ΟΙ ΛΑΟΙ ΕΙΝΑΙ ΕΥΑΛΩΤΟΙ ΣΤΗΝ <<ΣΑΓΗΝΗ>> ΤΗΣ ΔΗΜΑΓΩΓΙΑΣ ΚΑΙ ΤΟΥ ΛΑΪΚΙΣΜΟΥ…
Ο Μαρά, θεωρείται η προσωποποίηση του Επαναστάτη της Γαλλικής Επανάστασης
Ο Γάλλος αυτός πολιτικός, δημοσιογράφος και φλογερός αρθρογράφος της επαναστατικής εφημερίδας «ο φίλος του λαού»,από τις σημαντικότερες μορφές της Γαλλικής Επανάστασης του 1789 μ.Χ., ΖΑΝ ΠΟΛ ΜΑΡΑ, που γεννήθηκε στο Μπουντρύ του Νεσατέλ της Ελβετίας, καταγόταν από πλούσια οικογένεια. Σ
πούδασε ιατρική στα πανεπιστήμια του Μπορντό και του Παρισιού. Ως γιατρός ήταν αποτυχημένος και φτωχός, καταλήγοντας μάλιστα σε κάποια φάση της ζωής του να βρίσκει καταφύγιο στους υπονόμους του Παρισιού, όπου απέκτησε μία δερματοπάθεια που τον υποχρέωνε αργότερα σε πολύωρα λουτρά.
Επηρεασμένος από τις ιδέες των Γάλλων διαφωτιστών, στράφηκε από τα νεανικά του χρόνια στη μελέτη και στην έρευνα των κοινωνικοπολιτικών προβλημάτων της εποχής του. Πρώτος καρπός των ερευνών του ήταν δύο μελέτες με τους τίτλους: Φιλοσοφικό δοκίμιο για τον άνθρωπο και Αλυσίδες της δουλείας, τις οποίες δημοσίευσε σε ηλικία 30 ετών.
Ήταν μέλος της περίφημης «Λέσχης των Κορδελιέρων» και αδιάλλακτος αντίπαλος του μοναρχικού καθεστώτος , συνέβαλε δε με την αρθρογραφία του στην καταδίκη και εκτέλεση του βασιλιά Λουδοβίκου ΙΣΤ΄, το 1793.
Παρόλο που απολάμβανε της αγάπης του λαού, ως πολιτικός σύντομα κατέληξε σε ακρότητες. Υποστήριζε τη βία ως μέσο για την εξουδετέρωση των συνωμοσιών εναντίον της Επανάστασης και διαδραμάτισε σημαντικό ρόλο στις “Σφαγές του Σεπτέμβρη”.
Ως πρόεδρος της “Λέσχης των Ιακωβίνων” απομάκρυνε το Στρατηγό Ντυμουριέ από την ηγεσία των επαναστατικών στρατευμάτων. Συνέβαλε επίσης στην ανατροπή των Γιρονδίνων από την εξουσία (1793). Ένα μήνα αργότερα και ενώ βρισκόταν στο απόγειο της δόξας του, στις 13 Ιουλίου 1793, δολοφονήθηκε από τη νεαρή Σαρλότ Κορντέ, που ήταν στην υπηρεσία των Γιρονδίνων.
Η Κορντέ τον δολοφόνησε με μαχαίρι στο λουτρό του, όπου ο Μαρά περνούσε πολλές ώρες λόγω της δερματοπάθειάς του. Μετά το θάνατό του, τιμήθηκε ως ήρωας και μάρτυρας και η δολοφόνος του εκτελέστηκε στη λαιμητόμο, λίγο μετά την πράξη της.
Ο Μαρά με την ανακήρυξη της Δημοκρατίας στις 22 Σεπτεμβρίου 1792 εξελέγη μέλος της Κομμούνας του Παρισιού και επίσης βουλευτής των «Ιακωβίνων » στην Συμβατική Εθνοσυνέλευση. Μαζί με τον Μαξιμιλιανό Ροβεσπιέρο και τον Ζωρζ Νταντών υπήρξε ένας από τους τρεις πολιτικά ισχυρότερους άνδρες της Δημοκρατίας .
Πριν όμως δολοφονηθεί ,πρόλαβε να ζήσει δραματικά τον εκφυλισμό της Επανάστασης και την παρακμή της ,με αποτέλεσμα, παρά τους ποταμούς αιμάτων που χύθηκαν για Ελευθερία, Ισότητα, Αδελφοσύνη να καταλήξει τελικά, από τις συνεχείς έριδες ανάμεσα στους επαναστάτες, σε κατάλυση της νεοσύστατης δημοκρατίας από τον Ναπολέοντα Βοναπάρτη.
