Τραπεζική ενοποίηση, πρωτοβουλία και προσπάθεια με ομοσπονδιακά στοιχεία, αναγκαιότητα όχι μόνον για την ευρωζώνη, αλλά για το σύνολο της Ε.Ε. Σε μια Ευρώπη, που από το Μάστριχτ και έπειτα, έχει να επιδείξει σημάδια θεσμικής κόπωσης , με εθνικές κυβερνήσεις και ηγεσίες που έχουν ξεχάσει τι πάει να πεί πολιτικό και κοινωνικό όραμα, μήπως ήρθε η ώρα για να προκληθούν νέες, μεγάλες πρωτοβουλίες ενοποίησης;
Γιατί, αν μείνουμε στην τραπεζική ενοποίηση, και αυτή να την συζητάει με άλλους όρους το Βερολίνο και άλλους όρους το Παρίσι , μάλλον και η στενότερη συνεργασία , στον τραπεζικό, δημοσιονομικό τομέα θα αφομοιωθεί από τον διακυβερνητισμό των εθνικών κυβερνήσεων, και η λογική για πολιτικές πρωτοβουλίες στην κατεύθυνση της πολιτικής ενοποίησης θα είναι ελλειμματικές, με τρωτά σημεία.
Όμως, η πραγματική φιλόδοξη στόχευση για δημοσιονομική ένωση, που ήρθε καθυστερημένα, μετά την παρέλευση ετών, όπου οι εθνικές κυβερνήσεις δεν έδιναν ευρωπαϊκή απάντηση στην κρίση, δεν μπορεί τώρα να μένει μετέωρη, να υπάρχουν σκέψεις αν είναι αναγκαία η περαιτέρω προώθηση της.
Όταν επιτέλους αποφασίζουμε βήματα κοινής ευρωπαϊκής κατεύθυνσης, που ενισχύουν την έννοια της ολοκλήρωσης, δεν μπορούμε να επιστρέφουμε στο γνώριμο πεδίο του εθνικού μυωπικού παρελθόντος. Εκεί όπου, τα αναγκαία για το ευρωπαϊκό περιβάλλον, συναντούν απροσχημάτιστες και μη πειστικές πρακτικές που οχυρώνονται πίσω από το φοβικό σύνδρομο του Λονδίνου, όποτε ανακύπτει το ζήτημα της μεταβίβασης εξουσίας από το εθνικό στο κοινοτικό επίπεδο.
Που βρισκόμαστε τώρα και που μπορούμε να συμφωνήσουμε σαν Ευρώπη; Τι έχουμε επιτύχει για την πραγματική προσέγγιση της δημοσιονομικής ένωσης, που με την σειρά του σαν θέμα ανοίγει την συζήτηση για ευρωπαϊκό Υπουργείο Οικονομικών, οδηγώντας τα πράγματα στο επόμενο στάδιο ενός πραγματικού κοινοτικού προϋπολογισμού; Μήπως υπο τον μανδύα της ψευδαίσθησης της αισιοδοξίας, που πολλές φορές καταλαμβάνει τα κοινοτικά δρώμενα, χαθεί ξανά η αναγκαιότητα της ολοκλήρωσης ως προς την τραπεζική ενοποίηση, και κατ’ επέκταση την δημοσιονομική εμβάθυνση;
Μήπως χάσουμε ξανά μια ακόμη ευκαιρία, έχοντας φθάσει σε ένα σημείο που απαιτεί το να εστιάσουμε στην υπερεθνική κατεύθυνση και εμείς επιστρέψουμε ξανά στο ζενίθ των εθνικών πολιτικών , που τελικά θα επιφέρουν ασυμφωνία;
Περάσαμε από το Μάαστριχτ στην Λισαβόνα, μέσα από τις τραυματικές εμπειρίες που επέφερε η βαθύτατα ελλειματική, απόρροια του διακυβερνητισμού, Συνθήκη της Νίκαιας, κερδίσαμε πολλά με την ενίσχυση των αρμοδιοτήτων του Δημοκρατικού Βήματος του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου, όμως παραμένουμε μάλλον ακόμα στην θεωρητική συζήτηση για την θεσμική εμβάθυνση, την ουσιαστική δημοκρατική νομιμοποίηση, που θα επιφέρει πραγματική μεταβίβαση εξουσίας από το εθνικό επίπεδο στο ευρωπαϊκό. Τριάντα έξι χρόνια μετά από την νίκη των ευρωπαϊστών, για την άμεση εκλογή των ευρωβουλευτών και τα ευρωπαϊκά πολιτικά κόμματα ακόμα βρίσκονται σε υβριδικό στάδιο.
