Ενώπιον των εκλεγμένων πολιτικών ηγετών του Υπουργείου Παιδείας  που επικαλούνται  – άλλη μια φορά-  το κοινό καλό στο πλαίσιο της λαϊκίστικης αντιφροντιστηριακής ρητορικής, ενώπιον  «διαπρεπών πανεπιστημιακών» που διακηρύσσουν πολιτική και κοινωνική συναίνεση τολμώ σήμερα να ενοχλώ το σύμπαν της ελληνικής πολιτικής ηγεσίας, της ελληνικής κοινωνίας , αλλά και της μικρής Φροντιστηριακής μας κοινότητας.  

Εγώ  «μικρός  φροντιστής» , καταγράφω τις σκέψεις μου διακηρύσσοντας ότι  προσωπικά είχα και άλλους τρόπους «να βγάζω το ψωμί μου», αλλά συνειδητά επέλεξα τη φροντιστηριακή επαγγελματική δραστηριοποίησή μου έχοντας την πεποίθηση και τη φιλοδοξία της κοινωνικής προσφοράς και της αυτοδύναμης εκπαιδευτικής στήριξης νέων ανθρώπων στην πιο κρίσιμη περίοδο των επιλογών τους.

Υπεύθυνη και υπερήφανη για τις  επιλογές μου και την  ως ώρα δράση μου, τη στιγμή που άλλοι συνάδελφοί μου κατά καιρούς αποποιούνται κάθε σχέση τους με τον κλάδο, προκειμένου να δρέψουν τους καρπούς της κομματικής τους  θητείας , καταγγέλλω τον εκπαιδευτικό αυταρχισμό  της πολιτικής  εξουσίας, αλλά ταυτόχρονα την απρονοησία  και την αλαλία των ιθυνόντων του κλάδου μου. 

Το πολυνομοσχέδιο για την παιδεία έφερε στο προσκήνιο, μεταξύ των άλλων και το θέμα της λειτουργίας των φροντιστηρίων, το θεσμικό πλαίσιό τους.  Τις εκπαιδευτικές μονάδες που  καθημερινά αξιολογούνται, φορολογούνται και προσφέρουν θέσεις εργασίας , πολύτιμες για την εποχή μας, ο διοικητικός προϊστάμενος τους , ο Υπουργός της Παιδείας, τις λοιδορεί  και τις απαξιώνει, μηδενίζοντας το ρόλο τους  και καθυβρίζοντας τους εκπαιδευτικούς, που τις διοικούν και τις επανδρώνουν. 

Αγνοεί  άραγε   την οικουμενικότητα του φροντιστηριακού φαινομένου, τη διαχρονικότητά του  στην ελληνική κοινωνία, την ιστορία του; Το ελληνικό «φροντιστηριακό φαινόμενο» ανέδειξε  μεγάλα πνεύματα της νεοελληνικής επιστήμης και του νεοελληνικού στοχασμού, ενώ ταυτόχρονα λειτούργησε εξισορροπητικά στις  επιβεβαιωμένες κοινωνικές  ανισότητες  της μεταπολεμικής ελληνικής κοινωνίας; (Γιατί οι πλούσιοι είχαν και έχουν ατομικούς κατ’ οίκον δασκάλους, οι φτωχοί όμως ή οι μεσαίων εισοδημάτων Έλληνες είχαν μοναδική ευκαιρία εκπαιδευτικής στήριξης για τη διεκδίκηση  μιας  θέσης  στην ελληνική τριτοβάθμια εκπαίδευση). 

 Όταν πριν λίγα χρόνια συνάδελφος από τη Νότια Κορέα μας περιέγραφε την ανάγκη να λειτουργούν εκεί  κρυφά τα φροντιστήρια πέρα από  το οριζόμενο από το κράτος ωράριο, όταν συνάδελφοι από την Τουρκία μας σκιαγραφούσαν τις αντιφροντιστηριακές «προθέσεις» του εκεί κυβερνώντος κόμματος , στα μάτια και στα αυτιά των Γερμανών, Αυστριακών, Ελλήνων συναδέλφων,  που ήταν παρόντες, αλλά και των Αυστραλών, με τους οποίους επικοινωνούσαμε,  αυτά φάνταζαν συμπτώματα μιας αυταρχικής πολιτικής, άσχετης με τα δυτικά ήθη. Έρχεται όμως τώρα η νεοελληνική πολιτική πραγματικότητα να διαψεύσει  τις «βεβαιότητές» μας. 

Η  ανάκληση και υπόμνηση των μεταξικών διατάξεων, η επικαιροποίηση προβλέψεων για διοικητικούς ελέγχους, που θα προστεθούν σε εκείνους της Εφορίας, του ΙΚΑ και της Επιθεώρησης Εργασίας,  η αναχρονιστική θεσμοθέτηση μονοδιάστατων  συντεχνιακών αιτημάτων μόνο ως εκβιαστικοί μηχανισμοί μπορούν να εκληφθούν.  Ποιος είναι άραγε ο στόχος;   η  εξώθηση του κλάδου στην μαύρη οικονομία; Η συσσώρευση οικοδιδασκαλείων και περιφερόμενων ατομικών εκπαιδευτικών, παρανόμως εργαζομένων; Η άνθηση της μαύρης οικονομίας των ιδιαιτέρων;  Τι έχει να κερδίσει η ελληνική πολιτεία από κάτι τέτοιο σήμερα; Γιατί δεν μπορεί να αγνοήσει βέβαια την κοινωνική ανάγκη της ενισχυτικής συμπληρωματικής εκπαίδευσης, προφανώς υπαρκτή, περισσότερο ίσως από κάθε άλλη εποχή. Τα φροντιστήρια, σήμερα και πάντοτε είναι «ώριμα τέκνα της ανάγκης» και όχι στρεβλώσεις (3) της εκπαιδευτικής δυσλειτουργίας. 

