Από την εποχή των Ρωμαίων γνωρίζουμε πως όταν η εξουσία προσφέρει στο λαό άρτο και θέαμα τον κρατάει χαρούμενο και ευχαριστημένο, με λίγα λόγια έχει το κεφάλι της ήσυχο. Στη σημερινή μνημονιακή εποχή, οι κυβερνώντες στερούμενοι δυνατοτήτων παροχής άρτου, δίνουν τα ρέστα τους στην παροχή θεάματος. Πράγματι το θέαμα στη χώρα ετούτη δεν έχει λείψει, από την περήφανη διαπραγμάτευση, μέχρι τα δάκρυα για τις επιβαλλόμενες αποκρατικοποιήσεις και από τις «γυμναστικές επιδείξεις» στην παιδεία έως το πρόσφατο «χτύπημα στη διαπλοκή» που επιδιώκεται να συντελεστεί με τις αλλαγές στον αριθμό και την ιδιοκτησία των τηλεοπτικών σταθμών πανελλήνιας εμβέλειας.
Τα σχόλια ποικίλα για την πρωτόγνωρη απόφαση κλεισίματος επιχειρήσεων σε λειτουργία κυρίως όμως για τη βίαιη εκδίωξη χιλιάδων εργαζομένων στον τρομακτικό χώρο της ανεργίας. Θα μου πείτε τι είναι μερικοί εργαζόμενοι μπροστά την εξυγίανση ενός πανθομολογούμενα προβληματικού χώρου; Ας δεχτούμε για την οικονομία της στήλης (γιατί σε μερικές γραμμές δεν χωρούν οι εικόνες που θα δούμε σε ενενήντα μέρες που τα κομμένα κανάλια θα σταματήσουν να εκπέμπουν) ότι το ξεκαθάρισμα του τηλεοπτικού τοπίου και η νόμιμη αδειοδότηση των τηλεοπτικών σταθμών είναι από κοινωνικής άποψης και νομιμότητας απείρως σημαντικότερο από την όποια αύξηση της ανεργίας (έχω βέβαια την άποψη πως οι λατρεμένοι μας κυβερνώντες θα νομοθετήσουν υπέρογκες αποζημιώσεις ειδικά για του απολυμένους των καναλιών και έπειτα θα εγκαλούν τους «αιμοδιψείς» πρώην καναλάρχες πως αρνούνται να πληρώσουν τους εργαζόμενους που… απέλυσαν!). Υποκριτικό οπωσδήποτε και το επιχείρημα του αριθμού των αδειών. Ορίζεται λέει από την διαφημιστική δαπάνη που απορροφούν σήμερα τα κανάλια διά του ποσού που απαιτείται για την απρόσκοπτη λειτουργία τους. Μάλιστα. Η φήμη ότι το επόμενο βήμα είναι ο ορισμός για πόσα καφενεία, πόσοι δικηγόροι και πόσα παπουτσάδικα θα δραστηριοποιούνται σε κάθε περιοχή, διαψεύδετε μετά βδελυγμίας. Το υποκριτικό της υπόθεσης αποκαλύπτεται εύκολα από τα κριτήρια της αδειοδότησης. Σωστότερα βέβαια είναι να αναφέρουμε το κριτήριο, αφού μοναδική προϋπόθεση για να αποκτήσει κάποιος το 25% του δικαιώματος ενημέρωσης του ελληνικού λαού είναι το πόσα λεφτά θα δώσει. Όπως είναι φυσικό η μανιώδης εκτίναξη του δικαιώματος αυτού από τα 15 εκατομμύρια η μία όπως υπολογίζονταν (οι δημοπρασίες άρχιζαν από τα 3 εκ.) στη… στρατόσφαιρα των 75,9 της τρίτης δημοπρασίας, γίνονταν με αποκλειστικό κίνητρο την… αμερόληπτη ενημέρωση των πολιτών.
Το λογικό θα ήταν να ορίσουν ένα ποσό για τις τηλεοπτικές άδειες και να αλλάξουν τη νομοθεσία για τα μέσα ενημέρωσης ώστε οι ιδιοκτήτες τους να υποχρεώνονται σε αυξήσεις μετοχικού κεφαλαίου για κάθε ζημιογόνο χρήση. Με τον τρόπο αυτό θα έμπαινε φρένο στη σημερινή ασυδοσία δίνοντας ταυτόχρονα το δικαίωμα στις εταιρίες να συνεχίσουν να υπάρχουν και στους εργαζόμενους να κρατήσουν τις δουλειές τους. Όπως έγινε τώρα θυμίζει αυτό που λένε στις μοναρχίες. Ο Βασιλιάς πέθανε, ζήτω ο Βασιλιάς.
Κώστας Ν. Πολυχρονάκης – Director of Operations