Έχουμε άραγε τα περιθώρια, την ώρα που κρίσιμα ζητήματα, όπως της τραπεζικής ενοποίησης, απαιτούν την προώθηση τους και όχι να μείνουν εκκρεμμότητες, να δημιουργούμε εμπόδια στην θωράκιση της ευρωπαϊκής συνεργασίας, δείχνοντας εμμονές που θα επιφέρουν δυσμενείς εξελίξεις, όταν έρθουν ξανά στο προσκήνιο σοβαρότερα θέματα, όπως αυτά της χρηματοδότησης του κοινοτικού προϋπολογισμού μέσα από μια υφή ομοσπονδιοποίησης ; Πόσο ακόμα την καινότοπη φιλοδοξία, θα διαδέχεται η αδράνεια ,πότε οι φιλόδοξες παρεμβάσεις θα γίνουν πραγματικά σχέδια που θα ωθήσουν το ενοποιητικό εγχείρημα προς τα εμπρός; Πότε από την άτακτη αδράνεια της παραμονής στην τραυματική διακυβερνητικότητα, θα περάσουμε στην διεκδίκηση μιας ώριμης υπερεθνικής αναγκαιότητας; Δεν έχουμε πλέον το περιθώριο της ακινησίας, του εφησυχασμού. Μπορούμε να βαδίσουμε με σταθερότητα, κερδίζοντας αιτήματα για περισσότερη ενοποίηση, για το παρόν και το μέλλον.
Χρειάζεται ένα μεγάλο, δημιουργικό σχέδιο, που θα επιφέρει συνεργασία αντί διαιρέσεις, θα στηρίζεται στην περαιτέρω θεσμική δημοκρατική νομιμοποίηση , διορθώνοντας τις αδυναμίες που προέκυψαν την τελευταία 20ετία. Αδυναμίες, που επέφεραν θεσμική ακαμψία, η περιφερειακή πολιτική και συνοχή, παρά τα εμφανή στηρίγματα τους, σήμερα φαίνεται ότι χρειάζονται μια βαθιά μεταρρύθμιση για να μειωθούν και εξαλειφθούν οι ανισότητες, εθνικές και περιφερειακές.
Όλα αυτά απαιτούν απαντήσεις, την ώρα που η εικόνα της ενοποίησης αμφισβητείται και οι δυνάμεις του αντιευρωπαϊσμού, οι λογικές του εθνικισμού, της εθνικής περιχαράκωσης, του εξαμβλωματικού σκεπτικισμού από Αριστερά και Δεξιά σχήματα, , συνασπίζονται εναντίον της ευρωπαϊκής ιδέας. Την ώρα που επανεμφανίζονται οι δυνάμεις που και στο παρελθόν επιχείρησαν να ακυρώσουν το εγχείρημα της ευρωπαϊκής ενοποίησης, οι κοινωνικές και πολιτικές συμμαχίες της ιστορικής κληρονομιάς του ευρωπαϊσμού, των επιτευγμάτων της ειρήνης και της συνεργασίας, βρίσκονται ενώπιον της ιστορικής πρόκλησης, να δώσουν ώθηση και νέα πνοή στην ευρωπαϊκή ολοκλήρωση. Να δώσουν ένα νέο μήνυμα προς τους Ευρωπαίους, να συσπειρώσουν και να συναθροίσουν πάνω σε ένα νέο ευρωπαϊκό σχέδιο , αλληλεγγγύης, συνοχής, στην βάση του ιστορικού ενωσιακού κεκτημένου.
Ένα μήνυμα προς τους πολιτικούς της Ευρώπης, που στην πορεία ξέχασαν το νόημα της κοινής αυτής προσπάθειας, ξεστράτισαν από την κοινή διαδρομή. Και αυτά μπορούν να προέλθουν μέσα από ένα ολοκληρωμένο μήνυμα, ότι, παρά τις δυσκολίες και τις κρίσεις, η Ευρωπαϊκή Ιδέα είναι παρούσα, ζωντανή, μοναδικό οικοδόμημα δημοκρατίας και κοινωνικής συνοχής. Μόνο που για να γίνει ξανά σημείο αναφοράς για τους Ευρωπαίους, χρειάζεται να συνειδητοποιήσουμε ότι η Ευρώπη δεν είναι ένας εμπορικός οργανισμός, αλλά μια Ένωση Πολιτών και Αξιών, ικανή να αποκτήσει την Θεσμική, Δημοκρατική της εμβάθυνση και συνοχή.
- Ο κ. Γιώργος Ζερβάκης είναι εκπρόσωπος των ΕΥΡΩΠΑΙΩΝ ΦΕΝΤΕΡΑΛΙΣΤΩΝ ΚΡΗΤΗΣ.
(Το άρθρο έχει γραφεί αποκλειστικά για το flashnews.gr)