Ο πολιτιστικός σύλλογος: \”ΟΙ ΦΙΛΟΙ ΤΩΝ ΓΡΑΜΜΑΤΩΝ\” στα πλαίσια του κινηματογραφικού αφιερώματος \”Έρωτας και Επανάσταση στην Πατρίδα του Σιμόν Μπολιβάρ\” σε συνεργασία με τη NEW STAR προβάλλει αυτήν την Κυριακή, 30/11/2014 την ταινία του ιδρυτή και εμπνευστή του βραζιλιάνικου CINEMA NOVO, σπουδαίου σκηνοθέτη Glauber Rocha (1931-1981) με τίτλο: \”Ο Θεός και ο Διάβολος στη Χώρα του Ήλιου/Deus e o Diablo na Terra do Sol (1964)\”. Η προβολή θα γίνει στην αίθουσα του Τ.Ε.Ε. Δυτικής Κρήτης (Νεάρχου 23, Χανιά) στις 8.00μ.μ.

Λίγα λόγια για την ταινία:

\”Ο Θεός και ο Διάβολος στη Χώρα του ήλιου\”/Deus e o Diablo na Terra do Sol
Βραζιλία – 115’ Περιπέτεια
Σκηνοθεσία: Glauber Rocha
Με τους: Geraldo Del Rey, Othon Bastos

Οι περιπέτειες ενός πληρωμένου πιστολέρο του Antonio das Mortes και η πορεία στο έγκλημα ενός απλού αγρότη, του Manuel ο οποίος θα σταθεί απέναντι από τον περιβόητο κακοποιό μπαίνοντας σε αντίπαλη συμμορία.

Deus e o Diabo na Terra do Sol (trailer original) – Glauber Rocha, 1964





Λίγα λόγια για το CINEMA NOVO και τον σκηνοθέτη Glauber Rocha:

Στην Λατινική Αμερική και συγκεκριμένα στην Βραζιλία του 1950-1960 ανθεί και δημιουργείται το μεγάλο Κίνημα του CINEMA NOVO. Είναι η στιγμή, στο τέλος του 1958 που όλη η Λατινοαμερικάνικη ήπειρος φλέγεται από άκρη σε άκρη.

Εκδηλώνεται από τη μια μεριά η Μεγάλη Κουβανική Επανάσταση και η άνθηση όλων των επαναστατικών κινημάτων, ενώ από την άλλη η παρακμιακή κεφαλαιοκρατική και γαιοκτημονική εξουσία απλώνει και απαντά με τη φτώχεια, την πολιτική καταπίεση, τη βία και τις δολοφονίες.

Ο πνευματικός κόσμος στην Λατινική Αμερική ξεσηκώνεται. Ακόμα και στο χώρο της Εκκλησίας ανθεί το θεολογικό κίνημα της Απελευθέρωσης με επικεφαλής Καθολικούς επισκόπους που θέτουν την υπεράσπιση του Λαού ως πρώτιστο Κοινωνικό αγαθό. Από την άνθηση δεν θα μπορούσε να μείνει πίσω ο κινηματογράφος.

Η γαλλική NOUVELLE VAGUE, ο ιταλικός νεορεαλισμός περνάνε τον Ατλαντικό και βρίσκουν με ποίηση και ρεαλισμό το δικό τους παράδεισο στην Λατινική Αμερική με κέντρο τη Βραζιλία.
Στη τεράστια αυτή χώρα ανθεί μια μεγάλη κινηματογραφική σχολή που κράτησε πάνω από 10 χρόνια και συνεχίζει μέχρι σήμερα να διατηρεί τη σφραγίδα της στον λατινοαμερικάνικο κινηματογράφο.
Εμπνευστές του CINEMA NOVO ήταν κινηματογραφιστές, οι οποίοι προσπάθησαν με ασίγαστο πάθος και ορμή, να συμβάλλουν στην δημιουργία ταξικής συνείδησης, στο μεγαλύτερο μέρος του αναλφάβητου πληθυσμού της χώρας.

