Είναι από τα άγραφα! Το χωριό Βολιώνες Αμαρίου των τριάντα-σαράντα οικογενειών ακουμπά στο φράγμα των Ποταμών του… Σήφη του κροκόδειλου, κι όμως οι εξήντα κάτοικοι εδώ και δέκα χρόνια τα καλοκαίρια δεν έχουν επάρκεια νερού για να καλύψουν τις υδρευτικές και αρδευτικές ανάγκες τους!

Οι ποσότητες νερού της λίμνης είναι τεράστιες κι όμως για την επίλυση του καίριου προβλήματος δεν υπάρχει μέριμνα από τους διαχειριστές , έτσι που μεταξύ των κατοίκων να επικρατεί ένταση, να δημιουργούνται επεισόδια και κάποιες φορές να καταλήγουν και σε χειροδικίες…

Επανειλημμένα το θέμα έχει τεθεί υπόψη των διαχειριστών και πριν ακόμα εμφανιστεί ο… κροκόδειλος του Νείλου, αλλά «φωνή βοώντος εν τη ερήμω»! Δέκα χρόνια τώρα, η έλλειψη επαρκούς ποσότητας είναι το μεγάλο πρόβλημα για όσους απόμειναν και απασχολούνται στη γη. «Δεν αρκεί που πήραν τις περιουσίες μας για να γίνει το φράγμα, δεν φρόντισαν τουλάχιστον να έχουμε επάρκεια νερού και είμαστε δίπλα. Αυτό είναι μια παγκόσμια πρωτοτυπία», θα πει ο Στέλιος Κεχαγιαδάκης.

Οι Βολιώνες, ωστόσο, μέσα στην εγκατάλειψη υποφέρουν. Παλαιότερα το χωριό είχε δυναμική και οι επαγγελματίες… εξαφανίστηκαν με τις λειτουργίες τους (ελαιοτριβείο, αλευρόμυλο, επιπλοποιείο, χαλκουργείο, σαγματοποιείο κ.α).

Οι νέοι άνθρωποι είναι… δυσεύρετοι κι όταν κάποιοι από αυτούς εμφανιστούν από τις πόλεις που ζουν, θα έλθουν ως… επισκέπτες για μια μέρα ή για κάποιες ώρες, για να φροντίσουν τις περιουσίες τους ή να δουν τους δικούς τους ανθρώπους και θα φύγουν.

ΟΙ ΒΡΟΧΕΣ ΠΑΙΡΝΟΥΝ ΤΑ ΕΙΣΟΔΗΜΑΤΑ

Πολλά από τα εισοδήματα ή τα παίρνουν οι βροχές (ελαιόκαρπο) ή σαπίζουν στα δέντρα (αχλάδια διαφόρων ποικιλιών). «Οι χωριανοί», παρατηρεί ο Νικηφόρος Κεχαγιαδάκης, «καλούν τα παιδιά τους που μένουν στο Ρέθυμνο να γυρίσουν στο χωριό και να γλιτώσουν τα έξοδα της πόλης, όμως δεν γυρίζουν. Θα γυρίσουν μόνο άμα τους κόψει η πείνα και ίσως και τότε να το σκεφτούν!»

Έτσι, οι καλλιέργειες που είναι ακόμα… εν ζωή συντηρούνται από τους ανθρώπους που κατοικούν και όσοι από αυτούς έχουν τις δυνάμεις…

Κι όμως ο πρωτογενής τομέας θα μπορούσε να ζήσει και όλους εκείνους που ξενιτεύτηκαν, και κάθε μήνα… βολεύονται και περνούν από το ταμείο για να εισπράξουν το βοήθημα ανεργίας, ή βγαίνουν στο δρόμο ψάχνοντας μεροκάματο.

Είναι χαρακτηριστική η περίπτωση δυο νέων, που εγκλωβισμένοι γύρισαν από την Αθήνα στις Βολιώνες «για να τους συντηρούν οι γονείς τους», ενώ κάποιους άλλους βοηθούν οι γέροντες γονείς τους από την πενιχρή σύνταξη.

Και βέβαια, οι αιτίες που «έκαναν τα παιδιά τεμπέληδες», αιτιολογεί ο κ. Κεχαγιαδάκης, «εντοπίζονται στις επιδοτήσεις που τα κακόμαθαν και ήταν η καταστροφή τους». Και για να επανέλθουμε, υποστηρίζει, «θα περάσουν δεκάδες χρόνια», γιατί «βλέπει» πως «όποιος και να μας κυβερνήσει δεν θα ασχοληθεί με τον κόσμο και τα προβλήματα του» και «θα είμαστε για δεκαετίες εγκλωβισμένοι και χρεωμένοι…».

«Ο ΚΡΟΚΟΔΕΙΛΟΣ ΕΧΕΙ ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΗ ΑΞΙΑ…»

Φωνή απόγνωσης από την μικρή κοινωνία του χωριού δίπλα στο φράγμα. Ο γιατρός έπαψε πια να έχει στο πρόγραμμά του τον πληθυσμό και για εξετάσεις ή συνταγογράφηση θα πρέπει να μετακινούνται στο κέντρο υγείας Αγίας Φωτεινής. Και όσοι είναι υπερήλικες ή στερούνται της δυνατότητας να μετακινηθούν;

Το τοπικό ΚΤΕΛ διέκοψε και τα δρομολόγια και θα φτάσει λεωφορείο «μόνο κάθε Δευτέρα». Οι διαμαρτυρίες τους προς τη διοίκηση και την αντιπεριφέρεια δεν βρήκαν ανοιχτά αυτιά! Η αγροτική ασφάλεια είναι ανύπαρκτη και τα κοπάδια ανενόχλητα μπαίνουν σε καλλιέργειες και καταστρέφουν. Οι άνθρωποι νιώθουν εγκαταλειμμένοι και η κρατική μέριμνα είναι εμφανής.

Οι εξήντα άνθρωποι… συνήθισαν πια να βιώνουν την απαξίωση του κράτους και έφτασαν να νιώθουν πως «η αξία της ζωής του Σήφη του κροκόδειλου» είναι υπέρτερη από τη δική τους!

madeincreta.gr