Του Γιώργου Ουντράκη
Μια χώρα γερτή, ασύμφορη, χαμηλοβλεπούσα στην βροντοφωνάζουσα κυρία Μέρκελ. Και στη μέση του κύκλου τα νέα της παιδιά με το κινητό-σολάριουμ, με το ιριδίζον χαμόγελο, με την πεμπτουσία του ανεκπλήρωτου εθνικού πόθου.
Γι’ αυτά τα παιδιά μιλώ!
Των μωβ στενών της παλιάς πόλης, της αμυχής στο πρόσωπο από την καιόμενη βάτο του νεανικού πάθους, των ουρανομηκών προσδοκιών.
Γι’ αυτά τα παιδιά γράφω!
Κάθε μέρα που περνά κι άλλος ένας νέος εθνικός γίγαντας προστίθεται στη… σύναξη για τη σωτηρία της χώρας.
Αντάμα με όλους αυτούς, χέρι με χέρι, γροθιά στη γροθιά, να ξαναζωντανέψει η πατρίδα, θ’ αβγατίσει η ελπίδα, θα συνεχίσει να σιγοκαίει ο εθνικός πόθος.
Όσο υπάρχουν νέοι, η πατρίδα δεν χάνεται…