Η έκρηξη της Wall Street, του χρηματιστηρίου της Νέας Υόρκης στο οποίο καθημερινά διακινούνται ποταμοί δολαρίων και οι πρωταγωνιστές του οποίου απολάμβαναν ημερομίσθια που οι κοινοί θνητοί δεν κέρδιζαν σε ολόκληρη τη ζωή τους, «μαγνήτισε» τους νέους την δεκαετία του ’80. Οι ταινίες του Hollywood με τα «επικά» τους κατορθώματα, οι εφημερίδες και τα περιοδικά που τους εμφάνιζαν να ξοδεύουν στα γλέντια τους τα δολάρια με τους κουβάδες, η «γλυκιά ζωή» που εμφανίζονταν να έχουν εκτίναξε τη ζήτηση για σπουδές στα διάφορα οικονομικά πεδία. Μοιραία η ζήτηση για σπουδές στις λεγόμενες ανθρωπιστικές επιστήμες μειώθηκε. Αυτά στο εξωτερικό, γιατί στη μονίμως στρεβλή ελληνική πραγματικότητα του ονείρου της δημοσιοϋπαλληλίας, οι ανθρωπιστικές σπουδές υποβιβάστηκαν στη συνείδηση μας σε «καθηγητικές» καθώς κύρια επιδίωξη όσων τις επέλεγαν ήταν να γίνουν υπάλληλοι του υπουργείου της Παιδείας.
Οι σχολές αυτές όμως είναι το συγκριτικό μας πλεονέκτημα καθώς η βάση του Δυτικού Πολιτισμού που αυτές πραγματεύονται κατάγονται από τα χώματα μας όπου και βρίσκονται τα μεγάλα αποδεικτικά σημάδια της γέννησης του. Η δυνατότητα να περπατάς, να ζεις, να αναπνέεις και ταυτόχρονα να σπουδάζεις στον ίδιο τόπο που περπατούσαν, ζούσαν και ανέπνεαν τα υποκείμενα των σπουδών σου είναι απλά μαγική. Μια μαγεία που η ύπαρξη δασκάλων σαν τον πρόσφατα τιμώμενο από το Πανεπιστήμιο Κρήτης κύριο Νίκο Σταμπολίδη απογειώνουν σε εμπειρία ζωής. Γιατί όπως όλοι βιωματικά γνωρίζουμε δάσκαλοι πέρασαν από τη ζωή μας πολλοί, λίγοι όμως τη σημάδεψαν, ελάχιστοι έμειναν στην καρδιά μας, ακόμα λιγότεροι άλλαξαν τη ζωή μας. Τύχη αγαθή είχαν αυτοί στους οποίους ο καθηγητής Σταμπολίδης απευθύνθηκε αφού ευχαρίστησε τους σημαντικούς ανθρώπους που τον τίμησαν με την παρουσία τους λέγοντας, «αλλά κυρίως τους μαθητές μου, οι οποίοι αυτοί τη στιγμή είτε διαπρέπουν στα επαγγέλματα τους αρχαιολογικά ή άλλα είτε είναι ήδη καθηγητές σε άλλα πανεπιστήμια. Αυτό για έναν δάσκαλο είναι συγκινητικό. Λέμε ότι τα παιδιά ορφανεύουν όταν χάσουν τους γονείς τους. Εγώ θα έλεγα ότι οι δάσκαλοι ορφανεύουν χωρίς άξιους μαθητές».
Άξιοι μαθητές, αυτό είναι η επιβράβευση του κάθε δασκάλου που τιμά το λειτούργημα του και δεν ορίζει τιμή γι αυτό… Άξιοι δάσκαλοι και άξιοι μαθητές να πιάνουν το νήμα απ’ τον Καζαντζάκη που έλεγε ότι «ιδανικός δάσκαλος είναι εκείνος που γίνεται γέφυρα να περάσει ο μαθητής του και μετά με χαρά τη γκρεμίζει, ενθαρρύνοντας τον να φτιάξει τις δικές του». Αυτοί θα αλλάξουν την Ελλάδα. Καυστικός για τα την γενικότερη πολιτικοκοινωνική κατάσταση ο πρύτανης του Πανεπιστημίου Κρήτης κ. Οδυσσέας Ζώρας τα λόγια του οποίου ήχησαν σα σειρήνα επερχόμενης καταστροφής σε όποιον είχε αυτιά να ακούσει: «Δυστυχώς, τώρα τελευταία στην Ελλάδα το παν μέτρον άριστον έχει εκληφθεί ως παν μέτριον άριστον».
- Ο Κώστας Ν. Πολυχρονάκης είναι Director of Operations GEN.EDU.GR