Οικονομική, κοινωνική και πολιτική ανάδειξη της μεσαίας τάξης. Γενναιόδωρο κοινωνικό κράτος. Έως σπάταλο. Ευμάρεια! Σχεδόν, για όλους. Αξιοσημείωτη διεθνής παρουσία.
Με την κύρωση του πρώτου Μνημονίου και τη σύναψη δανειακών συμβάσεων με την Ευρωπαϊκή Ένωση, τα όργανά της και με το Δ.Ν.Τ. άνοιξαν οι πόρτες για μια ανατριχιαστική διείσδυση στα εσωτερικά μας. Υπερέβη, τουλάχιστον με την εφαρμογή τους, το πλαίσιο και τα όρια της παραδοσιακής συνεργασίας μας, με διεθνείς οργανισμούς και υπηρεσίες.
Έστω, και φίλιες.
Το ηθικό τέλος της Μεταπολίτευσης επήλθε δύο, περίπου, χρόνια μετά. Την ημέρα της εσπευσμένης και άφρονος προκήρυξης των εκλογών της 6ης Μαΐου 2012. Των εκλογών, που ανέτρεψαν εντυπωσιακά τον εσωτερικό συσχετισμό και ισορροπίες των βασικών πολιτικών δυνάμεων της Μεταπολίτευσης. Συνελήφθη ο Άκης Τσοχατζόπουλος και συνεργάτες του. Στην πιο συγκλονιστική υπόθεση πολιτικής διαφθοράς των τελευταίων δεκαετιών.
Επακολούθησαν και άλλες συλλήψεις! Και άλλα «ξεσκεσπάσματα»! Σε πολύ περισσότερες υποθέσεις. Όμοιες και παρόμοιες. Όχι μόνο στο χώρο της κεντρικής πολιτικής σκηνής. Και στην Αυτοδιοίκηση. Και στα ανώτατα ακαδημαϊκά ιδρύματα. Και στις τράπεζες.
Οι μέθοδοι του αλησμόνητου Γιώργου Κοσκωτά διδάχθηκαν και σε άλλους «επιτυχημένους». Και στο συνδικαλισμό! Σε ορισμένα ηγετικά – και όχι μόνο – στελέχη του. Η κοινωνική ξιπασιά των τελευταίων, αποδείχθηκε πιο ευφυής. Είχαν φροντίσει να συντάξουν «συμβάσεις προσχώρησης» με τα, δήθεν, αφεντικά τους για τη νομιμοποίηση ενθυλάκωσης τερατωδών ποσών.
Η επικαιρότητα αποδεικνύεται ανεξάντλητη. Με τελευταίο ήρωα τον Μιχάλη Λιάπη. Ευτέλεια και πολιτική άνοια μαζί. Σ΄ ένα όνομα και πολιτική οικογένεια, με τεράστιο πολιτικό και ιδεολογικό βάρος σε ολόκληρη την περίοδο της Μεταπολίτευσης.
Θα υπάρξουν και άλλα επεισόδια, που θα επικυρώσουν το ηθικό τέλος της Μεταπολίτευσης. Όμοια και παρόμοια. Ας ελπίσουμε ότι δεν θα αφορούν πρόσωπα που παίζουν ενεργό ρόλο, σήμερα, στις τύχες μας. Εθνικές και συλλογικές.
Είναι, όμως, χρήσιμο και πολύτιμο, να αναζητήσουμε και εντοπίσουμε τα αίτια για την «ξεφτίλα» κορυφαίων πολιτικών παραγόντων και στελεχών, που, κατά κανόνα, εξαερώθηκαν στις διπλές εκλογές του Μαΐου και Ιουνίου του 2012.
Η εξήγηση είναι απλή. Δυστυχώς και ευτυχώς συνάμα. Όλοι αυτοί είχαν αποκτήσει την πεποίθηση ότι βρίσκονται πάνω από το Νόμο. Και όταν ο Νόμος εμπόδιζε προσωρινά τα σχέδια, τις ανομολόγητες αξιώσεις και τις ορέξεις της πολιτικής τάξης, ο Νόμος άλλαζε. Με μια τροπολογία. Ή με μια στεγνή, μικροσκοπική διάταξη, που προωθούσαν νυχτερινοί επισκέπτες του Κοινοβουλίου.
Αντώνης Ν. Βγόντζας
Εφημερίδα Πρώτο Θέμα, Κυριακή 22.12.2013