Ξεκρεμάσαμε τα φωτάκια των Χριστουγέννων. Λυγίσαμε τα πληγωμένα κλαδιά των χριστουγεννιάτικων δέντρων για να κερδίσουμε χώρο. 

Κι αρχίσαμε να μαζεύουμε τη λάμψη της εορταστικής ευφορίας μας. Προσπαθήσαμε να στοχαστούμε την Πρωτοχρονιά για τους επόμενους δώδεκα μήνες. Και λικνίσαμε τις πρώτες έγνοιες στα νερά, που με πίστη ή παράδοση, αγιάσαμε. 

Και τώρα πολύ λίγα έμειναν για ψευδαισθήσεις. Το ασφαλιστικό, πρώτο- πρώτο. Η φορολόγηση των αγροτών αμέσως μετά. Και τα κόκκινα δάνεια, από κοντά. Και καινούργιο «Μεσοπρόθεσμο». Και κάποια άλλα «προαπαιτούμενα». Φαίνεται, πως τα ξεχνάμε. Οι «δανειστές» – εταίροι, όχι. Και άλλες αποκρατικοποιήσεις. Χωρίς περιθώρια διαπραγματεύσεων. Και απροστάτευτοι απέναντι σε σκληρές εισπρακτικές εταιρίες. Ένα σωρό. Αρκεί να διαβάσει κάποιος το Μνημόνιο, που υπογράψαμε στις 12 Ιουλίου 2015. Όλο δικό του. Του Αλέξη. Και του Μαξίμου. Ιδιοκτησία τους. Με το Βαρουφάκη απέξω. 

Η κυβέρνηση νοιώθει σίγουρη. Ή, τουλάχιστον, έτσι θέλει να δείξει. Έχει 153 βουλευτές. Και θα τους κρατήσει. Για μια ολόκληρη τετραετία. Αυτή είναι η φιλοδοξία της. Ελπίζει και σε κάποιους παραπάνω. Όχι εντελώς αβάσιμα. Τσιμπολογεί συναινέσεις εδώ και εκεί. Εκτός αν κάποιοι στη Νέα Δημοκρατία παραπατήσουν σήμερα Κυριακή. 

Πολλοί νομίζουν πως η Κυβέρνηση θα σκοντάψει στο «ασφαλιστικό». Οι μέχρι σήμερα πληροφορίες είναι μάλλον αρνητικές. Θα το ξεπεράσει και αυτό. Δεν θα βρεθεί εύκολα βουλευτής για να πάρει πάνω του το ρίσκο να γκρεμίσει τη «δική του» Κυβέρνηση. 

Σίγουρα θα υπάρξουν πιο πολλές κοινωνικές αντιστάσεις. Κυρίως από χώρο των ελευθέρων επαγγελματιών. Ο συμπαθής, κατά τα άλλα, κύριος Κατρούγκαλος τους καλεί να δουλεύουν αποκλειστικά για τις ασφαλιστικές τους εισφορές, την «αλληλεγγύη» και τον έφορο, που καραδοκεί σε κάθε βήμα. Εκτός αν όλα αυτά είναι κάποια κίνηση σε μια σύνθετη «Θεωρεία παιγνίων» που τους δίδαξε ο γνωστός «Γιάνης». Όσο πρόλαβε. Χωρίς φυσικά να ξεχνάμε ότι από τις Βρυξέλλες εκπέμπεται μια περίεργη σιωπή. Εκτός, πάλι, αν τα έχουνε βρει μέσα από αδιάτρητους αγωγούς επικοινωνίας.

Μετά επέρχεται μια σκληρή φορολογία των αγροτών. Χωρίς το μαξιλάρι των παραδοσιακών επιδοτήσεων. Και «μ’ ένα κάρο» χαρτιά, πιστοποιητικά και βιβλία. Και ένα καλό λογιστή. Και με την παραγωγή κλειδαμπαρωμένη σε κάποια ειδικά «πιστοποιημένη» αποθήκη. Σίγουρα οι αγρότες μας θα αποκτήσουν χαράτσια μπόλικα και γραφειοκρατία απέραντη. 

Τότε τα πράγματα θα γίνουν πιο δύσκολα. Ο νεόκοπος βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ δύσκολα θα μπει στα χωριά και στις μικρές πόλεις της περιφέρειας. Μέχρι τώρα συνήθιζε να αναπνέει και να φουσκώνει με την οργή του ανθρώπου της υπαίθρου. Τώρα θα νοιώθει την ανάσα του, σαν απειλή. Κάποιοι μπορεί να λυγίσουν. 

Τα επικοινωνιακά τεχνάσματα με τις πρώτες εκατό μέρες εξαφανίστηκαν. Άλλωστε από πού να μετρήσει ο Αλέξης; Από τους θριαμβευτικούς όρκους της πρώτης Κυβέρνησής του; Ή από τα λιγοστά χαμόγελα της έναρξης της δεύτερης θητείας του; Μετράει ένα άλλο «ταμείο». Με τις «κόκκινες γραμμές», που έσυρε πολλές φορές. Μακριά τη μία από την άλλη. Και τα «ισοδύναμα», που δεν βρέθηκαν ποτέ. Αυτό το έλλειμμα θα θελήσει να το ξεχάσει. Μέσα από την συμπεριφορά του, ως αρχηγού μιας κυβερνώσας αξιωματικής αντιπολίτευσης. Και με λόγια καταπονημένα και παλιοκαιρικά. Που κρύβουν μέσα τους αλαζονεία και περιφρόνηση. Ολονέν περισσότεροι πολίτες νιώθουν ότι ο πρωθυπουργός μας δεν τους κατανοεί. 

Είναι αρκετοί εκείνοι, που νομίζουν, πως ο λαός μας κουράστηκε. Και γι’ αυτό θα παραμείνει «αραχτός» στους καναπέδες μπροστά στην τηλεόραση. Δεν θα βγει στους δρόμους. Δεν θα κόψει τις συγκοινωνίες. Δεν θα καταδιώξει τους κυβερνητικούς. Και αν, προς στιγμή, ξεστρατίσει για να χαρίσει στον εαυτό του κάποιες δικαιολογίες, στο τέλος τα αποδεχθεί όλα. Και κάπου στο μέλλον, θα παγιδευτεί στα λιβάδια των καινούργιων υποσχέσεων και ψευδαισθήσεων. Σ’ αυτό φαίνεται ποντάρει και η Κυβέρνηση. 

Φαίνεται πως έχουμε μάλλον ξεχάσει πως εξελίσσεται η ιστορία. Και πως λειτουργεί ο λαός μας. Η ιστορία ποτέ δεν εξελίσσεται γραμμικά. Και ο λαός μας επιλέγει τη στιγμή της μεγάλης αντίδρασης. Ή και της έκρηξης. Μια μικρή φλόγα αρκεί όταν η οργή και η απελπισία ξεπερνούν τα όρια της αντοχής του. Δεν υπάρχει πιο πυρηνική βόμβα από τον ταπεινωμένο πολίτη. 

Μην πάτε μακριά. 

Αντώνης Ν. Βγόντζας
Εφημερίδα Πρώτο Θέμα, Κυριακή 10.1.2016 

Ακολουθήστε το flashnews.gr στο Google News και την σελίδα μας στο Facebook