Ο ελεύθερος μου χρόνος είναι λιγοστός … Πατέρας δυο μικρών παιδιών και άντρας σκληρά εργαζόμενης γυναίκας. Αποφάσισα να ασχοληθώ με την πολιτική και να αφιερώσω χρόνο, ενέργεια και χρήματα σε αυτό, πολλές φορές στερώντας τα από φίλους, συγγενείς, οικογένεια, δουλειά.
Γιατί να ασχοληθώ με ένα μπουρδέλο, όπως χαρακτηρίζουμε την πολιτική σκηνή στην χώρα μας? Αφού τίποτα δεν αλλάζει? Αφού όλοι τους ίδιοι είναι; Δοσίλογοι πολιτικοί, πουλημένοι δημοσιογράφοι, δικαστές, μπάτσοι ψυχωτικοί, αγρότες βολεμένοι, φακελάκηδες γιατροί, κλέφτες ελεύθεροι επαγγελματίες.
Όχι δεν είναι όλοι ίδιοι, εγώ ξέρω τον Σταύρο, την Σοφία, την Ρωξάνη, την Μαρία, τον Γιώργο, την Αναστασία, τον Αγησίλαο, τον Ζαχάρη, τον Αντώνη, τον Γιώργο, που είναι τίμιοι άνθρωποι και αγαπάνε την δουλειά τους.
Είμαι 33 χρονών και βλέπω τον πατέρα μου, που σε όλη του την ζωή έφτυσε αίμα να δημιουργήσει κάτι… τώρα να γίνεται ενοικιαστής στο ίδιο του το σπίτι μέσο χαρατσιών, να παίρνει μια σύνταξη επιβίωσης, να χάνει την αξία της η περιούσια του, τίμιος άνθρωπος εργατικός που πάντα κοίταζε μόνο την δουλειά του.
Βλέπω την χώρα μου να είναι υπό κατοχή, οικονομική μεν αλλά κατοχή, ενώ έχυσαν το αίμα τους για την ελευθερία της, χιλιάδες συμπολίτες μου.
Βλέπω πάλι τα παιδιά μας να μεταναστεύουν, βλέπω ανθρώπους να πηδούν από τα μπαλκόνια, βλέπω ανθρώπους να συλλαμβάνονται για μικρά χρέη προς το δημόσιο και να οδηγούνται σε φυλακή, βλέπω να ρίχνουν χημικά στην αυλή μου, βλέπω η ανασφάλεια η κατάθλιψη να κυριαρχεί… βλέπω τα παιδιά μου να παίζουν ξέγνοιαστα και μια μεγάλη ευθύνη βαραίνει τις πλάτες μου…
Αυτά εγώ τα βλέπω με τα δικά μου μάτια, μα αν ανοίξεις τα βοθροκάναλα έρχεται η ανάπτυξη, η σταθερότητα, και το πρωτογενές πλεόνασμα…
Και αν κάνουμε το βήμα για ανατροπή διακυβεύεται η σταθερότητα της χώρας.
Ποιάς χώρας της δικιάς μας ή της δικιάς τους;;
Ποτέ μου δεν ένιωσα κάτι ότι είναι δικό μου… Όλα ήταν ξένα… ποτέ μου δεν κατάφερα να συναποφασίσω κάτι…
Τι σχολείο θέλω; (στείρες γνώσεις και παπαγαλία)
Τι θέλω να σπουδάσω; (εγώ ήθελα καλών τεχνών και αυτοί με ρωτάγανε Χημεία)
Πώς θέλω να γίνει η πλατεία στο χωριό μου; (εγώ ήθελα κάτι γραφικό και παραδοσιακό και αυτοί φτιάχνανε μοντέρνο ντιζάιν)
Υπηρέτησα 14 μήνες ένα στρατό χωρίς νόημα (εμένα μου άρεσε η εκπαίδευση αλλά έκανα σκοπιά λάντζα,αγγαρεία)
Ποιός θέλω να με κυβερνάει; (ότι και να ψηφίσω βγαίνει ΜΠΑΤΣΟΚ – ΝΕΑ ΔΗΜΟΠΡΑΣΙΑ)
Ποτέ μου δεν ένιωσα κάτι, ότι είναι δικό μου…
Τι έμαθα από την πολιτική? Ένα πράγμα όταν συναποφασίζω δημοκρατικά… τι μορφή θα έχει η πλατεία στο χωριό μου, τότε η πλατεία που θα δημιουργηθεί θα είναι δικιά μου και θα την σέβομαι θα την χαίρομαι και θα την προστατεύω και δεν θα πετάω τα σκουπίδια μου, ούτε θα αφήνω κάποιον άλλο να πετάει τα δικά του… όπως άλλωστε δεν κάνω και στο σπίτι μου, που νομίζω ότι είναι δικό μου…
Φτάνει πια… κανείς δεν είναι καλύτερος μου… Εγώ ξέρω, όσα ξέρει και περισσότερα ακόμα ο κάθε απόφοιτος του Χάρβαντ … Εγώ που είμαι ένας μικρός φωτογράφος, αγρότης, οικοδόμος, καθαρίστρια, δάσκαλος, γιατρός, αστυνομικός, άνεργος.
Εγώ ξέρω τις ανάγκες και τα όνειρα μου, εγώ ξέρω πως είναι ο μόχθος για την επιβίωση. Τι ξέρει αυτός που έχει τελειώσει το καλύτερο πανεπιστήμιο αλλά ποτέ δεν σκέφτηκε ‘’ να μη το πάρω αυτό, γιατί είναι ακριβό.’’
Φτάνει πια… Όλοι μαζί πρέπει να αποφασίζουμε πως θέλουμε να είναι η χώρα μας… ώστε να γίνει δικιά μας.
Φτάνει πια… Ο Πατέρας μου δούλευε σε όλη του την ζωή δυο δουλειές για να αφήσει κάτι στα παιδιά του, μα με την ανοχή του η κληρονομιά που άφησε στα παιδιά του και στα εγγόνια του είναι χρέη και ένα δυσοίωνο μέλλον… δημιούργησε γενιές που ζουν σε χειρότερες συνθήκες από τις προηγούμενες.
Πέρασε δύσκολα δε λέω.. μα από τα ξυπόλητα πόδια έβλεπε την ζωή του σιγά, σιγά να φτιάνει… ενώ εγώ μεγάλωσα με αρκετές ανέσεις και βλέπω την ζωή μου και την χώρα μου να καταστρέφεται.
Φτάνει πια… δεν ξέρω αν θα τα καταφέρω, μα αν με ρωτήσουν τα παιδιά μου, τι έκανες εσύ μπαμπά? Θα μπορώ να τα κοιτάξω στα ματιά και να τους πω, ό,τι έκανα ότι μπορούσα να γίνει η πλατεία του χωριού δικιά μας, και να μπορούμε να παίξουμε ξέγνοιαστα, θα μπορώ να τα κοιτάξω στα μάτια και να τους πω ότι την εποχή που διακυβεύονταν το μέλλον τους, εγώ δεν κοίταζα απλά την δουλειά μου …
Σας ευχαριστώ…
Λευτέρης Μουστακάκης
Μέλος του Ε.ΠΑ.Μ. Ηρακλείου