Ωστόσο, η αυταρχικότητα της κυβερνητικής πολιτικής και στο ζήτημα αυτό ήρθε να υπενθυμίσει την απαξίωση των συλλογικών οργάνων και διαδικασιών, που  εκτιμώνται επιλεκτικά ανάλογα ασφαλώς με το πολιτικό προφίλ των ηγετών τους και την υποθετική «ταξική» τους τοποθέτηση.  Η δημόσια διαβούλευση κάθε νομοθετικής πρότασης , τα «προβουλεύματα» και ο πολυσχιδής ανοιχτός διάλογος που λειαίνει τις γωνίες και μειώνει τις αγωνίες, θα μπορούσε να δώσει το περιθώριο προβληματισμού  και να διαμορφώσει πλαίσιο ανταλλαγής γόνιμων επιχειρημάτων μεταξύ όλων των εμπλεκομένων. Εφόσον  αυτό η σημερινή  πολιτική ηγεσία του Υπουργείου Παιδείας δεν το επιλέγει, είναι προφανής η προτίμησή της για τον προσεταιρισμό  και την υπηρέτηση συγκεκριμένων συμφερόντων, καθώς  και για την απάρνηση των δημοκρατικών διαδικασιών. 

Και ποια είναι η ευθύνη όλων των εμπλεκομένων στην επιβολή μιας τέτοιας πρακτικής;  Ποια  ήταν δηλαδή και ποια είναι η καταγεγραμμένη και κοινώς γνωστή στην ελληνική κοινωνία θέση των Ελλήνων Φροντιστών προ των νέων εξελίξεων;  Η θεσμοθετημένη εκπρόσωπος του κλάδου, η Ομοσπονδία Εκπαιδευτικών Φροντιστών Ελλάδας κάποτε είχε προσπαθήσει να συσπειρώσει όλους τους συναδέλφους στη βάση της επεξεργασίας του θεσμικού πλαισίου και σε ομάδες  εργασίας για τον καθορισμό κοινής πολιτικής. όμως αυτό διακόπηκε και απεμπολήθηκε. Άλλες πρακτικές κυριάρχησαν τα τελευταία χρόνια. 

Προσωπικά, οραματίστηκα  μια Ομοσπονδία κομματικά ανεξάρτητη, με παρρησία και ενεργητική παρεμβατικότητα στα εκπαιδευτικά δρώμενα της πατρίδας μας.  Μία Ομοσπονδία ,που θα συμπρωταγωνιστεί στις εκπαιδευτικές εξελίξεις και θα είναι έτοιμη όποτε  ο καιρός το καλεί να εκφράσει τη βούληση της πλειοψηφίας των Φροντιστών , διαμορφωμένης μέσα  από συλλογικές συζητήσεις. Με τις διαμορφωμένες θέσεις της η Ομοσπονδία δεν θα επαιτεί στα γραφεία πολιτευτών, βουλευτών και των εκάστοτε  πολιτικών παραγοντίσκων, προσκείμενων στην εξουσία, αλλά θα προβάλλει τις θέσεις της  στην ελληνική κοινωνία, θα τις γνωστοποιεί και θα τις διεκδικεί από την ελληνική πολιτεία για το καλό όλων των μαθητών. 

Μήπως είναι ανάγκη να την υλοποιήσουμε και να την εκφράσουμε ξανά σήμερα; Είναι χρέος μας να διεκδικήσουμε  τα δικά μας αιτήματα και να εξακολουθήσουμε την πολυδιάστατη  δυναμική  δράση μας στην ασθμαίνουσα ελληνική εκπαίδευση των ημερών μας, δράση αναμφισβήτητης κοινωνικής   προσφοράς. Το ελεύθερο ελληνικό φροντιστήριο πρέπει να διαμορφώνει τα εκπαιδευτικά του προγράμματα και τη  λειτουργία του σύμφωνα με τις ανάγκες των μαθητών του και όχι κατά το γραφειοκρατικό πρωτόκολλο των δημοσίων υπηρεσιών.   
Όμως και  οι αντιπροσωπευτικοί θεσμοί  μας θα πρέπει να ενεργοποιηθούν, οι εκπρόσωποί μας θα πρέπει να ακουστούν. 

Βέβαια, «θέλει αρετήν και τόλμην η ελευθερία», (4) πράγματα δυσεύρετα στους καιρούς μας.

 

Στέλλα Αλιγιζάκη, φιλόλογος, ιδ. Φροντιστηρίου «Διαλεκτική»

1. Ένας  «μικρός φροντιστής»… Κατά το «Μικρό Πρίγκιπα» του Antoine de Saint-Exupéry

2. “τολμά να ενοχλεί το σύμπαν”…. Η φράση του Έλιοτ από Το Ερωτικό Τραγούδι του Τζ. Άλφρεντ Προύφροκ 

3. Χρησιμοποιώ τη διατύπωση του Γιώργου Μπαμπινιώτη σε ανοιχτό συνέδριο των Φροντιστών στη Θεσσαλονίκη, κατά την εποχή όμως που οι Έλληνες Φροντιστές με την Ομοσπονδία τους επικοινωνούσαν με την ηγεσία του Υπουργείου και κατέθεταν ευθαρσώς τις προτάσεις τους

4. Καταγράφεται ο  γνωστός στίχος του Α. Κάλβου

 

Ακολουθήστε το flashnews.gr στο Google News και την σελίδα μας στο Facebook