Ακίνητη… Αμίλιτη… Με μία απορία ζωγραφισμένη στο πρόσωπο μου… Μόνο απορία όμως.. Διότι μία μάνα ξέρει.. Ξέρει πιο καλά απο τον καθένα.. Από τον κάθε γιατρό… Απο τον κάθε φίλο.. Ξέρει καταβάθος αν το μωρό της θα ζήσει… Και ας αισθάνεται το κάθε βλέμμα, σαν βλέμμα λύπησης… Ξέρει.. Το νιώθει μέσα της, σαν κινειται, σαν κλωτσαει.. Όταν τρώει ένα γλυκό και αισθάνεται ένα χαμόγελο να ζωγραφίζει τα χείλη του.. Σε επηρεαζει..
Δύο μηνών έγκυος και η ανακοίνωση του ιατρού, αλλάζει κάθε προσδοκία, αλλάζει δεδομένα, και σου δημιουργεί απερίγραπτη χαρά..
– Ώπα, σαν να ακούω δύο καρδούλες, για να δούμε.. Και νάτο και το δεύτερο… που μας κρυβόταν.. Έχεις δίδυμα.. Της ακούς τις καρδούλες;
Χαρές και χαμόγελα απο τον ιατρό μου..
– Τέλεια ,ουαου, λέω και εγώ.. Χωρίς να έχω συνειδητοποιήσει την κατάσταση.. Ένα αγόρι και ένα κορίτσι.. Φανταστικά..
– Δεν με κατάλαβες, μου απευθύνεται με χαμόγελο.. Έχεις απο έκεινα… Τα πολύ σπάνια.. Ένας σάκος, δύο πανομοιότυπα δίδυμα. Δεν θα μπορείς να τα ξεχωρίσεις.. Ιδιο φύλο, ίδια χαρακτηριστικα.Όλα ιδια..
-Ωωω! Αναφώνησα.. Και η χαρά άρχιζε να γεμίζει κάθε μέρος του σωματός μου. Τότε ήρθε και εκείνη η σκέψη.. Κοίτα να δείς… Καμιά φορά τα συναντούσα στο δρόμο και μπορεί να τα χάζευα για ωρες.. Περίεργο.. Δύο ανθρωποι να έχουν την ίδια φάτσα.. Είχαμε βέβαια κληρονομικότητα.. Αλλά και πάλι δεν το περίμενα..
– Λοιπόν, ας πούμε κάποια πραγματάκια..΄Εχεις δίδυμη κύηση, αυτό σημαίνει, δύσκολη! Ένας σάκος, δύο μωράκια.. Θέλω προσοχή..Πολύ προσοχή, εντάξει;
– Έντάξει, γιατρέ μου.. Πές πως έγινε.. Προσοχή.. Προσοχή, λοιπόν..
Όνειρο ζω, μη με ξυπνάτε.. Για ώρες σκεφτόμουν.. Και τσιμπούσα τα μαγουλά μου..
Τα προβλήματα, άρχισαν να φαίνονται από τους πρώτους κιόλας μήνες.. Μπαινόβγαινα στο νοσοκομείο.. Συσπάσεις.. Πρέπει να προσέχουμε, μου έλεγαν.. Και γω αναρωτιόμουν πόσο πιά να προσέχω;.. Αρχίζε και το παράπονο κάποιες φορές.. και τα δάκρυα κυλούσαν βροχή.. Γιατί να μην είμαι από αυτές τις εγκυμονούσες… Που έχουν μια υπέροχη εγκυμοσύνη… Που όλα οδευούν μια χαρά.. Μα γρήγορα άλλαζα διάθεση και έλεγα στον εαυτό μου.. ΕΕΕ!!! Σταμάτα.. Σε αισθάνονται.. Δεν το καταλαβαίνεις; Και έπερνα τα πάνω μου..
Ήρθε η ώρα της Β-επιπέδου.. Το μόνο που με ένοιαζε;.. Αν σας πω θα γελάσετε.. Ήταν η τρισδιάστατη εικόνα.. Μια εικόνα που τελικά δεν πήρα ποτέ στα χέρια μου..
