Συχνά πυκνά χαρακτηρίζω τους πολιτικούς μας πολιτικάντηδες, κάτι που κάνει αρκετούς φίλους να με ρωτάνε αν τους βάζω όλους στο ίδιο τσουβάλι. Η απάντηση απλή, καθώς από τη μια φυσικά και δεν είναι όλοι του ιδίου φυράματος, από την άλλη αν κάποιος τολμήσει να εκφέρει λόγο διαφορετικό, που να πλησιάζει περισσότερο σε αυτόν της αληθείας, συνήθως καταλήγει πρώην. Πρώην υπουργός, πρώην βουλευτής, ακόμα και πρώην δήμαρχος. Βλέπετε έχουμε εκπαιδευτεί να «απαιτούμε» μικρές ή μεγάλες εξυπηρετήσεις ως αντάλλαγμα της υποστήριξης μας την οποία χωρίς αυτές απειλούμε να αποσύρουμε. Το θέμα λοιπόν δεν είναι ποιοτικό, αλλά ποσοτικό.
Συχνές επίσης είναι οι αναφορές των μικρότερων κομμάτων (και του πρώην μικρού κυβερνώντος), πως οι ευθύνες τους για το κατάντημα της χώρας είναι μηδενικές, καθώς τα ίδια ποτέ δεν ανέλαβαν ευθύνες διακυβέρνησης της χώρας. Πως μπορεί κάποιος να διαφωνήσει, πλην όμως με τις συχνά ακραίες διεκδικήσεις τους «οδηγούσαν» τις πολιτικές εξελίξεις εκεί που ήθελαν. Άλλωστε και τα τότε κυβερνώντα κόμματα την ίδια κρατικίστικη κατεύθυνση ακολουθούσαν, απλά οι ευθύνες τις διακυβέρνησης τα έκανε να είναι πιο ορθολογιστικά. Όπως ακριβώς με κόπους, βάσανα και ασυνεννοησίες προσπαθεί να κάνει τώρα ο κυβερνητικός ΣΥΡΙΖΑ (ο κομματικός βγάζει… αντικυβερνητικές ανακοινώσεις).
Αν τα πράγματα δεν ήταν έτσι όπως τα περιγράφω, αν δεν είχαν όλα μα όλα τα κόμματα την ίδια περί διακυβέρνησης άποψη, τότε με την άνοδο ενός νέου, εκτός δικομματισμού, κόμματος στην εξουσία θα είχαμε και αλλαγή πλεύσης. Αντίθετα, αυτό που είδαμε στους είκοσι σχεδόν μήνες που είναι ο ΣΥΡΙΖΑ στην εξουσία, είναι η επιτάχυνση, το σπάσιμο των φρένων των όσων έως τώρα γίνονταν. Ακόμα χειρότερα, η εξόφθαλμα και χοντροειδέστατη προσπάθεια εξωραϊσμού της κατάστασης, η σκέτη κοροϊδία από υπουργούς όπως ο κ. Κατρούγκαλος που επιμένει να μιλά για προστασία των συντάξεων και όχι του εισοδήματος των συνταξιούχων λες και τα επικουρικά πήγαιναν σε άλλη τσέπη.
Σήμερα, επτά χρόνια μέσα στο οικονομικό ηφαίστειο που καίει, καριέρες, περιουσίες ακόμα και ζωές, ακόμα δεν έχουμε ακούσει δυστυχώς την αλήθεια. Υπό μία έννοια πώς να μας την πουν, αφού την ίδια ώρα θα υπέγραφαν τον πολιτικό τους αφανισμό, την διαπόμπευση τους, θα βρίσκονταν αντιμέτωποι με ποινικές ευθύνες. Ποιος θα βρεθεί να μας πει, για παράδειγμα, πως αν και άριστα γνώριζαν πως το ασφαλιστικό δεν έβγαινε, για λόγους οικονομικούς και κυρίως δημογραφικούς, συνέχιζαν και συνεχίζουν ακόμα και σήμερα να ενθαρρύνουν την ίδια τάση;
Πως για υστερόβουλους λόγους έστησαν συνταξιοδοτικό σύστημα αναδιανεμητικό, όπου οι τωρινοί εργαζόμενοι πλήρωναν τους σημερινούς συνταξιούχους, με την αφελή τελικά προσδοκία πως οι αυριανοί εργαζόμενοι θα πλήρωναν τις δικές τους συντάξεις; Πως αυτό που λέμε «έχω πληρώσει και περιμένω» δεν υφίσταται;
Ας μην περιμένουμε άδικα, την αλήθεια αυτή δεν θα την ακούσουμε από πολιτικό. Ας την σκεφτούμε τουλάχιστον μόνοι μας