Την εκδήλωση χαιρέτησε ο υποψήφιος Δήμαρχος Μίνωα Πεδιάδος με τη «Λαϊκή Συσπείρωση» Κώστας Προυκάκης. Κεντρικός ομιλητής ήταν ο Στέλιος Ορφανός , μέλος της επιτροπής Περιοχής Κρήτης του ΚΚΕ και υποψήφιος Περιφερειάρχης Κρήτης με τη «Λαϊκή Συσπείρωση». Μεταξύ άλλων τόνισε στην ομιλία του:
«Ο Ναπολέων Σουκατζίδης, γεννημένος στην Προύσα το 1909 εγκαταστάθηκε μετά τη Μικρασιατική καταστροφή με την οικογένειά του στην Κρήτη. Σπούδασε στη Μέση και Ανώτατη Εμπορική Σχολή, εργάστηκε ως λογιστής και υπήρξε πρόεδρος των Εμποροϋπαλλήλων Ηρακλείου. Ανέπτυξε σημαντική συνδικαλιστική δράση, εξαιτίας της οποίας συνελήφθη και εξορίστηκε στον Αϊ Στράτη. Ακολούθως μεταφέρθηκε στις φυλακές της Ακροναυπλίας.
Ήταν από το 1936 ανάμεσα στους κομμουνιστές κρατούμενους της Ακροναυπλίας που τον Απρίλιο του 1936 κληροδοτήθηκαν από την ελληνική κυβέρνηση στους Γερμανούς. Ακολούθησαν οι φυλακές των Τρικάλων και της Λάρισας και τελικά του Χαϊδαρίου. Πάντα πρωτοπόρος, δραστήριος, οδηγός, οργανωτής, εμψύχωνε τους συντρόφους του, τους έδινε δύναμη. Αυτός ο άνθρωπος έμελε να μπει στο πάνθεον των ηρώων τόσο με την αλύγιστη στάση του στη ζωή όσο και στο θάνατο.
Ήταν Πρωτομαγιά του 1944. 200 Έλληνες κομμουνιστές από το στρατόπεδο του Χαϊδαρίου όδευαν προς εκτέλεση στο Σκοπευτήριο της Καισαριανής. Αφορμή είχε σταθεί η εξόντωση ενός Γερμανού στρατηγού και τριών συνοδών του. Ως αντίποινα διατάχτηκε ο τυφεκισμός 200 Κομμουνιστών. Το πρωί της 1ης Μαΐου στο στρατόπεδο του Χαϊδαρίου, μετά το προσκλητήριο άρχισε η εκφώνηση του καταλόγου των μελλοθανάτων. Με τον αριθμό 71, εκφωνήθηκε το όνομα: Ναπολέων Σουκατζίδης.
Στις σημερινές συνθήκες, το κυριότερο είναι να αναδειχτεί η μήτρα που γεννά και διαμορφώνει ανθρώπους σαν τον Σουκατζίδη. Και αυτή η μήτρα είναι το ΚΚΕ. Κανένα άλλο κόμμα δεν μπορεί να αναδείξει τέτοια πρόσωπα. Και δεν είναι ένας, είναι χιλιάδες λιγότερο ή περισσότερο γνωστοί. Είναι όσοι έγραψαν χρυσές σελίδες στην ένδοξη δεκαετία του 40΄ και στα χρόνια που ακολούθησαν, στις φυλακές και στις εξορίες, τα εκτελεστικά αποσπάσματα, την παρανομία και την πολιτική προσφυγιά.
Χιλιάδες κομμουνιστές κράτησαν ψηλά τη σημαία των ιδανικών του ΚΚΕ και με τεράστιο προσωπικό κόστος αρνήθηκαν να το αποκηρύξουν. Συνέχισαν τα παραδείγματα άλλων συντρόφων στη μεταπολεμική περίοδο, που μαρτύρησαν στις φυλακές και στις εξορίες των αστικών κυβερνήσεων, κοινοβουλευτικών και δικτατορικών, επειδή έκαναν το καθήκον τους στον αγώνα για το μεροκάματο, για τις συνθήκες δουλειάς, για ένα καλύτερο αύριο, αλλά και επειδή αρνήθηκαν να υπογράψουν δήλωση μετανοίας.
Τον ίδιο δρόμο ακολουθεί το ΚΚΕ μέχρι σήμερα.
Για εμάς, τιμή δεν είναι τα μεγάλα λόγια και οι ανέξοδες υποσχέσεις, ούτε να εξυμνούμε το παρελθόν και να κλαψουρίζουμε για το σήμερα. Ούτε να θαυμάζουμε τον ηρωισμό των προηγούμενων γενιών και να μην αντιμετωπίζουμε μαχητικά τις δυσκολίες τού σήμερα.
Η μεγαλύτερη τιμή είναι να αντλούμε τα σωστά διδάγματα από το παρελθόν και να τα αξιοποιούμε στο σήμερα. Να μην επαναλαμβάνουμε λάθη και παραλείψεις του παρελθόντος, να ανεβαίνει το επίπεδο της ατομικής και συλλογικής ευθύνης και να γινόμαστε καθημερινά καλύτεροι.
Να παραδώσουμε τη σκυτάλη του αγώνα πιο μπροστά από εκεί που μας την παρέδωσαν οι προηγούμενοι. Τιμάμε τους ταξικούς αγώνες τού χτες, με το να γινόμαστε άξιοι συνεχιστές τους, καλύτεροι επαναστάτες, για μάχη μέχρι την τελική νίκη, το σοσιαλισμό – κομμουνισμό.»