– Πέρασε στο γραφείο μου, σοβαρός ο γιατρός που καθώς έκανε τη Β-επιπέδου, τον είχα πραγματικά τρελλάνει.. – Γιατρέ, μια φωτογραφία, μην ξεχάσετε.. Που τελικά δεν έβγαλε ποτέ…
Ξέρεις, υπάρχει ένα προβληματάκι..Με το Β μωρό..( Ποιο προβλήματακι ρε!σκεφτόμουν.. Και ποιο Β; Εεεε!!! Έχει όνομα, ξύπνα.. Σκεφτόμουν… με ένα χαμόγελο ηθοποιού στα χείλη μου, άκου Β! Δημήτρη εννοεί.. και ο Α μου, όνομα έχει.. Λευτέρης..) Και η σκέψη συνέχιζε..
( Βλάκα..Δεν μου έβγαλες τη φωτογραφία…) Τώρα που το σκέφτομαι, απορώ με έμενα.. Συνέχισε ο γιατρός, που ευτυχώς οι σκέψεις δεν ακούγονταν.. Το Β μώρο.. Έχει αδεματώδης κυστικη δυσπλασία πνεύμονα…
– Ώπα, κάτσε γιατρέ.. Τι λες..( Πας καλά, σκέφτηκα ).. Δεν ακούγεται όμορφο.. Τι είναι αυτό;
Συνέχισε, εκείνος ακάθεκτος.. Δεν είχε ακούσει λέξη που είχα πεί.. Αν γεννήθει κάτω απο δύο κιλά, που δυστυχώς είναι πολύ πιθανό, λόγω δίδυμης μονοζυγωτικής κύησης,αυτά τα μωράκια συνήθως γεννιούνται πρόωρα, όπως σου προανέφερα λοιπόν, κάτω απο δύο κιλά το μωρό δεν θα έχει δύναμη να δώσει αναπνοή δηλάδη διάταση στον πνεύμονα.Είσαι από τις τυχερές όμως.. Έχεις δύο! Και το άλλο, είναι μια χαρά..
Μα τι λές βρέ!!! Μου προεξοφλείς το ένα μωρό; Ακου θράσος..Έγω θέλω και τα δύο..Ακου εκεί.. Σκέφτηκα πάλι χωρίς να ξεστομίσω λέξη..Αϊντέ! Και συνέχιζε εκείνος.. Άρχιζοντας τις συμβουλές, κοίτα μην πάρεις πολλά κιλά.. Δεν θα μπορείς να τα χάσεις… Και άλλα πράγματα στα όποια εγώ δεν άκουσα λέξη… Τα αυτιά μου είχα κλείσει και τα μάτια μου, αν και κοιτούσαν εκείνον, στην ουσία έβλεπάν στο υπερπέραν..
Στο μυαλό μου, το μόνο που στριφογυρνούσε ήταν να γεννήσω τα μωρά μου, πάνω απο δύο κιλά.. Πλακώθηκα στο φαγητό, δεν με ένοιαζε το σώμα μου, με ένοιαζε να μπορούν εκείνα να επιβιώσουν έξω από το σώμα μου.. Σκέφτόμουν, πλακώσου στο φαγητό αλλα κόψε το αλάτι, δεν προσφέρει τίποτε. Ετσι και έκανα..Ξεκίνησα 58 κιλά και έφτασα 104.. Τα οποία τα έχασα να σας επισημάνω.. Έτρωγα και ξανάτρωγα.. Θεέ μου.. τόσο φαγητό στη ζωή μου δεν είχα ξαναφάει.. Τα κιλά δεν είχαν σημασία για εμένα, τα μωρά μου είχαν τον πρωταγωνιστικό ρόλο..
