Καθώς μπαίνουμε στην κρισιμότερη περίοδο για την κυβερνητική επιβίωση, βγαίνουν ως καταφύγια ύστατης διαφυγής σχέδια οικουμενικής διακυβέρνησης. Αν και η χαριτόβρυτη κυβερνητική εκπρόσωπος χαρακτηρίζει τα προβαλλόμενα σενάρια ως σχέδια αποσταθεροποίησης και δημιουργίας κλίματος αναταραχής, πολλοί είναι όσοι καλούν με φορτισμένο συγκινησιακά κλίμα ομοψυχίας, σε κυβερνητικές συνεργασίες. Πολιτικοί και λοιποί δημοσιολογούντες ομοψύχως προκρίνουν ως ιδανικά τα σενάρια κυβέρνησης είτε οικουμενικής είτε τεχνοκρατών.
Είμαι απολύτως πεπεισμένος ότι η χώρα μας έχασε την ευκαιρία να γίνει κανονική ευρωπαϊκή χωρίς να περάσει δια πυρός και σιδήρου, το 2012. Εκεί που με επικεφαλής έναν από τους λίγους συμπατριώτες μας σεβαστό σ’ ολόκληρη την Ευρώπη, η Ελλάς βρήκε και πάλι ευήκοα ώτα στις ευρωπαϊκές καγκελαρίες. Ενώ τα πράγματα είχαν αρχίσει να παίρνουν έναν πιο βατό δρόμο, την ώρα που έγινε το μεγαλύτερο κούρεμα δημοσίου χρέους στην ιστορία, εκεί που οι απαραίτητες μεταρρυθμίσεις άρχισαν να σχεδιάζονται, οι πολιτικές των Ζαππείων δυνάμεις εκβιάζοντας εκλογές τον ανέτρεψαν. Από αυτή τη γωνία κοιτώντας τα πράγματα, ο κ. Σαμαράς είναι ο διπλά μοιραίος πολιτικός.
Τη δεκαετία του 1990 δημιούργησε ανυπέρβλητα προβλήματα στην εξωτερική μας πολιτική (που ακόμα μας τυραννούν) και τώρα, εκβιάζοντας την πρωθυπουργική ανάδειξη του, απαγόρεψε στον μοναδικό έως τώρα επαγγελματία που μπορούσε να κάνει τη δουλειά. Αυτήν, που όπως εκ των υστέρων αποκαλύπτεται ο πρωθυπουργός κ. Τσίπρας θεωρεί ότι «μόνο μια κυβέρνηση ειδικού σκοπού ή μια δικτατορία μπορεί να φέρει εις πέρας». Η κυβέρνηση ειδικού σκοπού έστω και με… πατερίτσες υπήρχε, η ελληνική κοινωνία είχε ακόμα λίπος να κάψει, η οικονομία έχασε την ευκαιρία να ανακάμψει πριν καταρρεύσει. Μ’ αυτά και μ΄αυτά φτάσαμε στο σημείο η οικονομία να καταρρεύσει χωρίς ελπίδα ανάκαμψης καμιά. Είναι λοιπόν, θεωρούν οι εμπνευστές των συναινετικών σεναρίων, ευκαιρία αν όχι και απαίτηση ο πολιτικός κόσμος επιτέλους να ομονοήσει, πρώτον για να διαπραγματευτεί καλύτερα με τους εταίρους και δεύτερον για να περάσουν τα νέα μέτρα ευκολότερα στον κόσμο. Πολύ σωστά, μόνο που το 2016 δεν είναι 2012…
Κακώς, πολύ κακώς τα πράγματα έφτασαν ως εδώ εξαιτίας της άλογης στάσης των πολιτικών δυνάμεως της χώρας. Όχι μόνο των αντιπολιτευόμενων, αλλά και μερίδας των εκάστοτε κυβερνητικών, που διεκδικούσαν καθένας για τον εαυτό του τον τίτλο του καλύτερου υπερασπιστή του λαϊκού συμφέροντος. Όμως η δημοκρατία για να λειτουργήσει θέλει αντίβαρα, θέλει αντίρροπες δυνάμεις, θέλει ποικιλία. Εάν σήμερα, έπειτα από επτά χρόνια περικοπών, φτώχιας και ανεργίας εξαντλήσουμε τις κοινοβουλευτικές μας επιλογές, δεν θα έρθει ο νέος σωτήρας του έθνους, αλλά το μαύρο σκοτάδι του φασισμού. Αντίθετα από πολλούς μου αρέσει να μην κρίνω τους ανθρώπους εύκολα, να κάνω και δεύτερες αναγνώσεις. Ο κ. Μητσοτάκης κινήθηκε στην προηγούμενη του θητεία στα όρια που η τότε κυβέρνηση του έδινε. Τώρα θα έχει την ευκαιρία να θέσει τα όρια μόνος του. Η σημερινή κυβέρνηση έχει αρκετά κοινοβουλευτικά στηρίγματα αν χρειαστεί. Πρέπει να προσπαθήσει για το καλύτερο και αν δεν το πετύχει να υπάρχει εναλλακτική.