Για αντιευρωπαική συμπαιγνία από την οποία εκπορεύονται τα σενάρια περι διάλυσης του Ευρώ, κάνει λόγο ο πρώην υπουργός Οικονομίας και πρώην βουλευτής Χανίων κ. Νίκος Χριστοδουλάκης σε καίριο άρθρο του που δημοσιεύει το Flashnews.gr, με το οποίο πρώην «Τσάρος» της Ελληνικής οικονομίας λέει «τα πράγματα με το όνομά τους».

Όπως αναλύει ο κ.Χριστοδουλάκης οι επιπτώσεις από την κατάργηση του Ευρώ και την επιστροφή στα εθνικά νομίσματα θα είναι, υποτιμήσεις, επιδείνωση της ύφεσης και αύξηση του δημόσιου χρέους.

Οι μόνοι που ωφελούνται από τέτοιο ενδεχόμενο, σύμφωνα με τον πρώην υπουργό Οικονομίας, είναι :

Οι μεγάλοι ατλαντικοί χρηματοπιστωτικοί μηχανισμοί.

Τα αντιευρωπαικά πολιτικά κόμματα και φορείς.

Όσοι έχουν εκπατρίσει τα κεφάλαιά τους και περιμένουν μια μαζική υποτίμηση.

Και στην Ελλάδα, εκείνοι που είτε φυγαδεύουν τα χρήματά τους, είτε διατηρούν τα κέρδη τους στο εξωτερικό.

Σύμφωνα με τον κ.Χριστοδουλάκη χρειάζεται «ένα νέο κύμα ιστορικής συνείδησης στην Ευρώπη και σε κάθε χώρα που θα υπερασπίσει το συμφέρον των πολλών, θα δώσει ξανά πνοή στο κοινό νόμισμα και στο πολιτικό οικοδόμημα της Ε.Ε. και θα αποτρέψει την επικίνδυνη πλάνη της επιστροφής στα προπολεμικά αδιέξοδα».

Ακολουθεί ολόκληρο το άρθρο του κ.Νίκου Χριστοδουλάκη υπο τον τίτλο :

Το Ευρώ είναι το μέλλον Ελλάδας και Ευρώπης

« Εβδομήντα πέντε χρόνια πριν, την περιπετειώδη δεκαετία του 1930, η μία μετά την άλλη χώρα της Ευρώπης εγκατέλειπε το Σύστημα του Χρυσού Κανόνα με τις σταθερές ισοτιμίες, έκανε δραστική υποτίμηση στο ελεύθερο πλέον νόμισμα της και πίστευε ότι έτσι θα έβγαινε από την μεγάλη ύφεση που είχε προκαλέσει το κραχ της Αμερικής.

Επειδή όμως το ίδιο έκαναν και οι γειτονικές τους χώρες, το μόνο που απέμενε σε κάθε μία χωριστά ήταν μεγαλύτερος πληθωρισμός και ακόμα πιο μεγάλη αβεβαιότητα για το μέλλον.

Αρκετοί άρχισαν τότε να θαυμάζουν την περιχαρακωμένη Γερμανία, που είχε απαρνηθεί τις άλλες ευρωπαϊκές χώρες και είχε πετύχει μια εντυπωσιακή οικονομική ανάπτυξη – αν και λίγοι υποπτεύονταν το φόρο αίματος που είχε επιβληθεί και τον πολύ μεγαλύτερο που ερχόταν.

Σε λίγα χρόνια ξέσπασε ο πόλεμος και οι ισοτιμίες έπαψαν να έχουν μεγάλη σημασία, αφού οι διωγμοί και οι εκατόμβες είχαν πρακτικά «εξαλείψει» το πρόβλημα της ανεργίας.

Όταν τελείωσε η μεγάλη σφαγή, οι ηγέτες της Ευρώπης συμφώνησαν πάνω στα ερείπια ένα πράγμα: Ότι δεν θα αφήσουν ποτέ ξανά τα νομίσματα τους να μπουν σε ένα συναλλαγματικό πόλεμο, γιατί αυτός μπορεί να ξαναφέρει τα φαντάσματα που αγωνίζονταν να εξορκίσουν. Το δίδαγμα είχε επιτέλους αφομοιωθεί.

Έπειτα από μισό αιώνα πολύπλοκων σχεδιασμών, διεθνών διαταραχών αλλά και συλλογικού ιστορικού πείσματος, η Ευρώπη απέκτησε το Ευρώ ως το δικό της κοινό νόμισμα και έθεσε σε κίνηση μια από τις πιο φιλόδοξες προσπάθειες να συγκροτηθεί ως ενιαία οικονομική οντότητα – αργότερα ίσως και ως ενιαίος πολιτικός χώρος.

Ακριβώς μια δεκαετία μετά την εισαγωγή του Ευρώ, έχουν φουντώσει τα σενάρια των καλοθελητών ότι ήλθε η στιγμή της διάλυσης του και η επιστροφή στα παλιά εθνικά νομίσματα για να μπορέσει τάχα η Ευρώπη να βγει από την κρίση και να ξαναμπεί σε τροχιά ανάπτυξης.

