Κάθε χρόνο, ειδικότερα την τελευταία 15ετία, μια σειρά «ειδικών» νιώθει την ανάγκη να αναφερθεί στην εξέγερση του Πολυτεχνείου.
Μέσω του τύπου, με κείμενα ή δηλώσεις, οι εν λόγω «ειδικοί», με τη ματιά του…αντικειμενικού σχολιαστή, προσπαθούν να αποδομήσουν μια πραγματικότητα, που δήθεν σήμερα στηρίζουν. Την ίδια τη Δημοκρατία.
Ξεκινώντας από το ανιστόρητο «δεν υπήρχαν νεκροί στο Πολυτεχνείο» φτάνουν στο σημείο να λοιδορούν τους αγώνες που έδωσαν κομμουνιστές, αριστεροί, δημοκράτες φοιτητές και πολίτες απέναντι στη Χούντα του Παπαδόπουλου.
Προσφέροντας υπηρεσία στο χουντο-ακροδεξιό κοινό τους, πουλάνε την πραμάτεια τους πάνω από τα πτώματα αγωνιστών, πάνω από τους βασανισμένους και εξόριστους, που πάλεψαν για τη Δημοκρατία, την Ελευθερία και τη Δικαιοσύνη.
Το προφανέστατο επιχείρημα που λέει ότι η θυσία και ο αγώνας νεολαίας και φοιτητών είναι αυτό που τους δίνει σήμερα το δικαίωμα να ζουν, να μιλάνε και να γράφουν ελεύθερα, δεν τους αγγίζει. Γιατί γνωρίζουν πως αν ζούσαν εκείνη την εποχή, η λογοκρισία δεν θα τους εμπόδιζε…Το αντίθετο μάλιστα.
Χύνοντας όσο περισσότερο δηλητήριο μπορούν, προσπαθούν ακόμα και σήμερα, να διαστρεβλώσουν την τελευταία μεγάλη νίκη της ελληνικής κοινωνίας στη σύγχρονη ιστορία της.
Δεν είναι τυχαίο αυτό που συμβαίνει από όλους αυτούς κάθε χρόνο στις 17 του Νοέμβρη. Γνωρίζουν ότι τα αιτήματα του Πολυτεχνείου παραμένουν ζητούμενα και στη σημερινή εποχή.
Το σύνθημα «Ψωμί-Παιδεία-Ελευθερία» μπορεί να μην ενέπνεε μαζικά ως πλαίσιο διεκδίκησης μέχρι και το 2009. Σήμερα όμως διαμορφώνει συνειδήσεις. Και αυτό ακριβώς είναι που τους τρομάζει.
Γι αυτό και τα κείμενα, γι αυτό και οι δηλώσεις, γι αυτό και τα «γρυλίσματα», γι΄ αυτό και η λάσπη.
Διότι –επίσης- γνωρίζουν πολύ καλά ότι και κατά τη διάρκεια των πρώτων μηνών της Χούντας λίγες ήταν οι μαζικές αντιδράσεις. Οι περισσότερες κινήσεις ήταν είτε μεμονωμένες, είτε από μικρές ομάδες. Ο αιφνιδιασμός των Απριλιανών, οι εκατοντάδες συλλήψεις κομμουνιστών και αριστερών, ο βασανισμός και ο εξορισμός τους στα νησιά, έδωσαν χρόνο στους χουντικούς για να εγκαθιδρύσουν την…επανάσταση χωρίς πολλές-πολλές αντιδράσεις.
Η πρωτοπορία όμως των φοιτητών ήταν αυτή που έδωσε το «σύνθημα» για την ανατροπή. Για να ακολουθήσουν νεολαία, εργαζόμενοι και τελικά η κοινωνία.
Και αυτό το μήνυμα που φτάνει με εκκωφαντικό θόρυβο από το παρελθόν είναι που μάταια προσπαθούν να διαγράψουν. Γιατί συνδέεται με το παρόν. Ίσως και με το σύντομο μέλλον.
Λεωνίδας Σακλαμπάνης
Δημοσιογράφος