Με ανακοίνωσή της η νεολαία Χανίων του ΣΥΡΙΖΑ δίνει την δική της εκδοχή για το όσα έγιναν στο Πνευματικό Κέντρο Χανίων που οδήγησαν στην ματαίωση της εκδήλωσης της “πρωτοβουλίας Παιδεία 2015”.
Αναλυτικά στην ανακοίνωση αναφέρονται τα εξής:
“Την περασμένη εβδομάδα γίναμε μάρτυρες μιας συντονισμένης προσπάθειας παραπληροφόρησης και παραπλάνησης της κοινωνίας από κομμάτι του έντυπου και διαδικτυακού τύπου, σε τοπικό και πανελλαδικό επίπεδο.
Την Πέμπτη 4/6 η Επιτροπή Χανίων της Πρωτοβουλίας «ΠΑΙΔΕΙΑ 2015», πραγματοποίησε εκδήλωση με κεντρικούς ομιλητές τους: Διαμαντοπούλου Άννα, Γρυσπολάκη Ιωακείμ και Τσιχριτζή Διονύση. Ο σύλλογος φοιτητών Πολυτεχνείου Κρήτης εξέδωσε κάλεσμα για κινητοποίηση, με σκοπό την παρέμβαση στην εν λόγω εκδήλωση, θέλοντας έτσι να εκφράσει την εναντίωσή του στην νεοφιλελεύθερη πολιτική που εφάρμοσε η κ. Διαμαντοπούλου ως Υπουργός Παιδείας.
Το ρεπορτάζ των Μ.Μ.Ε., στην πλειοψηφία τους, και οι οργανωτές της εκδήλωσης, κατονόμασαν τραμπούκους, φασίστες και αλήτες, όλους όσους συμμετείχαν στη διαμαρτυρία. Με άλλα λόγια μας παρουσίασαν σαν βίαιους εισβολείς σε μια εκδήλωση που η παρουσία μας θα έπρεπε να θεωρείται αναγκαία. Για να αποκρύψουν την πλήρη αποτυχία μιας εκδήλωσης για την Παιδεία που προσέλκυσε μόνο 20 άτομα άνω των 60 ετών, τα Μ.Μ.Ε. εκμεταλλεύτηκαν ένα μεμονωμένο περιστατικό βίας το οποίο και καταδικάζουμε. Έτσι, δημιούργησαν μια στρεβλή εικόνα για την κινητοποίησή ενάντια στους εκποιητές της δημόσιας εκπαίδευσης προς όφελος των ιδιωτικών συμφερόντων.
Σαν να μην έφταναν όλα αυτά, οι οργανωτές της εκδήλωσης μας αποκάλεσαν ομάδες κρούσης και οργανωμένα τάγματα εφόδου τύπου Βαϊμάρης! Τρομερή ειρωνεία, αν σκεφτεί κανείς ότι ήταν το καλοκαίρι του 2008 όταν ο Ιωακείμ Γρυσπολάκης, την ημέρα που πραγματοποιούνταν οι πρυτανικές εκλογές, έφερε σε χώρο του Πολυτεχνείου 8 μπράβους με λοστούς στα χέρια, προκειμένου να προφυλάξουν –όπως οι ίδιοι είπαν- την σωματική του ακεραιότητα. Τον Ιανουάριο του 2012 ήταν που πάλι ο ίδιος, συνοδευόμενος από δύο μπράβους του προπηλάκισε δυο μέλη του συλλόγου φοιτητών Π.Κ., χτυπώντας μάλιστα τον έναν στο πρόσωπο.
Η αλήθεια λοιπόν για την περασμένη Πέμπτη, είναι ότι κανείς δεν εισέβαλε πουθενά. Η αλήθεια είναι ότι φοιτητές πήγαν να εκφράσουν την αντίθεσή τους στους πιο πιστούς υποστηρικτές της μνημονιακής καταστροφής της παιδείας. Διάλογος με την πρώην Υπουργό δεν έγινε ποτέ γιατί ποτέ δεν ανέβηκε στο βήμα, παρά τις επαναλαμβανόμενες προτροπές παρευρισκόμενων διαδηλωτών. Μήτε και στο παρελθόν έγινε ποτέ διάλογος για ότι αφορούσε τη νεολαία με την ίδια τη νεολαία. Αντίθετα, κάθε φορά που προσπάθησαν φοιτητές να συνομιλήσουν με την πρώην Υπουργό βρέθηκαν αντιμέτωποι με διμοιρίες των ΜΑΤ που χτυπούσαν δίχως αύριο και ψέκαζαν χημικά, κρατώντας τους διαδηλωτές σε απόσταση μεγαλύτερη του ενός χιλιομέτρου από τον διάλογο. Έτσι αντιλαμβάνονταν τον διάλογο αυτοί που διέγραφαν φοιτητές, έφτασαν τον προϋπολογισμό του κράτους για την παιδεία στο 2,47% του ΑΕΠ, έκλεισαν εκατοντάδες σχολεία, έκοψαν έως και 40% από τους μισθούς εκπαιδευτικών και άλλους τους απέλυσαν.
Η αντίληψη για τη Δημοκρατία όσων την περασμένη Πέμπτη είπαν τους διαδηλωτές φασίστες αποτυπώθηκε από τους νόμους που θέσπισαν τα προηγούμενα χρόνια για: κατάργηση του πανεπιστημιακού ασύλου (καταλύοντας έτσι ότι οικοδομήθηκε από την γενιά του πολυτεχνείου), επιβολή αυτοδίκαιης αργίας εκπαιδευτικών για ανάρμοστη συμπεριφορά εντός ή εκτός υπηρεσίας πριν την εκδίκαση της υπόθεσης (κατάργηση του τεκμηρίου της αθωότητας), αποκλεισμός των φοιτητών από τα όργανα συνδιοίκησης.
Όπως στα Χανιά έτσι και παντού δεν υπήρχαν συνομιλητές γιατί δεν θέλατε να ακούσετε την άποψη όσων βιώσαν τον αντίκτυπο των μνημονιακών πολιτικών σας. Είχατε όμως παντού όπως και στα Χανιά τα μέσα μαζικής ενημέρωσης στο ρόλο των πιο πιστών υποστηρικτών σας, ρίχνοντάς λάσπη κάτω από την οποία κρύψατε τόσο το έκτρωμα που νομοθετήσατε για την παιδεία όσο και την αποτυχία της εκδήλωσής σας.
Η δωρεάν, δημόσια και προσβάσιμη σε όλους παιδεία είναι για εμάς αδιαπραγμάτευτη. Το νομοσχέδιο του Υπουργού Παιδείας Α. Μπαλτά για την τριτοβάθμια εκπαίδευση, με την επαναφορά νόμων βασικών για την δημοκρατική λειτουργεία των πανεπιστημίων, είναι η αρχή. Ο δρόμος είναι μακρύς. Οι αγώνες της νεολαίας για την ικανοποίηση των αναγκών της, απέναντι σε όσους επιθυμούν την ιδιωτικοποίηση κάθε δημόσιου αγαθού, έχουν ήδη το φόντο της δικαίωσης.”
