Στην κατάμεστη από κόσμο, αίθουσα του Επιμελητηρίου Λασιθίου, έγινε την Τετάρτη το βράδυ, η παρουσίαση του βιβλίου του Διευθυντή Δασών Λασιθίου Μανόλη Συλλιγάρδου, «Η κραυγή του λύκου» – ιστορικού μυθιστορήματος, με το οποίο ο φέρελπις συγγραφέας έκανε το συγγραφικό ντεμπούτο του στο αναγνωστικό κοινό, κερδίζοντας πολύ θετικές εντυπώσεις και κριτικές.

Την εκδήλωση συντόνισε η Φυσικός και συγγραφέας, τ. προϊσταμένη των Γ. Αρχείων του Κράτους κ. Μαρία Σεργάκη. Για το βιβλίο μίλησαν, ο   φιλόλογος και ερευνητής κ. Γιάννης Χρονάκης και ο γλωσσολόγος, συγγραφέας και ποιητής κ. Νίκος Χρυσοχόος. Αποσπάσματα από το βιβλίο του, ανέγνωσαν, η δημοσιογράφος κ. Αννα Καραγιαννάκη και ο κ. Νίκος Τζώρτζης.

Στην εκδήλωση παρέστησαν, μεταξύ άλλων, οι Δήμαρχοι, Αγίου Νικολάου Αντ. Ζερβός και Οροπεδίου Λασιθίου Ιωαν. Στεφανάκης,. Οι αντιδήμαρχοι Ιεράπετρας κ.κ. Φραγκούλης και Λουτσέτης, εκπρόσωποι των Μητροπόλεων, Πέτρας και Χερρονήσου και Ιεραπύτνης και Σητείας κ.α.

Ανοίγοντας την εκδήλωση, η κ. Σεργάκη, είπε: «Έχουν περάσει ήδη 70 χρόνια από την επίσημη λήξη του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου. Αμέτρητα ιστορικά, λογοτεχνικά, οικονομικά, ψυχολογικά, κοινωνιολογικά, βιβλία έχουν γραφεί, ώστε να γίνουν  κατανοητές οι συνθήκες και τα αίτια της  ανόδου και την πτώσης του Τρίτου Ράιχ, καταγράφοντας την πολυπλοκότητα τη νοσηρότητα, τη διαστροφή, τη βαναυσότητα των γεγονότων, που  σαν αυτοενισχυόμενη ταλάντωση, σαν ένα θηριώδες τσουνάμι βίας και παραλογισμού απλώθηκε και επικράτησε, όλα αυτά τα χρόνια, σε σημαντικό μέρος της ανθρωπότητας.   

Σίγουρα οι πληγές που προκλήθηκαν, και που συνεχίζουν να βασανίζουν ακόμη πολλούς λαούς δεν έχουν κλείσει, και όπου έχουν κλείσει απομένουν βαθειά και ευδιάκριτα τα σημάδια τους,  που δεν μας επιτρέπουν να λησμονήσουμε αυτό το οδυνηρό κομμάτι της νεώτερης ιστορίας.

Υπάρχει ένα δίδαγμα πίσω από όλα αυτά; Κατανόησαν οι άνθρωποι το χάσμα που ανοίχτηκε τότε κάτω από τα πόδια τους, ώστε να δημιουργήσουν δίκτυ ασφαλείας για τις επερχόμενες γενιές;

Κάτι τέτοιο θα ήταν παρήγορο και ελπιδοφόρο, τολμώ όμως να σας πω,  πως προσωπικά δεν είμαι ιδιαίτερα αισιόδοξη. Και πως  δεν το πιστεύω, διότι σήμερα φαίνεται να διαμορφώνονται εκ νέου πολιτικές και οικονομικές συνθήκες, που συνειρμικά μας παραπέμπουν στην γενεσιουργό αιτία των κοινωνικών γεγονότων, προϊόν των οποίων υπήρξε ο Β’ Παγκόσμιος Πόλεμος. Ρατσισμός, ανεργία, οικονομική ύφεση, φονταμενταλισμός όλα τα απαραίτητα υλικά για το μαγείρεμα μιας νέας, πέρα από κάθε προηγούμενο, παγκόσμιας κρίσης.

Προσεγγίζοντας το βιβλίο «Η κραυγή του λύκου», κάτω από αυτή τη ματιά, νομίζω πως είναι εξαιρετικά επίκαιρο», ανέφερε η κ. Σεργάκη.

