Πρέπει να το παραδεχτώ.
Τελικά έχουν δίκαιο όσοι μου λένε πως «γράφω αδίκως». Οι φωνές στο στενό μου περιβάλλον γίνονται όλο και πιο έντονες.
«Κανείς δε σε ακούει»!
Τους απαντώ πως δε με ενοχλεί. Σε αυτή τη χώρα, προσωπικότητες πολύ πιο σπουδαίες από μένα περιθωριοποιήθηκαν και αγνοήθηκαν.
Τις προάλλες έγραψα εκτενές άρθρο στο οποίο μεταξύ άλλων έγραφα πως, σε αντίθεση με τα όσα πιστεύει η κοινή γνώμη που εκφράζεται με το συναίσθημα και όχι με τη λογική, τα πολύ υψηλά πρόστιμα δεν αποτρέπουν τις παραβάσεις του ΚΟΚ.
Η καταπληκτική όμως κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ έχει και γι αυτόν τον τομέα την (εύκολη λύση). Σαν να μην έφτανε η πρωτοφανής «κοτσάνα» με το «ταξικό πρόσημο» του δυστυχήματος, είπαν να επανέλθουν με περίπου ίδια λογική και να παρουσιάσουν τα εισοδηματικά κριτήρια για την επιβολή προστίμων.
Είναι γνωστό πως η συγκεκριμένη κυβέρνηση πάντα απευθυνόταν στο θυμικό και όχι στη λογική. Εύκολες λύσεις σε σύνθετα προβλήματα. Εξ ου και τα σκισίματα των Μνημονίων όπως και οι «λεβέντικες» δηλώσεις περι αποκατάστασης μισθών και 13ης σύνταξης…
Η καινούρια «λεβεντιά» λοιπόν είναι πως θα πληρώνει κανείς πρόστιμο ανάλογα με τα εισοδήματα του.
«ίδιο είναι να ξέρεις ότι τα πληρώσεις 50 ευρώ πρόστιμο είτε έχεις εισόδημα 10,000 είτε έχεις 100,000 ;» αναρωτήθηκε ο υφυπουργός Μεταφορών.
Λογικό έτσι;
ΟΧΙ!
Απαντώ στον υφυπουργό: ακριβώς το ίδιο είναι!
Γιατί;
Διότι το ύψος του προστίμου δεν παίζει κανένα ρόλο όταν η πιθανότητα να επιβληθεί είναι από μικρή ως ανύπαρκτη!
Το πρόβλημα της χώρας δεν είναι οι Νόμοι αλλά η εφαρμογή τους!
Επειδή ως ανομική κοινωνία ΔΕΝ ΘΕΛΟΥΜΕ να εφαρμόσουμε τους υπάρχοντες Νόμους, σκαρφιζόμαστε ιδέες για την νομοθέτηση νέων που και αυτοί με την σειρά τους θα μείνουν ανεφάρμοστοι!
Ο κύριος, βασικός και αποφασιστικός παράγοντας που αποτρέπει την τέλεση παραβατικών πράξεων είναι η εμπέδωση ενός περιβάλλοντος ευνομίας.
Η δημιουργία δηλαδή ενός κλίματος επιβολής του νόμου χωρίς εξαιρέσεις, παραθυράκια και αστερίσκους.
Όπως έγραψα και προχθές, να ξέρεις ότι «δε σε παίρνει».
Το κάθε τι στη ζωή μας – αν εξαιρέσει κανείς τους βαριά ψυχικά ασθενείς- είναι αποτέλεσμα υπολογισμού.
Εν ολίγοις, ο άνθρωπος κάνει αυτό που του είναι εύκολο και γνωρίζει ότι δε θα έχει συνέπειες.
Σήμερα ο υπουργός δημοσίας τάξεως παραδέχτηκε ότι δεν υπάρχουν κάμερες στο εθνικό οδικό δίκτυο!
Καλώς τα παιδιά!
Το γνωρίζει αυτό ο μέσος οδηγός και δεν έχει κανέναν λόγο να συμμορφωθεί είτε το πρόστιμο είναι 50…είτε είναι…5,000!
Ακριβώς διότι γνωρίζει ότι οι πιθανότητες να βεβαιωθεί η παρανομία του είναι ΟΥΣΙΑΣΤΙΚΑ ΑΝΥΠΑΡΚΤΕΣ!
Είχα αναφερθεί παλαιότερα στο θέμα της στάθμευσης διότι είναι απολύτως ενδεικτικό.
Παλαιότερα παραπονιόμασταν ότι δεν υπάρχουν αρκετοί χώροι parking στην Αθήνα. «πού να το βάλω κ, αστυφύλακα» ήταν η μόνιμη επωδός των παρανομούντων.
Τα τελευταία χρόνια υπάρχει parking ανά 200 μέτρα.
Συνεχίζουμε όμως να παρκάρουμε όχι απλώς παράνομα, αλλά αντικοινωνικά!
Ο λόγος είναι ακριβώς ο ίδιος με το αρχικό επιχείρημα. Γνωρίζουμε ότι οι πιθανότητες να μας «γράψουν» είναι μάλλον μικρές και παίρνουμε το ρίσκο!
Όποιος ζει κοντά σε ζώνη ελεγχόμενης στάθμευσης από την δημοτική αστυνομία που ελέγχει κάθε 20 λεπτά, ξέρει τι θα πει συμμόρφωση που προέρχεται από την εφαρμογή του Νόμου…
Εν κατακλείδι:
Ασχολούμαστε με τα επί μέρους, επειδή ΔΕ ΘΕΛΟΥΜΕ (και όχι δε μπορούμε) να λύσουμε το βασικό.
Η χώρα είναι βαθύτατα ανομική. Χρέος της Πολιτείας είναι να αποφασίσει και να εφαρμόσει ένα σχέδιο μετασχηματισμού της νοοτροπίας και της κοινωνικής συμπεριφοράς του νεοέλληνα.
Φυσικά αυτό το καθήκον είναι δύσκολο και απαιτεί κότσια.
Οι κινήσεις εντυπωσιασμού με ταξικές αναφορές είναι τσάμπα…
*Ο Κωνσταντίνος Δούβλης είναι διδάκτωρ Κοινωνιολογίας/Εγκληματολογίας ( PhD in Sociology of policing, University of Essex, UK), ειδικευμένος σε θέματα Ασφάλειας, Αστυνόμευσης και Ποινικού Συστήματος στις ΗΠΑ (Loyola University of Chicago.