Την ώρα που οι μετρήσεις έχουν αρχίσει να δείχνουν μια πρόωρη, αλλά κάθε άλλο παρά μη αναμενόμενη φθορά της κυβερνήσεως, τελειώνει το εσωκομματικό «θρίλερ» των εκλογών στο κόμμα της Ν. Δ.. Μερικούς μήνες (μονάχα) χρειάστηκε το κόμμα που το Σεπτέμβριο διεκδίκησε την εξουσία και τη διακυβέρνηση της χώρας, αλλά τώρα, επιτέλους φτάνει στο τέλος. Το καλό πράγμα αργεί να γίνει, λέει ο θυμόσοφος λαός, το κακό στην περίπτωση μας είναι πως ότι αποτέλεσμα και να υπάρξει την Κυριακή, χωρίς θεμελιώδεις, πραγματικά ριζοσπαστικές αλλαγές, καμιά  διαφορά δεν θα κάνει.

Ολοένα και συχνότερα πλέον αναφέρεται το γεγονός των τεράστιων στα λόγια μα ελάχιστων στην πράξη διαφορών μεταξύ των πολιτικών μας κομμάτων. Όλα, μα όλα, από την άκρα αριστερά έως την άκρα δεξιά με μια φωνή ορκίζονται στην κρατική παρέμβαση στην οικονομία της χώρας. Ακυρώνουν έτσι τις θεωρητικές ιδεολογικές διαφορές, καθιστώντας τις απλές ταμπέλες. Ας σκεφτούμε απλά (άσχετα από τις ρητορικές μεγαλοστομίες) ποιες είναι οι βασικές επί της οικονομίας διαφορές στο ΠΑΣΟΚ, στη Ν.Δ. στο ΣΥΡΙΖΑ ή στους υπόλοιπους. Ασάφειες, θεωρητικολογίες και θολούρες αποτελούν την πεμπτουσία των όσων προβάλουν ως «θέσεις» στην απεγνωσμένη προσπάθεια να τετραγωνίσουν τον κύκλο, ικανοποιώντας αιτήματα συχνά, διαμετρικώς αντίθετα.

Το πρώτο που θα πρέπει λοιπόν να αλλάξει ο επόμενος αρχηγός της Ν.Δ. είναι η σαφής ιδεολογική τοποθέτηση επί γενικών, αλλά και επί ειδικών θεμάτων. Να δούμε για παράδειγμα τις προτάσεις για τις επενδύσεις, την δικαιοσύνη, την γραφειοκρατία, το ασφαλιστικό, την κοινωνική πολιτική, παντού. Προτάσεις υλοποιήσιμες σε μνημονιακό περιβάλλον, δηλαδή αυστηρά κοστολογημένες από συγκεκριμένους πόρους, να ξέρουμε ποιος πληρώνει και τι. Με τον τρόπο αυτό θα τοποθετηθούν τα κόμματα στο πολιτικό τόξο, με τον τρόπο που ισορροπούν μεταξύ χρηματοδότησης κοινωνικών δαπανών, εργασιακού κόστους και παραγωγικότητας.

Η σημερινή επιτρέψτε μου σαχλαμάρα, του πλασαρίσματος της «προστασίας» των εργαζομένων με δρακόντειους νόμους που μοναδικό αποτέλεσμα έχουν είτε την αύξηση της ανεργίας, είτε την στροφή στη μαύρη εργασία και σε κάθε περίπτωση την αποθάρρυνση επενδύσεων και δημιουργίας νέων θέσεων εργασίας, ως μέτρων… υπέρ των εργαζομένων πρέπει να σταματήσει. Και ο μόνος τρόπος να σταματήσει είναι να βρει το πολιτικό θάρρος κάποιος αρχηγός να το επιβάλει όχι μονάχα στο κόμμα του, αλλά γενικότερα.

Πολλοί λένε πως το σημαντικό για τα μεγάλα κόμματα όπως η Ν.Δ. είναι η πολυσυλλεκτικότητα τους, η δυνατότητα να αντλούν ψηφοφόρους από το σύνολο σχεδόν της δεξαμενής των ψηφοφόρων. Ίσως να είναι και έτσι, η εκτίναξη του κ. Τσίπρα και του ΣΥΡΙΖΑ όμως άλλα δείχνουν. 

Σημασία δεν έχει το μέγεθος του πολιτικού φορέα, αλλά ο λόγος και η εικόνα κυρίως του αρχηγού του. Το κατά πόσο αυτό το μοναδικό πολιτικό ον, που ο λαός μας κάθε φορά εμπιστεύεται, μπορεί να εμφυσήσει ελπιδοφόρο μήνυμα για το μέλλον. Θα μου πείτε στο λαό μας αρέσει το παραμύθιασμα. Ε’ ας ελπίσουμε πως η εξαετής κρίση άφησε και κάτι θετικό…     

 

Ακολουθήστε το flashnews.gr στο Google News και την σελίδα μας στο Facebook