Στην παρουσίαση – ανάλυση του βιβλίου σε συνδυασμό με την προσωπικότητα του Μανόλη Συλλιγάρδου, ο κ. Χρυσοχόος εντόπισε έξι «προβληματικές περιοχές», όπως τις προσδιόρισε, που στην ουσία συνιστούν κολακευτικές επισημάνσεις του ομιλητή για το βιβλίο και τον συγγραφέα. Για λόγους οικονομίας του χώρου, παραθέτουμε δύο απ’ αυτές: «Είναι απορίας άξιον, το πώς ένας τόσο τρυφερός άνθρωπος καταπιάνεται με ένα τόσο σκληρό θέμα. Ας είναι. Ίσα – ίσα που αυτό μας προϊδεάζει για μια εκρηκτική συνέχεια, με απόλυτη συνέπεια, στα πλαίσια μιας άλλης θεματολογίας, από την ευρεία γκάμα που διαθέτει η φαρέτρα του. Σε αναμονή της επόμενης απόπειράς του στο άμεσο μέλλον, προς το παρόν ας αρκεστούμε στα ψιχία που μας προσφέρει «Η κραυγή των λύκων», περιορίζοντας τη δική μας οπτική γωνία σε ό,τι καθίσταται αντιληπτό σε όρους γλωσσικής οικονομίας, χρηστικότητας λόγου και απώτερου σκοπού», είπε ο αναγνωρισμένος λογοτέχνης.

 Ο κ. Χρυσοχόου υπέδειξε ως το μεγαλύτερο «πρόβλημα» – στην ουσία, προτέρημα του κειμένου – «την πλήρη ταύτιση εκφοράς προφορικού και γραπτού λόγου, καθώς σπανιότατα συναντούμε ανθρώπους που γράφουν όπως ακριβώς μιλούν. Το ίδιο δυνατά και ξεκάθαρα, κάτι που μας αναγκάζει εκ των πραγμάτων να προσπαθήσουμε να τους γνωρίσουμε καλύτερα…».

Αναφερόμενος στην «ακεραιότητα» του Μανόλη Συλλιγάρδου, τόνισε: «Παιδί στη δικτατορία, έφηβος στα πρώτα χρόνια της μεταπολίτευσης, νέος στην περίοδο της «Αλλαγής» και ώριμος άντρας στην εποχή της συμπληγαδοποίησης ΔΝΤ και αδύνατου, φαίνεται πως καταφέρνει ν’ αντιπαρέλθει τα πάντα γα να υπερκεράσει όλους τους σκοπέλους της ζωής, χάρη στην εντατική, εξονυχιστική ενασχόλησή του με την καλή λογοτεχνία, στην επιλεκτική, υγιή συναναστροφή με τους συνανθρώπους του και στην καλοπροαίρετη παιδική αφέλεια που τον διακρίνουν. Απελπιστικά έντιμος, εθελουσίως μόνος, επιλέγει να σμιλεύσει το πρώτο μυθιστόρημα έχοντας πάντοτε κατά νου ότι δεν πρέπει επ’ ουδενί να ξεχάσει να στηλιτεύσει τα παρατράγουδα που ανακύπτουν απ’ την εκδήλωση του ρατσισμού».

Ο κ. Χρονάκης ανέλυσε το βιβλίο του Μανόλη Συλλιγάρδου. Eπισημαίνει, συνοπτικά ότι πρόκειται για ένα ιστορικό μυθιστόρημα, με αρχή-μέση και τέλος, το οποίο εκτυλίσσεται σε δραματικό σκηνικό. Και εξηγεί: «Πρόκειται για δράμα. Οι ήρωες αγωνίζονται ενάντια στη μοίρα τους μέχρι την τελική τους συντριβή. Ο πρωταγωνιστής Χανς, αξιωματικός των ναζί,  εκπαιδεύεται να γίνει απηνής διώκτης των Εβραίων.  Ο ίδιος αγνοεί ότι η μητέρα του είναι Εβραία. Εβραία είναι επίσης η Δάφνη, η γυναίκα την οποία ερωτεύεται με σφοδρό πάθος. Κατ’ ακολουθία ο καρπός του εξωσυζυγικού αυτού δεσμού, ο Τζεκ, είναι κατά το ήμισυ Εβραίος.  Ο Χανς το αγνοεί. Αυτό συνιστά τραγική ειρωνεία».

