Στον πρώτο τόµο, ο πρώην αρχηγός του γαλλικού κράτους αφηγούνταν τη ζωή του από τότε που γεννήθηκε, το 1932, µέχρι που έγινε πρόεδρος της ∆ηµοκρατίας, το 1995, χωρίς να φαίνεται ιδιαίτερα πικρός απέναντι στον διάδοχό του. Στον δεύτερο τόµο, που βρίσκεται από αυτή την εβδοµάδα στα βιβλιοπωλεία, τα πράγµατα αλλάζουν. Ο Σιράκ αναφέρεται συγκαλυµµένα, ακόµη και µε υπονοούµενα, στις προσβολές που δέχθηκε από τον Σαρκοζί.
Η έχθρα τους χρονολογείται τουλάχιστον από την προεδρική εκστρατεία του 1995, όταν ο Σαρκοζί είχε επιλέξει τον Εντουάρ Μπαλαντίρ αντί του Σιράκ. Και τρεις µήνες πριν από τον πρώτο γύρο εκείνων των εκλογών ξέσπασε «η υπόθεση των οικοπέδων του Βινιέ», στην οποία κατηγορούνταν τα πεθερικά του Σιράκ. «Μου έλειπε η απόδειξη ότι η υπόθεση άρχισε από τον υπουργό Πολιτισµού (τον Νικολά Σαρκοζί, που ήταν τότε και εκπρόσωπος του Μπαλαντίρ), όπως µε διαβεβαίωναν», γράφει ο Σιράκ. «Όµως αυτή η κατασκευασµένη υπόθεση δεν µου φαινόταν προφανώς άσχετη µε την προεδρική εκστρατεία».
Την εποµένη του πρώτου γύρου των προεδρικών εκλογών του 2002, ο Σιράκ εκτιµά πως «ο Νικολά Σαρκοζί µοιάζει να είναι ο καλύτερα προετοιµασµένος για να αναλάβει το αξίωµα» του πρωθυπουργού. \’\’Όµως δεν τον διορίζει στη θέση αυτή επειδή «παραµένουν υπερβολικά πολλά σκοτεινά σηµεία και παρεξηγήσεις» ανάµεσά τους. Του αναγνωρίζει πάντως «ένα αναντίρρητο χαρακτηριστικό: ότι προχωράει πάντα απροκάλυπτα. Οι προεδρικές φιλοδοξίες του έγιναν γρήγορα φανερές µόλις έφτασε στην Πλας Μποβό (στο υπουργείο Εσωτερικών, το 2002), έστω και µε τον κίνδυνο να φανεί πως βιάζεται λίγο. Όµως αµέσως αρνήθηκα να µπω στον συσχετισµό δυνάµεων που προσπαθούσε να δηµιουργήσει ανάµεσά µας, θεωρώντας ότι αυτό δεν θα µπορούσε να είναι παρά καταστροφικό για τους θεσµούς µας».
tanea
ΤΟ 2004, µετά την αποτυχία της ∆εξιάς στις περιφερειακές εκλογές, το σενάριο της πρωθυπουργοποίησης του Σαρκοζί επανέρχεται. Ο Σιράκ το απορρίπτει επειδή, «αν το Ματινιόν (το πρωθυπουργικό µέγαρο) και το Ελιζέ (το προεδρικό Μέγαρο των Ηλυσίων) δεν συνεννοούνται, υπάρχει κατάρρευση». «Αυτό θα συνέβαινε αναπόφευκτα µε τον Σαρκοζί», συνεχίζει για να καταλή ξει µε τη φράση: «Προσθέτω, και αυτό είναι το σηµαντικότερο, ότι πιθανόν δεν µοιραζόµαστε το ίδιο όραµα για τη Γαλλία».
Ο Ζακ Σιράκ διατηρεί µια πικρή ανάµνηση από τις δηλώσεις του Σαρκοζί, όταν είχε ειρωνευτεί τους λάτρεις του σούµο και είχε κακολογήσει την Ιαπωνία– δύο από ταπάθη του Σιράκ.Ηταν «προκλητικές φρασούλες εκτοξευµένες εναντίον µου από έναν εν ενεργεία υπουργό που εκφραζόταν µε τον δικό του τρόπο, χωρίς να φείδεται του αρχηγού του κράτους» γράφει. «Οµως», προσθέτει, «αν αντιδρούσα σ’ αυτό, τουλάχιστον δηµόσια, σίγουρα θα οδηγούµασταν σε µια σύγκρουση, η οποία, επέµενα να πιστεύω, δεν θα ήταν αντάξια του προέδρου της ∆ηµοκρατίας».
Η ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΠΡΟΣΒΟΛΗ που αναφέρει ο Ζακ Σιράκστον δεύτερο τόµο των αποµνηµονευµάτων του αφορά το βράδυ της 6ης Μαΐου 2007. Ο Ζακ Σιράκ βρισκόταν στο Μέγαρο των Ηλυσίων µε την Μπερναντέτ και τον εγγονό του, τον Μαρτέν, για να ακούσουν την οµιλία του νικητή των προεδρικών εκλογών.
«Ακούµε µε τη µεγαλύτερη προσοχή κάθε φράση, κάθε λέξη που προφέρει καρτερώντας µυστικά τη στιγµή που αναµφίβολα θα ανέφερε το όνοµα εκείνου τον οποίο ετοιµάζεται να διαδεχθεί ή ακόµη και θα τον ευχαριστούσε για την υποστήριξη που του προσέφερε. Οµως η στιγµή αυτή δεν ήρθε ποτέ. Απότην πλευρά µου, απέφυγα να εκδηλώσω την παραµικρή αντίδραση. Οµως βαθιά µέσα µου ήµουν πληγωµένος και ήξερα πλέον τι να περιµένω».