Την Τρίτη (02/02) η μεγάλη άτυχη της σεζόν για τη γυν. ομάδα του ΑΟΧ Βεατρίκη Σαρρή υποβλήθηκε σε επιτυχημένη επέμβαση από τον γιατρό του Ολυμπιακού, Χρήστο Θέο.
Για αρκετούς μήνες ο ΑΟΧ αλλά και η Εθνική ομάδα θα στερηθούν τις υπηρεσίες της 18χρονης παίκτριας, που είναι ένα από τα μεγαλύτερα ταλέντα που υπάρχουν στο γυναικείο ποδόσφαιρο της Ελλάδας.
Η “Βέα” με αφορμή την επέμβαση που έκανε παραχώρησε δηλώσεις στο a-sports.gr.
Αναλυτικά όσα είπε:
Η μπάλα τα έχει και αυτά, Βεατρίκη. Είχες ποτέ έως τώρα κάποιο σοβαρό τραυματισμό;
«Όχι, είναι η πρώτη φορά. Είχα κάποιους μυϊκούς τραυματισμούς, αλλά δεν είχα μείνει ποτέ πάνω από δυο-τρεις εβδομάδες εκτός. Κάποιο τράβηγμα, καμιά θλασούλα…».
Πώς κατάλαβες ότι δεν πάει κάτι καλά την ώρα του αγώνα με τον Άρη που έπαθες τη ζημιά;
«Μετά από ένα σουτ γύρισε το σώμα μου στο αριστερό μου πόδι. Κατάλαβα σχεδόν αμέσως ότι κάτι σοβαρό συνέβαινε από τον πόνο. Έτσι στο 40’ δεν μπόρεσα να συνεχίσω και εγκατέλειψα».
Είσαι στα 18 σου, αλήθεια πόσα χρόνια ασχολείσαι με το γυναικείο ποδόσφαιρο;
«Παίζω έντεκα χρόνια!».
Σχεδόν από μωρό δηλαδή, μια ζωή…
«(Γέλια)… Θυμάμαι τον εαυτό μου στη Β’ Δημοτικού στα διαλείμματα να παίζω ποδόσφαιρο με τα αγόρια, έχοντας μαζί μου και τον αδελφό μου. Μιλώ για το σχολείο στο χωριό, στους Λάκκους. Αλλά και στη γυμναστική ποδόσφαιρο έπαιζα… Γενικά στον ελεύθερο χρόνο μας παίζαμε ποδόσφαιρο».
Καλά, πώς προέκυψε αυτό για ένα κορίτσι; Είχες παραστάσεις από τον πατέρα σου ή τον αδελφό σου, σε πήγαν σε γήπεδο μικρή;
«Έτυχε, απλά έτυχε. Το είδα στο σχολείο και μου άρεσε. Ο αδελφός μου ούτως ή άλλως είναι και μικρότερός μου».
Και έτσι ξεκίνησαν όλα;
«Επέμενα και έτσι οι γονείς μου με έγραψαν σε ομάδα, στον Κρητικό Αστέρα, και μετά στους Νέους Χανίων, αρχικά ήμουν σε ομάδα με αγόρια. Στη γυναικεία ομάδα είμαι έξι χρόνια…».
Μάλιστα, και η φυσική σου θέση είναι επιτελικός μέσος, «δεκάρι»;
«Κινούμαι στο χώρο του άξονα, στο κέντρο. Αμυντικό χαφ και “δεκάρι”. Μικρότερη έχω αγωνιστεί και ως αριστερό χαφ. Θέλω να έχω ελεύθερο ρόλο, περισσότερο, ναι, “δεκάρι” παίζω».
Την πιο άσχημη στιγμή τη βιώνεις τώρα, αλλά πες μας την καλύτερη ή τις καλύτερες στιγμές της καριέρας σου στο ποδόσφαιρο, αυτές που έχεις ξεχωρίσει…
«Τρεις στιγμές ξεχωρίζω στην καριέρα μου μέχρι τώρα. Πρώτη μεγάλη στιγμή είναι ο τελικός ανόδου από τη Β’ στην Α’ Εθνική με τον Ήφαιστο Περιστερίου. Είχαμε χάσει στο πρώτο ματς με 3-1 και στη ρεβάνς το γυρίσαμε, κερδίσαμε 4-1 και ανεβήκαμε εμείς. Ήταν το 2013.
