Δεκαοχτώ χρόνια, από τότε που ήλθε στην Κρήτη, κουβαλά το προσωνύμιο Κλίντον ο Σήφης Δρυμάκης
Άλλος στο Αμάρι από δεκαετίες ονομάζεται πλανητάρχης, αλλά ο Πλακιάς, το μοναδικό τουριστικό θέρετρο που «παντρεύει» στο Λιβυκό πέλαγος βουνό και θάλασσα, έχει τον δικό του Κλίντον! Και δεν είναι ο… άλλος Μπιλ Κλίντον, ο σωσίας του ή ο ηγέτης που ήλθε για… διακοπές και τον πήρε και τον έκανε δικό της η παραλία του νότου, αλλά ο Σήφης Δρυμάκης από τα κοντινά Σελλιά, που αναγκάστηκε να ξενιτευτεί έφηβος, ως λαθρομετανάστης, για την Αμερική για να βγάλει τη φτώχεια των χρόνων από πάνω το!
Όταν, λοιπόν, γύρισε μετά από σχεδόν τριάντα χρόνια στην ξενιτειά, ο συντοπίτης… νονός του Μανώλης Βαρδάκης ο ξενοδόχος, του έδωσε το όνομα του Αμερικανού Προέδρου και ο ίδιος δεν ενοχλήθηκε. Μάλλον το αποδέχτηκε με ικανοποίηση και θαυμασμό, αφού όπως απαντούσε στους ανθρώπους που τον ρωτούσαν στην επιστροφή του, «ο Κλίντον ήταν ο καλύτερος πρόεδρος που πέρασε από τις ΗΠΑ, ήταν δημοκρατικός και ο κόσμος έφαγε ψωμί…»
Ραντεβού στου Κλίντον
Το προσωνύμιο καθιερώθηκε τάχιστα στους φίλους του, που τα ραντεβού τους στο καφε-μπαρ «Νούφαρο» κοντά στη γέφυρα «που χωρίζει τον μυρθιανό από τον σελλιανό Πλακιά», τα κλείνουν από τότε «στο μαγαζί του Κλίντον», και οι συγγενείς του καθορίζουν ώρα συνάντησης «στο καφέ του Σήφη». Ωστόσο, ο Κλίντον δεν έγινε γνωστός μόνο στο στενό κύκλο των χωριών της Γιαλιάς, αλλά στα 18 χρόνια που κουβαλά το όνομα απλώθηκε και ευρύτερα. Γι αυτόν, μάλλον, είναι επώνυμο τιμής «και δεν με ενοχλεί», αποκαλύπτει…
Το ταξίδι της αναζήτησης μιας άλλης ζωής μακριά από τη φτώχια και μιζέρια αρχίζει στα 17 χρόνια του Σήφη Δρυμάκη, το 1970: «Τα πράγματα εδώ δεν πήγαιναν καλά, υπήρχε ανέχεια και οι προοπτικές ανατροπής αυτής της κατάστασης δεν ήταν ορατές . Αποφάσισα κι εγώ, ψάχνοντας μια άλλη καλύτερη ζωή να φύγω και να ξενιτευτώ. Έφυγα λαθραία και έφτασα στο Λος Άντζελες πρώτα και ύστερα στο Σικάγο. Και που δεν δούλεψα σε αυτά τα 28 χρόνια, μέχρι που κατάληξα στην οικοδομή!»
Οι δουλειές του έφερναν υψηλά κέρδη, «τόνους λεφτά» τα προσδιορίζει ο ίδιος, όμως πάντα από το υποσυνείδητό του δεν απομακρύνονταν οι τόποι που άφησε, φεύγοντας, τα Σελλιά και ο Πλακιάς. Γι’αυτό, άλλωστε, και «τα λεφτά δεν μπορούσαν να καλύψουν το μεγάλο κενό που είχε η ψυχή μου, την Κρήτη». Όταν πια η ζωή του άρχισε «να γίνεται βαρετή, κουραστική και χωρίς ουσία» αποφάσισε να γυρίσει και πάτησε το χώμα της Γιαλιάς τον χειμώνα του 1998…
Πορεύονται μαζί στη ζωή ο Κρητικός Κλίντον και η φίλη του Ντίντι από τη Βουλγαρία…
“Δεν έχουν αντιληφθεί την αξία του…”
«Ζούσαν οι γονείς μου στα Σελλιά», εξιστορεί για την επιστροφή του. «Κάθισα δυο χρόνια χωρίς να κάνω τίποτα και ξανάνιωσα. Έφυγα από το Λος Άντζελες, μια άλλη Ελλάδα με 10,5 εκατομμύρια κόσμο και ήλθα σε ένα μικρό χωριό, τον Πλακιά των 40 ανθρώπων το χειμώνα…».
Όμως, όπως η Κρήτη του ήταν απαραίτητη όσο βρίσκονταν στην Αμερική, άλλο τόσο, «όσο ο στραβός γυρεύει το φως του» νοσταλγεί το Λος Άντζελες, στα 18 χρόνια που βρίσκεται εδώ. «Είναι η ομορφότερη πόλη στον κόσμο», θα πει. Παρόλα αυτά, ο Πλακιάς μένει στην καρδιά του «αν και οι ντόπιοι δεν έχουν ακόμη αντιληφθεί την αξία του». Και πράγματι, αιτιολογεί, «είναι δύσκολο να βρεις τόπους που συνδυάζουν βουνό και θάλασσα, όπως είναι εδώ πέρα, και δεν είναι τυχαίο που οι ξένοι που έρχονται δεν ξαναφεύγουν αλλά μόνιμα έρχονται κάθε χρόνο και κάποιοι μένουν και τους χειμώνες …».
Ο μετανάστης Δρυμάκης γύρισε και το χωριό που γνώριζε όταν ξενιτεύτηκε, έπαψε να είναι το μικρό φτωχό ψαροχώρι που οι πρώτοι πεζοπόροι τουρίστες με τα σακίδια στην πλάτη το έψαχναν με τις πυξίδες ή ρωτώντας από χωριό σε χωριό. Η ζωή του εδώ, μετά από τρεις δεκαετίες, απόκτησε ποιότητα και κυλάει τους μήνες της τουριστικής άπνοιας δίχως ταραχή. Το μεγάλο κενό, ωστόσο, που δεν έχει καλυφθεί στον ίδιο ακόμα είναι η απουσία των παιδιών του, που «έρχονται σαν επισκέπτες», γιατί εργάζονται σε άλλες χώρες το Ντουμπάι και την Κύπρο. «Αν ήταν δυνατό να ήταν και τα δυο παιδιά μου εδώ, θα ήμουν ευτυχισμένος, δεν χρειάζομαι κάτι άλλο…»