Όταν λοιπόν τέθηκε το ερώτημα , τι έφταιξε και η μεγάλη ιστορική αυτή Επανάσταση εκφυλίστηκε άδοξα ,έδωσε την παρακάτω ερμηνεία, σε ελεύθερη απόδοση:
«Τα κηρύγματα της επανάστασης ήταν αόριστα και ασαφή,( σημ.δική μας :Δεν μας διευκρίνησε όμως αν ήταν με δημιουργική ασάφεια!!!)
Αυτή η ασάφεια είχε μεν το θετικό ότι συσπείρωνε πολλές και ετερόκλητες πολιτικές λαϊκές δυνάμεις, καθόσον δίνοντας την δική του ερμηνεία, ο καθένας επαναστάτης, ανάλογα με τι προσδοκούσε από την επανάσταση, πίστευε ότι τα κηρύγματα αυτά τον αφορούσαν προσωπικά και θα τον ωφελούσαν μελλοντικά.
Το αρνητικό όμως ήταν ότι στο τέλος ,με την επικράτηση της Επανάστασης, διαπίστωσε ,απογοητευμένος ότι τα πράγματα δεν ήταν όπως τα νόμιζε, βλέποντας ,άλλους να ωφελούνται και όχι ο ίδιος ,με αποτέλεσμα αρχικά την αδρανοποίηση του και στη συνέχεια την εχθρική του στάση ενάντια στους πρώην συντρόφους του στο οδοφράγματα του Παρισιού, τους οποίους πολέμησε και υπονόμευσε με πάθος , στη συνέχεια, νοιώθοντας προδομένος, ρίχνοντας νερό στο μύλο των εχθρών της Δημοκρατίας. που μόλις είχε καταφέρει να σταθεί στα «πόδια της…»
Την τάση των λαών και ιδιαίτερα του ελληνικού λαού, να σαγηνεύονται με υποσχέσεις με ασάφεια και ελκυστικά υπονοούμενα (δηλαδή το κλείσιμο του ματιού),πολλαπλής ερμηνείας, την γνώριζαν βέβαια και οι Ρωμαίοι κατακτητές .
Σε κάποιους , μάλιστα, αραχνιασμένους παπύρους , πλάι σε μια αναποδογυρισμένη σαρκοφάγο ,στην αρχαία Οξύρρυγχο ,την σημερινή Μπενεζα της Αιγύπτου. βρέθηκαν επιστολές ενός Ρωμαίου Συγκλητικού ,του Μενενιου Απιου, προς ένα νεαρό ανθύπατο της Αχαϊας τον Ατίλιο Νάβιο, τον οποίο συμβούλευε πως θα διοικήσει ειρηνικά τους Έλληνες υπηκόους της Ρώμης ,περιγράφοντας τον χαρακτήρα τους, τονίζοντας ότι:
Α. «Οι ‘Ελληνες αλλάζουν τους νόμους συχνά ,ενώ εμείς στη Ρώμη έχουμε το Ρωμαϊκό Δίκαιο επί αιώνες αναλλοίωτο .
Χαίρονται να παραβιάζουν εύστροφα τους νόμους με σοφιστικές ερμηνείες ,σύμφωνα με τα συμφέροντα τους.»
Β. «Ο ‘Ελληνας έχει ασθενική Ιστορική μνήμη .
Γ.Η Εκκλησία του Δήμου σαγηνεύεται μόλις τους πεις ότι θα αλλάξεις όλους τους νόμους» ,καθότι μέσα από την αλλαγή τους «ονειρεύονται» την ικανοποίηση των, πάσης φύσεως , προσωπικών τους επιδιώξεων …
-Τόσο , λοιπόν, οι απόψεις του Ρωμαίου Συγκλητικού όσο και εκείνες του Μαρά ,μας παραπέμπουν ,συνειρμικά, σε παρόμοια υφής γεγονότα της αρχαίας ,σύγχρονης και μόλις πρόσφατης ελληνικής ιστορίας ,επιβεβαιώνοντας τον κανόνα ότι η ιστορία επαναλαμβάνεται ,σαν φάρσα η και τραγωδία…
Δυστυχώς όμως είτε από άγνοια της είτε από υποτίμηση των συμπερασμάτων της ξαναπέφτουμε, ως λαός, στα ίδια μοιραία λάθη.
Ο Λαός μας ευάλωτος στην δημαγωγία και τον λαϊκισμό σαγηνεύεται από ασαφείς ,πολλαπλής ερμηνείας εξωφρενικά απίθανες υποσχέσεις , όσο πιο εξωπραγματικές τόσο περισσότερο τον έλκουν, ίσως γιατί είναι στο DNA μας να ελπίζουμε στην ύπαρξη του «από μηχανής σωτήρα θεού»>>, των αρχαίων θεάτρων, για να απογοητευθεί οικτρά ,στην συνέχεια ,και να συνεχίζει να υφίσταται το μαρτύριο του μυθικού Σίσυφου ,κουβαλώντας την πέτρα στη κορυφή της δικής του Ακροκορίνθου ,για να κατρακυλήσει ξανά ,κάτω, σε ένα αέναο φαύλο κύκλο…