Στις σελίδες του «Μπαμπά…(μια κανονική μέρα)», που προδημοσιεύει σήμερα το Εθνος της Κυριακής, ο δημοφιλής παρουσιαστής Αντώνης Κανάκης, αναφέρεται σε όλα όσα συνέβησαν από την ημέρα που ο πατέρας του Γιάννης, υπέστη σοβαρό εγκεφαλικό επεισόδιο μέχρι τον θάνατό του και στις δύσκολες μέρες που ακολούθησαν με τις ενοχές, τον θυμό, αλλά και τις στιγμές που έζησαν μαζί να πλημμυρίζουν το μυαλό του.
Απέναντι στον θάνατο είμαστε όλοι το ίδιο ευάλωτοι, το ίδιο ανυπεράσπιστοι. Οπως επίσης κοινά είναι τα συναισθήματα που νιώθουμε λίγο πριν από τον ερχομό του τέλος, τη στιγμή που συμβαίνει και αμέσως μετά τον αποχωρισμό ενός αγαπημένου προσώπου.
Αυτά τα συναισθήματα, τα σκληρά, τα γεμάτα πόνο και μοναξιά καταθέτει ο Αντώνης Κανάκης στις 80 σελίδες του βιβλίου του με τίτλο «Μπαμπά… (μια κανονική μέρα)» που κυκλοφορεί σε λίγες μέρες από τις εκδόσεις «Ιανός».
Αφορμή γι’ αυτό το βιβλίο στάθηκε ο αναπάντεχος θάνατος του πατέρα του. Ο ίδιος, στη δύσκολη αυτή στιγμή της ζωή του, βρήκε καταφύγιο και διέξοδο στη δύναμη του γραπτού λόγου. Στην προσπάθειά του να αντιδράσει, να αποδεχτεί και να συμφιλιωθεί με τη μεγάλη αυτή απώλεια κατέγραψε στο χαρτί, μέσα σε λίγα μόλις εικοσιτετράψωρα μετά τον θάνατο του αγαπημένου του πατέρα, όλα όσα είχε μέσα στο μυαλό και στην ψυχή του.
Στην ουσία πρόκεται για μια ανθρώπινη προσωπική εξολόγηση, μια καταγραφή γεγονότων, έναν χείμαρρο σκέψεων και αντιφατικών συναισθημάτων, μέσα στα οποία οι περισσότεροι θα αναγνωρίσουν ένα κομμάτι από τον δικό τους εαυτό.
Τα έσοδα σε φιλανθρωπικό ίδρυμα
Ο Αντώνης Κανάκης, στον πρόλογό του, νιώθει την ανάγκη να εξηγήσει τι ακριβώς είναι αυτό το βιβλίο, τα έσοδα του οποίου θα διατεθούν για την ενίσχυση του ορφανοτροφείου «Αγιος Στυλιανός»: «Αυτό δεν είναι ένα λογοτεχνικό βιβλίο. Eίναι ένα πέρα για πέρα αληθινό κείμενο, που περιγράφει τα συναισθήματα, τις σκέψεις, τις αντιδράσεις, τα γεγονότα, είκοσι περίπου συγκεκριμένων ημερών…», σημειώνει και προσθέτει: «Το κείμενο αυτό γράφτηκε αυθόρμητα, άμεσα, ασταμάτητα. Γράφτηκε μόνο του, μέσα σε τέσσερις περίπου ημέρες, όταν συνέβη ό,τι συνέβη. Το κείμενο αυτό εύχομαι να μην είχε γραφτεί ποτέ. Το κείμενο αυτό γράφτηκε από εμένα για τον Μπαμπά μου και από μένα για μένα. Για ευνόητους λόγους, προσωπικά είχα τη δυνατότητα να το εκδώσω, αλλά, όταν το έγραφα, είχα στο μυαλό μου και όλους τους υπόλοιπους ανθρώπους που βίωσαν τον θάνατο του Μπαμπά τους ή της Μητέρας τους και νομίζω, ή θέλω να νομίζω, πως τιμάει όλους τους Μπαμπάδες και όλες τις σχέσεις Μπαμπά-γιου. Γράφτηκε για όλους τους Μπαμπάδες, για όλους τους γιους, για όλες τις Μαμάδες-συντρόφους, για όλες τις κόρες. Για όλους όσοι το βιώσατε και για όλους όσοι θεωρείτε αδιανόητο το ότι μια μέρα θα το βιώσετε».
Γράφει χαρακτηριστικά για τη στιγμή που πληροφορήθηκε το τέλος: «Ο χρόνος σταμάτησε. Ο τόπος δεν υπάρχει. Είμαι πουθενά. Από εκείνη τη στιγμή ο Μπαμπάς μου δεν είναι πλέον στον πλανήτη αυτό, άρα ο πλανήτης δεν υπάρχει πλέον. Είμαι εγώ εδώ χωρίς να είναι αυτός; Δεν γίνεται αυτό. Αρα, δεν είμαι ούτε εγώ εδώ. Πού είμαι, όμως; Μήπως γίνεται; Οχι, δεν γίνεται. Τι γίνεται, λοιπόν, τότε; 2:55 τα ξημερώματα του Σαββάτου, 28 Μαρτίου 2015, ο Μπαμπάς μου πέθανε. Αυτό δεν μου είπαν μόλις τώρα;
Αυτό που πάντα ήταν αδιανόητο να συμβεί, συνέβη, και όμως συνεχίζει να είναι αδιανόητο. Ο Μπαμπάς μου πέθανε. Δεν είναι εδώ. Δεν θα είναι εδώ για πάντα. Ποτέ. Ποτέ ξανά δεν θα τον δω, δεν θα του μιλήσω, δεν θα τον φιλήσω, δεν θα τον αγκαλιάσω, δεν θα γελάσουμε μαζί, δεν θα με παρηγορήσει, δεν θα κάνουμε πλάκα, δεν θα πάμε σε κάποια συναυλία, δεν θα μιλήσουμε για μουσική, για πολιτική, δεν θα ξαναδεί εκπομπή μου, δεν θα ξαναδεί τίποτα από όσα θα κάνω, δεν θα τον πάω στο σπίτι στην Περαία…».