«Επανερχόμενος στον τίτλο του έργου « Η κραυγή του λύκου», θα ριψοκινδυνεύσω διατυπώνοντας την ακόλουθη άποψη. Όμως πριν απ’  αυτό πρέπει να  σας μεταφέρω την εικόνα που μας χρειάζεται: (σελ. 84)« Ο Χανς της κρατούσε το  χέρι ανήσυχος και προσπαθούσε να μαντέψει τι κρυβόταν πίσω από την παράξενη συμπεριφορά της. Κανείς από τους δυο τους δεν είχε αντιληφθεί το σταχτί λύκο στην κορυφή του λόφου με τα έλατα, που τους παραμόνευε ακίνητος.

Η κραυγή του διέκοψε τις σκέψεις τους. Ένα άσχημο προαίσθημα φώλιασε απότομα στην καρδιά της Ραχήλ καθώς το βλέμμα της συναντήθηκε με αυτό του λύκου. Γύρισε και κοίταξε τον Χανς».

Λοιπόν, από τούδε και εις το εξής, στο μυθιστόρημα λύκος είναι ο Χανς, ο οποίος εμφορείται εντελώς από το ναζιστικό πνεύμα, με την εγκληματική δράση που αυτό συνεπάγεται.  Στην σελ. 227, προς το τέλος , ο Χανς αποκτά αυτοσυνειδησία η οποία εκδηλώνεται με τον τρόπο του τυφώνα: Εκτελεί τον Γερμανό πατέρα του.

Πρόκειται για συγ-κλονιστική σκηνή. Όχι τόσο επειδή ο γιος σκοτώνει τον πατέρα.  Τα δελτία των ειδήσεων, η ιστορία των βασιλικών και αυτοκρατορικών οίκων, οι μύθοι και η μυθολογία αναφέρουν πολλές περιπτώσεις πατροκτονίας ή ευνουχισμού του πατέρα και κατ’ ακολουθία της  πατρικής εξουσίας.

Εδώ συντελείται ένας επιπλέον θάνατος που ακολουθείται από  μια «ανάσταση». Στο πρόσωπό του πατέρα εκτελείται  η ναζιστική ιδεολογία, και ακολουθεί η «ανάσταση» του Χανς της παιδικής ηλικίας, με το ανθρώπινο πρόσωπο και τη φιλάνθρωπη  συμπεριφορά. Διπλός θάνατος, λοιπόν.  Ένα λογοτεχνικό «θανάτω – θάνατον πατήσας».

Έτσι εκδικείται  για την απώλεια τόσων και τόσων  Εβραίων -ομοφύλων του, ανοσιούργημα στο οποίο συνέβαλε,  επειδή αγνοούσε  αυτή του την καταγωγική σχέση. Και συνεχίζει ο συγγραφέας: «Γονάτισε  αποκαμωμένος, ύψωσε τα χέρια του και έβγαλε μια σπαρακτική κραυγή… Πιο πέρα στην κορφή του λόφου ένας λύκος τον συνόδεψε με τη δική του κραυγή για τα λυκόπουλα, που του σκότωσαν οι πρωινοί κυνηγοί».

Η ωρυγή του λύκου-ανθρώπου της σελ. 84 μεταστρέφεται εκρηκτικά σε κραυγή ανθρώπου – αμνού τη σελ. 227. Και προβάλλοντας την ανθρώπινη δράση στη φυσική τάξη, ο συγγραφέας επιχειρεί να  εξασφαλίσει στο λόγο του αντικειμενικότητα και στη σκέψη του καθολικότητα.

Συνεκτική δομή – ορατή ή υπονοούμενη (λύκος θύτης στην αρχή vs λύκος θύμα στο τέλος,   Απόλλων της αρχής// Δάφνη του τέλους ), πολύ καλή αρχιτεκτονική, απλός – σαφής λόγος, ομιλούσες εικόνες, επιστράτευση λογοτεχνικών στερεοτύπων για περαιτέρω διεύρυνση θέσεων ή απόψεων, συνθέτουν μια ενδιαφέρουσα αναγνωστική πρόταση. Παρέχεται, λοιπόν, έρεισμα στον νεοεμφανιζόμενο συγγραφέα να συνεχίσει για το επόμενο έργο του», κατέληξε ο κ. Χρονάκης.

Πηγή: ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΑΝΑΤΟΛΗ – ΝΙΚΟΣ ΤΡΑΝΤΑΣ

Ακολουθήστε το flashnews.gr στο Google News και την σελίδα μας στο Facebook