Η συνταγή σωτηρίας, αν και σπανίως ομολογείται, βασίζεται στις αλυσιδωτές υποτιμήσεις του κάθε νομίσματος για να τονωθεί η παραγωγικότητα και να ξεπληρωθούν τα μεγάλα κρατικά χρέη. Ξεχνούν όμως πολύ βολικά οι επίδοξοι σωτήρες ότι οι υποτιμήσεις θα ρημάξουν την αγοραστική δύναμη μισθωτών και συνταξιούχων, ενώ θα φουσκώσουν ακόμα περισσότερο το δημόσιο χρέος σε κάθε χώρα που θα καταφύγει σε αυτή την πολιτική.

Αυτό θα συμβεί επειδή τα ομόλογα έχουν εκδοθεί σε Ευρώ, το οποίο αυτομάτως από εγχώριο θα μετατραπεί σε ξένο νόμισμα και η αποπληρωμή τους θα απαιτεί πολύ μεγαλύτερο μερίδιο του εθνικού εισοδήματος.

Σε συνθήκες διεθνούς ύφεσης, η κατάρρευση της κατανάλωσης λόγω υποτίμησης όχι μόνο δεν θα ανορθώσει τις οικονομίες, αλλά ούτε καν θα μειώσει τις τιμές και θα έχει ακριβώς τα ίδια προπολεμικά αποτελέσματα του μεγάλου πληθωρισμού.
Στην πραγματικότητα η εγκατάλειψη του Ευρώ θα οδηγήσει κάθε κράτος χωριστά σε ακόμα μεγαλύτερη ύφεση και όλα μαζί σε αμοιβαία εχθρικές οικονομικές πολιτικές. Έτσι θα υπονομευτεί η ευρωπαϊκή συνύπαρξη και το κοινό μέλλον που με τόσο κόπο άρχισε να οικοδομείται μετά τον πόλεμο.

Ο Μαρξ συμβούλευε ότι όποτε εμφανίζεται κάποιος σωτήρας πρέπει να ψάχνουμε τι ωφελείται ο ίδιος αν εφαρμοστούν τα κηρύγματα του. Ποιοι λοιπόν υποδαυλίζουν σήμερα τα σενάρια διάλυσης του Ευρώ; Μα φυσικά όσοι έχασαν από την εισαγωγή του.

Πρώτον οι μεγάλοι ατλαντικοί χρηματοπιστωτικοί μηχανισμοί που με ανησυχία είδαν να κλονίζεται η πρωτοκαθεδρία της Νέας Υόρκης και του λονδρέζικου Σίτυ στις διεθνείς αγορές, ιδιαίτερα μάλιστα μετά το 2008 όταν το Ευρώ κράτησε άμυνα πολύ καλύτερα από την παταγώδη κατάρρευση των αγγλοαμερικανικών τραπεζών.

Δεύτερον όσοι ποτέ δεν χώνεψαν κοινωνικά και πολιτικά την ευρωπαϊκή ολοκλήρωση, από τη Λίγκα του Βορρά και τους νοσταλγούς της πρωσικής ηγεμονίας έως τα πάλαι ποτέ φιλοσοβιετικά κόμματα (με εξαίρεση το κυπριακό ΑΚΕΛ το οποίο τα τελευταία χρόνια έγινε φανατικά φιλοευρωπαϊκό).

Τρίτον, όσοι έχουν εκπατρίσει τα κεφάλαια τους και περιμένουν μια μαζική υποτίμηση για να αγοράσουν μισοτιμής τον εθνικό πλούτο κάθε χώρας, όπως έκαναν με την κατάρρευση της Αργεντινής το 2002. Στην ελληνική περίπτωση ανήκουν όλοι όσοι φυγαδεύουν τα χρήματα τους, ή διατηρούν τα κέρδη τους από πλοία, τουρισμό και εξαγωγές στο εξωτερικό αντί να τα φέρνουν στην χώρα τους όπου και παράγονται και φορολογούνται.

Τέλος υπάρχουν και αυτοί που ο Λένιν αποκαλούσε «βολικούς ηλίθιους» και είναι έτοιμοι να αναπαράγουν κάθε λογής καταστροφικό σενάριο για την χώρα τους και την Ευρώπη, αρκεί κάποιος να τους προσέξει. (Είναι αλήθεια βέβαια ότι μερικοί εξ αυτών δεν είναι και τόσο ηλίθιοι και ακριβοπληρώνονται για να μας πουν με ποιο τρόπο θα καταστραφούμε πιο γρήγορα βγαίνοντας από το Ευρώ).

Απέναντι σε όλη αυτή την – ηθελημένη ή αθέλητη – αντιευρωπαϊκή συμπαιγνία, ποιος άραγε υπερασπίζεται το Ευρώ; Λίγοι και όχι και τόσο ένθερμοι, όπως είπε και ο πραγματικός φιλέλληνας και πρώην καγκελάριος της Γερμανίας Χέλμουτ Σμιτ σε μια συγκλονιστική συνέντευξη.

Γι’ αυτό χρειάζεται επειγόντως ένα νέο κύμα ιστορικής συνείδησης στην Ευρώπη και σε κάθε χώρα που θα υπερασπιστεί το συμφέρον των πολλών, θα δώσει ξανά πνοή στο κοινό νόμισμα και στο πολιτικό εποικοδόμημα της Ευρωπαϊκής Ένωσης και θα αποτρέψει την επικίνδυνη πλάνη της επιστροφής στα προπολεμικά αδιέξοδα.»

Flashnews.gr

Ακολουθήστε το flashnews.gr στο Google News και την σελίδα μας στο Facebook