Πριν από 10 μέρες, 100.000 νέοι άνθρωποι συμπλήρωσαν μηχανογραφικό για τα Πανεπιστήμια. Τον Σεπτέμβριο, κάπου θα μπουν και θα ξεκινήσουν τις σπουδές τους. Το ερώτημα είναι πόσο συνειδητά έκαναν την επιλογή τους και κατά πόσο η αγορά εργασίας, μετά από 6 χρόνια, θα είναι αυτή που τώρα φαντάζονται. Αν βέβαια, έχουν κάτι ρεαλιστικό στο μυαλό τους ή απλά, διάλεξαν κάτι που ακόμα συντηρεί την παλιά κοινωνική αίγλη (οι μαμάδες δεν λειτουργούν συνήθως με κανόνες αγοράς…) άλλων εποχών.
Δυστυχώς, σε μια χώρα όπου το «εθνικό σχέδιο» είναι μόνο ένα ηλίθιο μότο στη ρητορική των πολιτικών, δεν μπορεί να ελπίζει κανείς στο σωστό επαγγελματικό και ακαδημαϊκό προσανατολισμό των μαθητών.
Σε κάθε περίπτωση, το παρήγορο είναι πως όλο και περισσότεροι γονείς αναζητούν προοπτικές για το μέλλον. Ειδικά αυτοί που κατανοούν ότι για πολλούς λόγους, η Ελλάδα πάντα θα αποτελεί ένα μεγάλο δέλεαρ, για να περάσει κανείς ευχάριστα, αυτόν το μάταιο κόσμο.
Ας φανταστούμε λοιπόν πως θα είναι τα πράγματα μετά από 10 χρόνια. Αν βέβαια ως τότε, δεν καταντήσουμε Αργεντινή της Μεσογείου ή αν δεν μπλέξουμε σε επικίνδυνες περιπέτειες μεταξύ «ανατολικών» και «δυτικών συμφερόντων».
Οι προοπτικές στην αγροτική οικονομία θα είναι εκ των πραγμάτων θετικές. Όταν η ανάγκη φέρει την κατάσταση στο απροχώρητο, σιγά σιγά, όλοι θα πάρουν τις βαλιτσούλες τους, θα κλειδώσουν το κιτσάτο διαμερισματάκι τους και θα φύγουν για το χωριό. Εκεί λοιπόν, την καθοδήγηση και τις καλύτερες ευκαιρίες θα τις έχουν όχι οι ιδιοκτήτες εκτάσεων αλλά όσοι είναι σε θέση να εκπονήσουν ένα οργανωμένο project που θα αποφέρει κέρδη και εξαγωγές.
Οι υπόλοιποι, οι ανειδίκευτοι θα ακολουθούν μισθοσυντήρητοι και πάντα εξαρτημένοι.
Αργά ή γρήγορα, λόγω Κύπρου ( η ανάπτυξη εκτός ελληνικού κράτους ξεκινούσε πάντα …), θα στηθούν οι πρώτες πλατφόρμες. Εκεί λοιπόν, για να βγουν τα πετρέλαια, θα χρειαστούν μηχανολόγοι, χημικοί, ορυκτολόγοι, μηχανικοί και ένα σωρό άλλες ειδικότητες που μπορούν από τώρα να προετοιμάζονται. Ένα τμήμα, ας πούμε, που ακόμα δεν το ξέρουν πολλοί είναι Μηχανικών Ορυκτών Πόρων στο Πολυτεχνείο Κρήτης που έχει και ένα καταπληκτικό μεταπτυχιακό στα πετρέλαια.
Στα πανεπιστήμια κάτι φαίνεται να αλλάζει. Μη σας φοβίζει τόσο ο Λοβέρδος. Μετά τις πρυτανικές εκλογές, υπάρχουν ελπίδες για συνεργασία του «αμαρτωλού» κεφαλαίου με τμήματα των σχολών. Υπάρχει και δείγμα συνεργασίας του ΟΤΕ με την ΑΣΟΕΕ. Αν ήθελα λοιπόν να σπουδάσω τώρα, θα έψαχνα κάτι που θα μπορούσε να αποτελέσει κομμάτι μιας εξαγώγιμης δραστηριότητας σε καινοτομίες και συνεργασίες με την παγκόσμια αγορά. Βασική προϋπόθεση βέβαια, θα ήταν να είμαι έτοιμος για προσωπικό ρίσκο και επιχειρηματική δράση που θα μου εξασφάλιζε κέρδος και αποδοχή. Στην έρευνα και στην καινοτομία δεν πας για να γίνεις υπάλληλος με βασικό μισθό και «ένσημα» εργοδότη…
Τέλος , η μεγάλη πρόκληση του τουρισμού δεν θα πάψει ποτέ να υπόσχεται εργασία και ευκαιρίες στο μέλλον. Η Ελλάδα, πάντα θα έχει ήλιο, ομορφιές, κουζίνα, παραλίες και εξωστρέφεια. Το ζήτημα βέβαια είναι πως κανείς δεν σκέφτηκε να φτιάξει ένα πανεπιστήμιο για τον τουρισμό! Υπάρχουν όμως, οικονομικές σχολές που μπορούν να συνδυαστούν με την κατάλληλη εξειδίκευση στο αντικείμενο. Το στοίχημα είναι να μπορέσει κάποιος να ασχοληθεί με κάτι που θα του εξασφαλίσει δραστηριότητα όλο το χρόνο και όχι μόνο περιστασιακές «αρπαχτές» για ένα μήνα το καλοκαίρι. Γι ΄αυτό λοιπόν, μιλάμε γα σπουδές και όχι για ερασιτεχνισμούς που δυσφημούν τη χώρα και την καταδικάζουν στο φτηνό τουρισμό.
Με λίγα λόγια, οι σπουδές θα πρέπει κάπως να συντονίζονται με μία σχετική πρόνοια γα την αγορά του μέλλοντος. Κι αφού αυτή την πρόνοια δεν την κάνει το κράτος, οφείλουν οι οικογένειες να την κάνουν για τα παιδιά τους. Βασικές αρχές είναι πάντα η διάρκεια, η ιδιοσυγκρασία του παιδιού, η μαχητικότητα του χαρακτήρα και η απαραίτητη αξιολόγηση της αποδοτικότητας ενός επαγγέλματος.
Με την προϋπόθεση βέβαια ότι παίρνουμε δρόμο στη ζωή μας για να είμαστε ελεύθεροι και όχι εξαρτημένοι από τους άλλους. Γιατί, αν θέλουμε να είμαστε «δούλοι» πάντα έχουμε δυνατότητες, είτε επαιτώντας από τους άλλους είτε ζώντας εις βάρος τους . Μέχρι τώρα το ελληνικό κράτος, «δούλους» προετοίμαζε και «επαίτες». Θέλουμε να συνεχίσουμε έτσι; Δεν νομίζω ότι έχουμε περιθώρια πια…
capital.gr/Του Ανδρέα Ζαμπούκα