Συσπάσεις και ξανά συσπάσεις.. Ένα μήνα καθηλωμένη στο κρεββάτι του Γενικού Νοσοκομείου Χανιών.. ώσπου μία μέρα ήρθαν και μου ανακοίνωσαν ότι θα έφευγα στο Παγνη Ηρακλείου με ασθενοφόρο.. Και μάλιστα και γιατρό, γιατί ενδεχομένος να γεννούσα κατά τη διαδρομή.. Μόλις μου το ανακοίνωσαν, κάτι μέσα μου φώναζε! Φύγε.. Άκου με.. Φύγε.. Καλύτερα τα μωρά σου να ταξιδέψουν μέσα στη κοιλιά σου , που τα προστατεύεις, παρά να αναγκαστούν να μπούν σε μια θερμοκιτίδα και να κάνουν μόνα τους όλα αυτά τα χιλιόμετρα.. Εσύ τα κρατάς ζωντανά, μόνα τους δεν θα αντέξουν.. Φύγε..
Εφτασά, με έβαλαν σε ένα δωμάτιο.. Όλες διδυδομάνες, όλες με τεράστιες κοιλιές, έτοιμες να εκραγούν.. 8 κρεββάτια, 8 εξωπραγματικές κοιλιές, 8 διαφορετικές εικόνες αγιών, ακριβώς πάνω απο το κάθε κρεββάτι.. Όσο και αν δεν το πιστεύετε, απο πάνω μου είχα τον Αγιο-Ελευθέριο..
Ερχόντουσαν οι γιατροί, με ένα βλέμα λύπησης.. Ήξεραν.. Μιλούσαν και ξαναμιλούσαν και έγω αδιάφορη.. Έπιανα το μπλόκ μου και ζωγράφιζα και ξαναζωγράφιζα.. Και όλες μου οι ζωγραφιές είχαν χρώματα.. Έυθυμα και χαρούμενα.. Ότι και να έλεγαν εγώ ήξερα.. Και αυτό μου έφτανε.. Τα μωρά μου θα ήταν μια χαρά..
Τα μωρά σου είναι κάτω απο δύο κιλά, περίπου 1700 και 1640, είπε ο γιατρός στον υπέρυχο.. Το έλεγε ξανά και ξανά.. Ίσως, για να το χωνέψω.. Κάποια στιγμή δεν άντεξα… Έχω πάρει τόσα κιλά.. Οι εξετάσεις μου είναι περίφημες και τα δικά μου μωρά θα γεννηθούν πάνω απο δύο κιλά.. Και μάντεψε!!! Θα ζήσουν και τα δύο! Μη με λυπάσαι..Θές ήταν η στεναχώρια μου, θές ήταν οι όρμόνες.. Σε άνθρωπο δεν είχα μιλήσει έτσι.. Και εκείνος απλά δέχτηκε την οργή μου και έγνεψε καταφατικά το κεφάλι..
33 Εβδομαδών.. Δυστυχώς πρέπει να σας τα πάρουμε τα μωρά, με καισαρική.. Εντάξει έτοιμη είμαι.. Πάμε..
Μπήκα στο χειρουργείο.. Δεν θα ξεχάσω τον αναισθησιολόγο.. Τα μάτια του, τα χέρια του, την ηρεμία που πρόδιδε όλο του το είναι.. Βγήκε το πρώτο μώρο.. Το λεγόμενο Α για τους γιατρούς, ο Λευτέρης μου για μένα.. Περνούσαν τα λεπτά.. Κάποια στιγμή φώναξα, πού είναι ο Δημήτρης μου…; Και καθώς το βλέμα μου περιστρεφόταν γύρω στην αίθουσα του χειρουργείου.., βλέπω πάνω από δέκα γιατρούς με ένα άσπρο μηχάνημα, να προσπαθούν να δώσουν αναπνοή στον Δημήτρη μου.. Χριστέ μου! Φώναξα.. Και αμέσως ο αναισθησιολόγος φώναξε, Φύγετε και γύρισε με τα δάκτυλα του το πρόσωπο μου απαλά απο την άλλη πλευρά, όπου η μαία είχε φέρει ήδη τον Λευτέρη μου για να τον δώ.. Και ενώ οι χτύποι της καρδιάς μου, είχαν πάρει ανηφόρα και τα μηχανήματα ηχούσαν κάθε τρελό ήχο που μπορείς να φανταστείς, ξαφνικά όλα ηρέμησαν.. Δεν είχα ξαναδεί πιο όμορφο μωρό.. Και ήταν το δικό μου μωρο.. Και έπειτα κοιμήθηκα..
