«Το θέμα στην περίπτωση μας είναι πως οι τραγικοί χειρισμοί της ελληνικής κυβέρνησης έδωσαν το δικαίωμα ακόμα και στους Σκοπιανούς να κλείσουν τα σύνορα τους. Όσοι λοιπόν περάσουν στην Ελλάδα, στην πλειοψηφία τους θα μείνουν στην Ελλάδα. Αυτό το τελευταίο ας το έχουν υπόψη τους όσοι ακόπως και αχρεωστήτως εγκαλούν τους υπόλοιπους για έλλειψη ευγένιας ψυχής, αναισθησίας στο δράμα και κυνισμό». Αυτά έγραφα πριν λίγες ημέρες (Κ.Ε. 1/9/2016) αφιερώνοντας την πρώτη στήλη της νέας περιόδου στο πιο ευαίσθητο, καυτό και δυνητικά επικίνδυνο θέμα: την μεταφορά προσφύγων στο νησί. Παρακολουθώντας την επικαιρότητα διαπιστώνω μία κλίση στο ουμανιστικό μέρος της τραγωδίας των ανθρώπων αυτών και τολμώ να πω μια άτοπη σύγκριση με τους συμπατριώτες μας που εγκατέλειψαν τις αρχέγονες εστίες τους εξαιτίας των βαρβαροτήτων του Τουρκικού εθνικισμού που ακολούθησε τη διάλυση της Οθωμανικής αυτοκρατορίας.
Η έλευση των κατατρεγμένων από τον εθνικισμό του Κεμάλ συμπατριωτών μας, ειδικά των Μικρασιατών, κατά κοινή ομολογία εμπλούτισε τον κοινωνικό και επιχειρηματικό μας ιστό, κάτι φυσικά που δεν αποκλείεται να συμβεί και με όσους έρθουν τώρα.
Πρώτα απ΄ όλα να ξεκαθαρίσουμε πως όχι η Κρήτη, αλλά η Ελλάδα ολόκληρη δεν αντέχει να δει τον τουρισμό του νησιού να παθαίνει τα ίδια με τα νησιά του ανατολικού Αιγαίου. Οι επιπτώσεις θα είναι απλά συντριπτικές, καθώς αρχικά η υστέρηση στα έσοδα του προϋπολογισμού θα είναι τεράστια, η μείωση μισθών και συντάξεων θα ακολουθήσει και η αναπόφευκτη αύξηση της φορολογίας απλά θα διαλύσει το κράτος. Λογικά λοιπόν (αν μπορούμε να μιλάμε λογικά) οι αρχικές δύο χιλιάδες προσφύγων δεν θα αυξηθούν κατά πολύ. Οι άρχοντες του νησιού, παρά τις κάποιες παραφωνίες βρήκαν μια λύση που τουλάχιστον θεωρητικά, ελάχιστα αρνητικά έχει.
Πρώτα απ όλα αποφεύγεται η δημιουργία των άσχημων εικόνων ανθρώπων ατάκτως στοιβαγμένων σε σκηνές και παράγκες, πραγματικά κινητές υγειονομικές βόμβες. Έπειτα γλυτώνουμε τόσο από τα γκέτο που η στοίβαξη ανθρώπων διαφορετικών εθνοτήτων προκαλεί, όσο και οι ταραχές μεταξύ τους. Τέλος, η ένταξη τους σε εν υπνώσει παραγωγικές δομές (όπως αυτή που προτείνετε για τις ανεκμετάλλευτες περιουσίες), όσο και τα κονδύλια υποστήριξης τους από την Ε.Ε. θα αποβεί ωφέλιμη, τόσο για αυτούς, όσο και για τους ιδιοκτήτες.
Όλα καλά λοιπόν… θα λέγαμε αν δεν μεσολαβούσε το αναξιόπιστο ελληνικό κράτος, που με την ανοργανωσιά του κάνει τα πράγματα όπου αναμειχθεί, μπάχαλο. Το έως τώρα (με… εξαιρετικά αποτελέσματα) ακολουθούμενο μοντέλο για παράδειγμα, αφορά την εμπλοκή των περιβόητων Μη Κυβερνητικών Οργανώσεων, οι οποίες (με τους περίφημους αλληλέγγυους, λες και οι υπόλοιποι δεν είμαστε), καλούνται να διαχειριστούν ανθρώπους, προβλήματα και καταστάσεις, μα πάνω απ όλα τα κονδύλια που η Ε.Ε. θέλει να αποφύγει να δώσει στο αναξιόπιστο όπως είπαμε ελληνικό κράτος. Για το θέμα αυτό, ίσως ήρθε η ώρα για απευθείας συνεννόηση με τις ευρωπαϊκές αρχές