Μέχρι το 1959-1960, η ΒΡΑΖΙΛΙΑ, κινηματογραφικά, ζούσε κάτω από την αισθητική κηδεμονία του Αμερικάνικου HOLLYWOOD της εποχής εκείνης. Κάποια στιγμή έγινε κάποια προσπάθεια να δημιουργηθεί εγχώρια Κινηματογραφική παραγωγή αλλά κατέληξε σε αποτυχία.
Εκείνη όμως την εποχή κάνει την εμφάνισή του ο σκηνοθέτης GLAUBER ROCHA (1931-1981) που θεωρείται και ιδρυτής- εμπνευστής του Κινήματος.
H μεγάλη αυτή κινηματογραφική μορφή ξεκινάει το 1962 με το έργο του \”Μπαραβέντο\” που αποτελεί και την έναρξη της σχολής του CINEMA NOVO.

Το CINEMA NOVO δεν εμφανίστηκε ως σχολή αλλά ως κίνημα, ως συσπείρωση πολλών διαφορετικών προσωπικοτήτων προσανατολισμένων σε μία κοινή κατεύθυνση: την επανάσταση.
Δεν τους ενδιέφερε τόσο ο φορμαλισμός (αν και δεν έλειψαν τέτοιου είδους αναζητήσεις), τα φεστιβάλ και η καλλιτεχνική δόξα των δημιουργών τους, όσο οι άκληρες μάζες, τα εκατομμύρια των Βραζιλιάνων που ζούσαν στο περιθώριο της παραγωγής και της κατανάλωσης.

Οι σκηνοθέτες ενσωμάτωσαν τις ιστορικές παραδόσεις της Λατινικής Αμερικής και τον πολιτικό προβληματισμό σε μια αφηγηματικά κατανοητή φόρμα (ώστε να γίνονται κατανοητοί από τον απλό λαό) και επεδίωξαν να μεταβάλλουν τον κινηματογράφο σε μια λαϊκή κραυγή ενάντια στην φτώχεια και στην υπανάπτυξη.

Ο Ρότσα σ\’ ένα από τα γραπτά του μανιφέστα, προσδιόρισε την αισθητική του CINEMA NOVO ως \”αισθητική της πείνας\”, λέγοντας πως \”η πείνα δεν είναι σύμπτωμα της κοινωνικής φτώχειας, αλλά η ουσία της λατινοαμερικάνικης κοινωνίας\”, ενώ κάπου άλλου γράφει: \”O κινηματογραφικός δημιουργός του Τρίτου Κόσμου, πρέπει να δίνει το προβάδισμα στην δράση και όχι στην σκέψη, ο δε κινηματογράφος του, οφείλει πρωτίστως να είναι όργανο εξέγερσης, δηλαδή ένας κινηματογράφος του ανταρτοπολέμου\”.

Αντίθετα από τον παραδοσιακό κινηματογράφο, ο οποίος ενθάρρυνε την αλλοτρίωση και έπαιζε ταινίες που απλώς διασκέδαζαν του θεατές, το CINEMA NOVO είδε τον εαυτό του, πάνω απ\’όλα ως εργαλείο συνειδητοποίησης.
Παρουσίασε την Βραζιλία σε όλες της τις μορφές: ρεαλιστικές, μυστικιστικές, αλληγορικές, μυθικές, ενσωματώνοντας τα πιο επαναστατικά στοιχεία του λαϊκού θεάτρου, της μουσικής και της ιστορίας της Βραζιλίας.
Αν και εκείνο που ενδιέφερε περισσότερο τους σκηνοθέτες ήταν τα κοινωνικά προβλήματα της χώρας, εντούτοις δεν απουσίσε η έρευνα στον τομέα των μορφών, που έρχονταν σε ρήξη με τον κυρίαχο κινηματογράφο.

Εκτός από την εμφανή επιρροή του ιταλικού νεορεαλισμού στο σώμα όλων των ταινιών του, το CINEMA NOVO διατρέχεται επίσης, από έναν λυρισμό που συναντάμε στο έργο του Αϊζενστάιν, από το μπαρόκ μερικών έργων του Όρσον Ουέλς και από τον αποστασιοποιημένο διδακτισμό του Μπρέχτ και του Γκοντάρ.
Αυτά τα στοιχεία συγχωνεύονται με την βραζιλιάνικη κουλτούρα και το εθνικό φολκλόρ και καταλήγουν σε μια ιδιότυπη \”αισθητική της βίας\”.

Ακολουθήστε το flashnews.gr στο Google News και την σελίδα μας στο Facebook