Του Γιώργου Ουντράκη
Είδα μια χώρα, μέσα… στη λάσπη, άκουσα μαύρες φωνές που γίνονταν καταραμένες σκιές, είδα ένα χέρι να ξεμακραίνει από ένα άλλο, είδα μια χοάνη μιζέριας που όλα τα καταπίνει, να βασανίζει τα ονειράτα μας.
Είδα και τους ανθρώπους του καθημερινού μόχθου με τη γροθιά σφιγμένη να βροντοφωνάζουν στην καθημερινότητα: «Βαστώ γερά…»
Είδα παιδιά να αποκοιμούνται στο «μαξιλάρι της ανασφάλειας της αυριανής μέρας», είδα δυο νέους να αγκαλιάζονται με άλλους δυο και να γίνονται μιλιούνια ολάκερα.
Είδα φιλιά και κλάματα καρδιάς, ελληναράδες που αγωνιούν για την προκοπή των παιδιών τους, «φαιδρή πορτοκαλέα» που πνίγεται στον βόρβορο της διαφθοράς.
Και αφού τα είδα και τ’ άκουσα όλα αυτά, μού ’γινε γινάτι η σωτηρία της πατρίδας με τα ελαττώματά της, πείσμα αγιάτρευτο, σοφή παρακαταθήκη που την βάζω στο προσκεφάλι μου.
Το μέλλον είναι μια ασυμφωνία με τον λυρικό προορισμό της πατρίδας.
Τραγουδήστε ελεύθερα!