Η δεύτερη ήταν η πρόκριση στη β’ φάση του Ευρωπαϊκού Πρωταθλήματος Νεανίδων. Πέρσι στην Ελβετία, όταν στο παιχνίδι με την Ισλανδία είχα πετύχει δύο γκολ στη νίκη της Εθνικής με 2-1.
Και η πιο πρόσφατη είναι το πρώτο μου γκολ με την Εθνική Γυναικών. Τον Νοέμβριο κόντρα στη Ρουμανία».
Αλήθεια, Βεατρίκη, τι σημαίνει για σένα το ποδόσφαιρο;
«Το ποδόσφαιρο είναι τρόπος ζωής, είναι χαρά και δεν μπορώ να φανταστώ τη ζωή μου χωρίς αυτό. Τώρα που έχω τραυματιστεί είναι δύσκολο. Το αγαπάω πάρα πολύ…».
Εισέπραξες και αγάπη, όμως, αυτό το διάστημα με τον τραυματισμό σου, έτσι δεν είναι;
«Τα περισσότερα κορίτσια από συμπαίκτριες και αντιπάλους έχουν βρεθεί δίπλα μου. Είμαι πολύ τυχερή σε αυτό. Μέσα από το ποδόσφαιρο δημιουργείς φιλίες. Είναι πολύ όμορφο το συναίσθημα. Είναι σημαντικό για μένα και ότι μιλάω με άλλες ομάδες.
Γενικά μέσα από τον τραυματισμό μου δόθηκε η ευκαιρία να δω ποιοι είναι δίπλα μου, ποιοι με στηρίζουν και ποιοι θέλουν το καλό μου. Στις δύσκολες στιγμές φαίνονται αυτά».
Το όνειρό σου ποιο είναι; Πώς φαντάζεσαι τη Βεατρίκη;
«Κατ’ αρχάς, μόλις ξεπεράσω τον τραυματισμό μου και γυρίσω στην ενεργό δράση, το όνειρό μου ήταν και είναι να παίξω επαγγελματικά στο εξωτερικό, στην Ευρώπη, σε ένα ανταγωνιστικό πρωτάθλημα».
Πες μου και κάτι άλλο για όσους δεν γνωρίζουν πολλά για το άθλημα… Τι είναι αυτό που κάνει το γυναικείο ποδόσφαιρο διαφορετικό, γιατί κάποιος και κάποια να θελήσει να ασχοληθεί με αυτό;
«Το γυναικείο ποδόσφαιρο έχει τα δικά του χαρακτηριστικά. Στο εξωτερικό δίνεται η δυνατότητα να παίζεις επαγγελματικά, να έχεις μέλλον και αξίζει να πάρεις την ευκαιρία υψηλά. Το ποδόσφαιρο, είτε ανδρικό είτε γυναικείο, πρώτα απ’ όλα είναι το ωραιότερο σπορ. Το γυναικείο, όμως, είναι πιο ειρηνικό, υπάρχει μια θετική ενέργεια. Ειδικά όταν βλέπω σε επίπεδο Τσάμπιονς Λιγκ, μιλώ πάντα για το γυναικείο, υπάρχει άλλη σχέση. Υπάρχει δέσιμο, αλληλοκατανόηση και αυτό μετρά. Γενικά, όμως, ο χώρος του γυναικείου ποδοσφαίρου είναι μικρός και γνωριζόμαστε όλοι μεταξύ μας, είναι πιο κλειστός και το κλίμα πιο οικογενειακό».
Λοιπόν, αρχηγέ, καλή επάνοδο!
«Ευχαριστώ πολύ, εννοείται ότι θα γυρίσω!».