Ξυπνησά, θέλω να τα δώ τώρα.. Τωρα όμως με ακούς, είπα στον άνδρα μου που δεν έλειψε στιγμή απο δίπλα μου όλο αυτό το διάστημα.. Που μου κρατούσε το χέρι για παρηγοριά.. Που καθόταν σε μια καρέκλα απο το πρωϊ εώς το άλλο πρωϊ.. Και απλά κυλούσαν οι μερες.. Οι μήνες.. Ενας γιατρός εμφανίστηκε..
– Ξέρετε, πρέπει να έρθετε αμέσως μαζί μας..
Μπήκα σε μια μεγάλη αίθουσα και κάθε λογής γιατρός ήταν εκεί… Ενας πήρε το λόγο… Ο παιδοχειρούργος, Σακελλαρης στο όνομα.. Λοιπόν είναι μια πολύ δύσκολή περίπτωση… Το μωρό σας έχει ολική συγγενης διαφραγματοκήλη… Τι σημαίνει, θα αναρωτιέστε.. Με απλά λόγια, όλα τα όργανα έχουν κάτσει πάνω στον πνεύμονα.. Γιαυτό δεν μπορούσε να πάρει άναπνοή και γι’αυτό έχει διασωληνωθεί και είναι στην εντατική. Πρέπει να βγάλουμε όλα αυτά τα μικροσκοπικά όργανα, να βάλουμε ένα πλέγμα, και έτσι να φτιάξουμε στην ουσία ενα διαφραγμα, και να ξανατοποθετήσουμε τα οργανακια στη θέση τους.. Δυστυχώς δεν προλαβαίνετε να πάτε αλλού.. Έγω είμαι ο εφημερεύον, εγώ θα το χειρουργήσω.. Στατιστικά και βιβλιογραφικά έχει 50% θνησιμότητα μια τέτοια εγχείρηση. Το λόγο πήρε αμέσως η αναισθησιολόγος.. Ξέρετε όμως πέρα απο αυτά, ύπαρχουν και άλλα.. Πρέπει να γίνει ολίκη νάρκωση.. Με ό,τι αυτό επιφυλάσσει.. Μπορεί να μην αντέξει.. Μπορεί να μην ξυπνήσει..Υπάρχουν πολλοί παράμετροι.. Εδώ είναι τα χαρτιά.. Εάν θέλετε να προχωρήσουμε, υπογράψτε τα.. Δεν θα αντέξει λέπτο ακόμα καθυστέρησης..
Το μόνο που είπα; Έχετε την ευλογία μου, κάντε ό,τι μπορείτε, ακόμα και αν δεν μπορέσετε να σκέφτεστε, οτι σκέφτομαι, ότι προσπαθήσατε, οτι σώμα και ψυχή, ήσασταν εκεί. Τους σταύρωσα και συνέχισα.. Δεν θα πώ ποτέ κάτι κακό. Αυτό να θυμάστε και να πέρνετε δύναμη.. Οι γιατροί κοιτάχτηκαν με μια απορία.. Δεν περίμεναν τέτοια αντίδραση..
Έπειτα ήρθε η προϊσταμένη.. Ελάτε πρέπει να κάνουμε αεροβάφτισμα..Και φτάσαμε στην θερμοκιτίδα.. Λοιπόν πως θα τον πούμε τον μιρούλη; Δημήτρη είπα χαμηλόφωνα καθώς τον κοιτούσα.. Τοσο μικροσκοπικός.. Πάλευε το στήθος να αναπνεύσει.. Κάτω… και άργά πάνω το στέρνο.. Μέ ένα σωρό καλώδια.. Ένα σωρό, το μωρό μου..
