Ήταν εκείνη η στιγμή που η ψυχούλα σου θα ταξίδευε στον απέραντο ουρανό, για να συναντήσει και άλλους μικρούς αγγέλους…
Ήταν εκείνη η στιγμή που δεν καταλάβαινες πολλά… Ήταν εκείνη η στιγμή που το κορμάκι σου πονούσε…Ήταν εκείνη η στιγμή που το κρύο είχε εισβάλει βίαια μέσα σου, που έτρεμες πολύ, πάρα πολύ… Ήταν εκείνη η στιγμή που μελάνιασες απότομα…Ήταν εκείνη η στιγμή που σιγοψυθίρισες στο αυτί μου, με άκομα πιο τρεμάμενη φωνή από φόβο:
” Θέλω τη μαμά μου… ” , ” Φώναξε τη μαμά μου…”
Και τότε ήταν η στιγμή που αφέθηκες… Και τότε ήταν η στιγμή που πέθανες… Τότε ήταν η στιγμή που τα αγγελικά σου μάτια, απλά νέκρωσαν…
Έφυγε η σπίθα… Η ζωντάνια… Η λάμψη…
Ήταν εκείνη η στιγμή που ” πέθανα” και εγώ μαζί σου..
Εκείνη τη στιγμή που τα χέρια μου σε είχαν αγκαλιά… Εκείνα τα δεύτερολεπτα που το σώμα σου “βάρυνε” ξαφνικά για πάντα… Εκεί που ο χρόνος σταμάτησε για σένα… Τα δικά μου μάτια παρέμειναν για ώρες βουρκωμένα, τα δικά μου χείλη παρέμειναν για μέρες σφραγισμένα, η δική μου ψυχή έκανε απολογισμό… Απολογισμό … Στον παραλογισμό…
Ένας παραλογισμός που καταλάθος ήσουν θύμα του.. Δεν πρόλαβες.. Δεν πρόλαβα.. Δεν προλάβαμε..
Μπήκαμε σε αυτή τη μάχη, όχι γιατί το θελήσαμε, πότε δεν ήμασταν φιλοπολεμοι… Εξάλου έσυ ήσουν μια πριγκίπισσα! Θυμάσαι; Η δική τους πριγκίπισσα, που αλλάζε τα φορέματα της μαμάς και φοράγε τα τακούνια της… και.. αν και στραβοπερπατούσε… Όχι, δεν το έβαζε κάτω και συνέχίζε ‘ολο χάρη και ομορφιά…
Συγγνώμη πριγκιπισσά που μπήκαμε σε αυτή τη μάχη, χωρίς όπλα και άθελά μας…
” Ναι, νικηθηκαμε… Εσύ έχασες τη ζωή σου και εγώ την λίγη αθωότητα που είχε απομείνει..”
Λυπάμαι που χάσαμε.. Λυπάμαι εσένα, γιατί έφυγες νωρίς… Λυπάμαι εκείνους που έμειναν πίσω και θα ζούν με την ανάμνηση σου… Λυπάμαι για όλους… Λυπάμαι που εγώ είμαι εδώ και δεν ήμουν στη θέση σου… Λυπάμαι για την κατάντια των ανθρώπων.. Λυπάμαι για τόσα πολλά..
Μα δυστυχώς ξέρω, ότι θα συνεχίζω να Λυπάμαι…
” Λίγα Λόγια Απο Καρδιάς”