόταν στο χωριό. Αν δεν ύφαινε το σεντόνι της, δεν είχε σεντόνι να στρώσει.

Πηγή: www.lifo.gr