Εγινε και αυτό.. Βγήκαμε και με είχαν μεταφέρει σε καινούργιο δωμάτιο.. Κοίταξα να δώ ποια εικόνα μου είχε τύχη.. Και μαντέψτε.. Ήταν η εικόνα του Αγιου Δημητρίου.. Είπα, αυτός και αν είναι οιωνός.. Και ξάφνου εμφανίστηκε ο γιατρος των υπερύχων.. Ειχατέ δίκιο.. Ο Α γεννήθηκε 2340 και ο Β 2200 εύχομαι όλα να τελειώσουν σύντομα.. Και έφυγε.. Δεν έδωσα σημασία.. Σημασία είχε το παιδί μου να βγεί ζωντανό.. Μέσα μου ήξερα ότι όλα θα πηγαιναν περίφημα, δάκρυα κύλησαν για άλλο λόγο.. Για την ταλαιπωρία που θα είχε..Για τίποτε άλλο..
Το τηλεφωνο του δωματίου χτυπησε.. Μπορείτε να τον δέιτε, τελειώσαμε είχαμε επιτυχία. Μπήκα στην αίθουσα εντατικής, προχώρησα στην θερμοκιτίδα του… Και εκεί ξέσπασα.. Έκλαψα γοερά.. Η φωνή μου, ίσα που έβγαινε και το μόνο που ξεστόμισα ήταν ένα, Δημητράκο μου.. Και τότε προσπάθησε να ανοίξει τα βλέφαρα.. Το καταλαβαίνετε; Απίστευτο!Είχε πάρει μορφίνη για να μην πονά.. Και όμως, προσπάθησε να ανοίξει το βλέφαρο.. Με άκουσε..Τότε κατάλαβα ότι ήταν Μαχητής.
Μαχητής Ζωής..Και θα είχε πολλά να με διδάξει..Τόσα πολλά.. Οι μέρες περνούσαν και ξαφνικά η προισταμένη μου απευθύνει το λόγο.
– Μπορώ να σας μιλήσω ιδιαιτέρως; Φυσικα, είπα.. Θέλω να σας πω κάτι, να μην βασανίζεστε. Το μωρό σας θα γίνει καλά.. Και μάλιστα δεν θα έχει κανένα προβλημα μεγαλώνοντας.. Ξέρετε τα μωράκια που μπαίνουν σε οξυγόνο, απο το πρώτο λεπτό της ζωής τους, πέρνουν μορφίνη, κάνουν ένα όσο μεγάλο χειρουργείο.. Ενδεχομένος στην συνέχεια.. Να μην ακούν… Να μην βλέπουν… Να γίνουν αυτιστικά… Επειδή σας βλέπω και μιλάτε οι γονείς μεταξύ σας, θέλω να σας διαβεβαιώσω ότι το δικό σας μωρό, είναι ένα θαύμα. Θαύμα που θα το δείτε να μεγαλώνει υγιη.
Ποσο τυχερή ένιωσα όταν το πήρα, έπειτα από ένα μήνα παραμονής στην εντατική; Απεριόριστη.. Πόσο τυχερή είμαι που τον βλέπω υγιη στα τεσσερα του χρόνια; Απεριόριστα..
Μεγαλώνει και νιώθω ότι κέρδισα το τζόκερ, μεγαλώνει και νιώθω ευγνωμοσύνη για όλους, μεγαλώνει και νιώθω όλες τις όμορφες λέξεις μαζι, σε μία.. Μεγαλώνει και είνα,ι πιο έξυπνος απο όσο περίμενα.. Μεγαλώνει και κάθώς μου γελά , τα μάτια μου πλυμμηρίζουν χαρά και αγάπη, αυτή την καλοσυνάτη, όμορφη άγαπη . Μεγαλώνει και γίνομαι πιο δυνατή..
Μεγαλώνει και προσπαθώ να τον καλομάθω.., αλλά εκείνος κρατάει χαρακτήρα.. Μεγαλώνει και θέλω να του χαρίσω όλο το κόσμο…, αλλά εκείνος αποζήτα μόνο την αγκαλιά μου… Μεγαλώνει και εύχομαι να είναι το τελευταίο που έζησε..
Θέλω να τον βλέπω χαρούμενο, ευτυχισμένο… Να παίζει, να τρέχει, να γελά.. διότι το αξίζει..
Είναι ένας μαχητής.. Είπαμε Μαχητής Ζωής..που με δίδαξε δύναμη.. Μια δύναμη ζωής.
Αληθινή Ιστορία.